بسم الله الرحمن الرحیم روايتي در باب اعمال اميرالمؤمنين«ع» روایت دوّم هم شبیه روایت اوّل، امّا مربوط به اعمال امیرالمؤمنین«سلام الله علیه» است. در جنگ خندق، وقتی «عمرو بن عبدود» سردار سپاه دشمن توانست از خندق عبور کند و کسی جز امیرالمؤمنین«سلام الله علیه» توان رویارویی با او را نداشت و همان موقع بود که پیامبراکرم«صلی الله علیه و آله و سلم» فرمودند: بَرَزَ الْإِيمَانُ كُلُّهُ إِلَى الشِّرْكِ كُلِّه[1] امروز تمام ايمان در برابر تمام شرک ظاهر شده است. کنایه از این که اگر علي«سلام الله علیه» شکست بخورد، دیگر اسلامی باقی نخواهد ماند و از آن طرف، اگر عمرو کشته شود، دیگر کفّار توان مقابله با اسلام را ندارند. و وقتی امیرالمؤمنین«سلام الله علیه» با رشادتِ تمام، توانست عمرو را به هلاکت برساند، پیامبر«صلی الله علیه و آله و سلم»فرمودند: أَبْشِرْ يَا عَلِيُّ فَلَوْ وُزِنَ الْيَوْمَ عَمَلُكَ بِعَمَلِ جَمِيعِ أُمَّةِ مُحَمَّدٍ لَرَجَحَ عَمَلُكَ عَلَی عَمَلِهِمْ وَ ذَلِكَ أَنَّهُ لَمْ يَبْقَ بَيْتٌ مِنْ الْمُشْرِكِينَ إِلَّا وَ قَدْ دَخَلَهُ ذُلٌّ مِنْ بِقَتْلِ عَمْرٍو وَ لَمْ يَبْقَ بَيْتٌ مِنْ الْمُسْلِمِينَ إِلَّا وَ قَدْ دَخَلَهُ عِزٌّ بِقَتْلِ عَمْرٍو[2] بشارت بر تو باد ای علی، که اگر عملِ امروز تو یا عمل تمامی امت محمّد مقایسه شود، عمل تو بر عمل آنان ترجیح خواهد داشت؛ چرا که با قتل عمرو، خانه‌ای از مشرکین باقی نماند مگر آن که خواری در آن وارد شد و خانه‌ای از مسلمین باقي نماند مگر آن که عزت بدان راه یافت. همچنین فرمودند: لَضَرْبَةُ عَلِيٍّ خَيْرٌ مِنْ عِبَادَةِ الثَّقَلَيْن[3] ضربه‌ي علی در این روز از عبادت جن و انس بالاتر بود. یعنی یک عمل امیرالمؤمنین«سلام الله علیه» در مقایسه با تمامی عبادت‌ها و اعمال جن و انس ترجیح دارد، چه رسد به آن که بخواهيم تمامی اعمال آن حضرت را با اعمال جن و انس بسنجیم. پی نوشت ها: [1]. کنز الفوائد، ج 1، ص 297؛ شرح نهج البلاغة، ج 19، ص 61. [2]. کنز الفوائد، ج 1، ص 298. [3]. الطرائف في معرفة مذاهب الطوائف، ج 2، ص 519؛ همچنين ن. ک: المستدرک علی الصحيحين، ج 3، ص 34؛ تاريخ بغداد، ج 13، ص 19؛ المناقب، ص 107

کانال هجرت: https://eitaa.com/hejrat_ir (ايتا) 🇮🇷 https://sapp.ir/hejrat_ir (سروش) 🇮🇷

کانال هجرت: https://eitaa.com/hejrat_ir (ايتا) 🇮🇷 https://sapp.ir/hejrat_ir (سروش) 🇮🇷

[ Photo ] روز اول محرم متعلق به مسلم بن عقیل روزی امیر المؤمنین علیه السلام از پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله پرسید: «یا رَسُولَ اللَّهِ اِنَّکَ لَتُحِبُّ عَقِیلاً قَالَ‌ای وَ اللَّهِ اِنِّی لَاُحِبُّهُ حُبَّتَینِ حُبّاً لَهُ وَ حُبّاً لِحُبِ اَبِی طَالِبٍ لَهُ وَ اِنَّ وَلَدَهُ لَمَقْتُولٌ فِی مَحَبَّةِ وَلَدِکَ فَتَدْمَعُ عَلَیهِ عُیونُ الْمُؤْمِنِینَ وَ تُصَلِّی عَلَیهِ الْمَلَائِکَةُ الْمُقَرَّبُونَ؛ ‌ای رسول خدا! آیا عقیل را دوست می‌داری؟ پیامبرصلی الله علیه وآله در پاسخ فرمود: آری! به خدا قسم او را به دو جهت دوست می‌دارم: یکی به خاطر خودش و دیگری به خاطر محبّت ابو طالب نسبت به او. [سپس در آینده روشنِ فرزند برومند او مسلم علیه السلام نگریست و فرمود:] و به تحقیق که فرزندش در راه محبت و دوستی فرزند تو کشته می‌شود پس اشک دیده مؤمنان بر او فرو می‌ریزد و فرشتگان مقرب [درگاه پروردگار] بر او درود می‌فرستند.» سپس اشک از چشمان مبارکش جاری شد، آن قدر که بر سینه‌اش فرو چکید. آن گاه دست به سوی آسمان بلند کرد و چنین گفت: «إِلَی اللَّهِ أَشْکُو مَا تَلْقَی عِتْرَتِی مِنْ بَعْدِی؛ از آنچه پس از من بر سر خاندانم می‌آید، به خدا شکایت می‌آورم!»