گنجشک پاهایش را کمی خم کرده است. پر‌های بدنش او را کُپُل‌تر از همیشه نشان می‌دهند. با همین اوضاع‌واحوال و سرمای سر صبح، چیزی از سروصدای اولِ روزش کم نمی‌کند. خدایِ قلب کوچک و بسیار تپنده‌ی او، خورشید را از هزاران کیلومتر دورتر بالا می‌آورد تا با اولین تیغه‌های نور و گرما، چشم‌های فسقلی گنجشک برقی بزند و جوانه‌ی ذوق، در دلش قدی بِکِشد... پرهایش را باز می‌کند. جَستی می‌زند تا به بالاترین شاخه‌ی درخت می‌رسد. دو طرف صورتش را به آفتاب نشان می‌دهد. و شروع می‌کند خودش را جوری مرتب و تروتمیز کردن که گویی پشت آینه ایستاده باشد...
سلام، خدایی که گنجشک را سر صبح، ذوقِ دل و دیده‌ی ما می‌کنی...
