💚🤍💚🤍💚🤍💚🤍 🤍💚🤍💚🤍💚🤍 💚🤍💚🤍💚🤍 🤍💚🤍💚🤍 💚🤍💚🤍 🤍💚🤍 💚🤍 🤍 ✨﷽...✨ #رمان_آدم_و_حوا📖 #قسمت_دویست_و_ششم من – من می رم داخل ببینم این ست چنده ؟ و با دست اشاره اي به یکی از ست ها کردم . هر دو " باشه " اي گفتن و من به تنهایی وارد مغازه شدم . از فروشنده خواستم تا گوشواره و گردنبند مورد نظرم که نگین هاي بزرگ ارغوانی رنگ داشت رو بیاره . وقتی آورد ، برداشتم و گردنبندش رو از روي لباس گردنم انداختم و رو به شیشه ي ویترین که پشتش رضوان و نرگس ایستاده بودن گرفتم تا انتخابم رو ببینن . با چشم دنبال امیرمهدي گشتم . کمی دورتر ایستاده بود و نگاه میکرد . چقدر دلم می خواست نظرش رو بدونم . انقدر از اون ست خوشم اومده بود که می خواستم بخرمش . برگشتم سمت رضوان تا تأییدش رو براي خرید بگیرم که از بین فاصله اي که با نرگس داشت چشمم به پسري افتاد که کنار دو تا پسر دیگه ایستاده بود و مستقیم داشت من رو نگاه می کرد . وقتی نگاهم رو به خودش دید ، با روي هم گذاشتن نوك انگشت اشاره و شصتش ؛ انتخابم رو تأیید کرد . نفهمیدم چرا یه دفعه عصبانی شدم . خوشم نیومد از کارش . بدم اومد که انقدر حواسش بهم بود . شاید اگر چند ماه پیش بود این حس ها رو نداشتم . ولی با حضور امیرمهدي نتونستم به راحتی این کار اون پسر رو هضم کنم . من تغییر کرده بودم یا حضور امیرمهدي در چند قدمیم اینجوریم کرده بود ؟ بی خیال خرید اون ست شدم . شاید چون تأیید مردي غیر از امیرمهدي رو دیدم از خریدش پشیمون شدم . ست رو تحویل فروشنده دادم و با " تشکري " از مغازي بیرون اومدم . رضوان دست خالیم رو که دید پرسید . رضوان – نخریدیدش ؟ من – نه . کمی عصبانی بودم . نمی دونستم از کی . از اون پسر ؟ امیرمهدي؟ یا خودم ؟ فقط می دونستم عصبانیم . و این حالتم روي حرف زدنم هم تأثیر گذاشته بود . دوباره کنار نرگس و رضوانی که از لحن حرف زدنم فهمیده بود یه چیزیم هست و سکوت کرده بود ، راه افتادم ... 💚🤍💚🤍💚🤍💚🤍💚🤍💚🤍 https://eitaa.com/heyatjame_dokhtranhajgasem