هنوز در سفرم
خیال می کنم... 
در آب های جهان قایقی است
و من
 مسافر قایق
 هزارها سال است
سرود زنده ی دریانوردهای کهن را
 به گوش روزنه های فصول می خوانم
و پیش می رانم.
مرا سفر به کجا می برد؟
کجا نشان قدم ناتمام خواهد ماند
و بند کفش به انگشت های نرم فراغت
گشوده خواهد شد؟

و عشق
تنها عشق
تو را به گرمی یک سیب
می‌کند مأنوس
و عشق
تنها عشق
مرا به وسعتِ 
اندوه زندگی‌ها برد
مرا رساند
به امکان یک پرنده شدن

تو مرا آزردی...
که خودم کوچ کنم از شهرت،
تو خیالت راحت!
میروم از قلبت،
میشوم دورترین خاطره در شب‌هایت
تو به من میخندی!
و به خود میگویی: باز می‌آید و میسوزد از این عشق ولی...
برنمی‌گردم، نه!
میروم آنجا که دلی بهر دلی تب دارد
عشق زیباست و حرمت دارد...

به حباب نگران لب یک رود قسم و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت
غصه هم میگذرد 
آن چنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند...
لحظه ها عریانند.
به تن لحظه خود،جامه اندوه مپوشان هرگز...!
زندگی ذره گاهی ست
که کوهش کردیم 
زندگی نام نگویی ست
که خارش کردیم 
زندگی نیست به جز نم نم باران بهار 
زندگی نیست به جز دیدن یار
زندگی نیست به جز عشق 
به جز حرف محبت به کسی
ورنه هر خار و خسی 
زندگی کرده بسی 
زندگی تجربه تلخ فراوان دارد
دو سه تا کوچه و پس کوچه و اندازه یک عمر بیابان دارد 
ما چه کردیم و چه خواهیم کرد در این فرصت کم 

نزدیک تو می‌آیم، بوی بیابان می‌شنوم:
به تو می‌رسم، تنها می‌شوم.
کنار تو تنهاتر شدم.
از تو تا اوج تو، زندگی من گسترده است
از من تا من، تو گسترده‌ای.