این خانم سیده و سبز بسته و این حرفها.3/1 راه تا چهارراه ولیعصر را طی کرده بودیم. جمعیت داشت زیاد میشد در اون مسیر. لاین کنارمان بیشتر آقایون بودند و در لاینی هم که ما بودیم و بیشتر خانم، آقایون تک و توک بودند. افرادی هم در پیاده رو بودند و چندتایی با بهت و حیرت نگاه می کردند و 2-3 نفری هم به لودگی و مسخرگی زده بودند. که یک آقای جوانی که موهای لخت و نسبتا بلندی داشت و ما آنموقع داشتیم این شعار را میدادیم که " ما دوالفقار حیدریم...فداییان رهبریم". به گمانم. از جلومان رد شد و با خنده گفت؛ ذوالفقار ها می گذارید ما رد بشیم و بریم به کارمون برسیم! هم خوشم آمد هم بدم آمد. چون با اینکه لحنش بد نبود ولی قصدش مسخره کردن بود و از طرفی وقتی کلمه ذوالفقار رو از زبان یکی دیگه شنیدم خوشم اومد.ذوالفقارها! خانمی یک کاغذ در دستش گرفته بود که روی کاغذ این نوشته به چشم می خورد " تاجر ورشکسته، برگرد به باغ پسته"...از پست سرم چند نفر گفتند که به آن خانم بگویید کاغذ را پایین بیاورد ولی نه من گفتم و نه صاحب کاغذ توجهی کرد. حتی بالاتر هم گرفت. متعجب شدم که چرا؟...دیگه ماست مالی کردن فایده ای ندارد. نمی دانم... شاید هم منظورش این بود که این راهپیمایی فقط برای دفاع از ولایت فقیه و پاسخگویی به بی احترامی نسبت به روز عاشورا و امام حسین است و نباید افراد و جریانات و شعارهای مربوط به آنها را قاطی این تجمع کرد چونکه اوایل راه وقتی من به یکی از دخترها گفتم در جواب شعار بی شرمانه و کثیف " حسین حسین شعارشون، تجاوز افتخارشون" یکی از شعارها رو بده که متاسفانه درست یادم نمونده( فکر کنم این بود؛ اگه بسیجی نبود...ناموست اینجا نبود...نمی دونم) خانمی گفت؛ نه...جو رو به اون سمت نبرید و......! از طرفی در ادامه راه وقتی دیدم که همه یکصدا میگن؛ لعن علی عدوک یا حسین، خاتمی و کروبی و میر حسین ، دوباره تعجب کردم و گفتم الان دوباره یکی میگه نگید!! ولی کیه که ندونه که اصلی ترین هدف و خواسته مردم در روز 9 دی لعن و مجازات سران بی شرم و بی آبروی فتنه بوده و هست و خواهد بود. نزدیک چهارراه ولیعصر بودیم که آقایی که پشت بلندگو بود شعر خیلی زیبایی رو خوند و بعد از هر بیت ما باید سه بار میگفتیم " #یا_حسین" " یا حسین" " یا حسین". دیگر زبانم باز شده بود. داد میزدما...عشق می کردم. رسیدیم چهارراه ولیعصر. چه خبر بود. سیل جمعیت داشت از طرف شرق سرازیر میشد. برای اولین بار آنجا فشار جمعیت رو حس کردم. همینطوری داشتیم میومدیم طرف میدان انقلاب که دقیق نمیدانم کجا، فکر میکنم بعد از فلسطین جمعیت ایستاد و دیگر نتوانست جلوتر برود. وانتی هم که ما دنبالش بودیم و شعار میداد نگه داشت. خلاصه همه چی قفل شد. آنجا بود که لعنت فرستادم به خودم که چرا کمی عقب تر با آنهایی که رفتند لاین وسط و خوشان را از این مهلکه نجات دادند نرفتم. 45 دقیقه یا شاید هم یک ساعتی اونجا گیر افتاده بودم و بقیه هم. چند نفری از خانمها از روی میله ها پریدند آنطرف ولی من خجالت می کشیدم و ناچار سرجایم ماندگار شدم. که تو این مدت یک گروه از پسران جوان کفن پوش رد شدند و به سمت میدان رفتند و چند دقیقه بعد هم پرچم بزرگ و مشکی و بسیار بلندی که نام زیبای عباس علیه السلام روی آن نوشته شده بود و توسط چند نفر حمل میشد از جلوی ما گذشت. دیگر داشتم کلافه میشدم و گریه ام داشت در می آمد. با اینکه از عده ای که داشتند بر میگشتند شنیدم که انقلاب جای سوزن انداختن نیست ولی دوست داشتم خودم را میرساندم میدان. تا اینکه یک خانم مسن از روی میله ها خودش را انداخت آنطرف و به چند نفر دیگر هم کمک کرد بروند آنطرف میله ها. من هم چون از قیافه اش خوشم اومد و هم اینکه دیدم به بقیه هم کمک کرد خجالت را گذاشتم کنار و گفتم؛ میشه به من هم کمک کنید بیایم آنطرف؟..گفت؛ آره بیا عزیزم. دستم را گرفت و من باز خجالت کشیدم خودم را بیندازم روی میله ها.آقایون مدام رد میشدند. انگار که دارم از پله ها میروم بالا از دو میله وسطی استفاده کردم و رفتم آنطرف که موقع پریدن پالتویم گرفت به سر میله عمودی و آسترش پاره شد. آنموقع نفهمیدم ولی حدس زدم پاره شده باشد. اما مهم نبود. از آن خانم تشکر کردم و عینهو جت دویدم. انگار از قفس آزاد شده باشم. اکثر جمعیت در حال برگشتن بودند. در راه فقط به جلو نگاه می کردم و از آنجایی که زیاد به آدمها و این طرف و آنطرف نگاه نمی کنم چیز خاصی جز جمعیت و شور و شوقشون توجهم رو جلب نکرد. هر جا یک سری آدم میدیدم که دور پلاکاردی جالب حلقه زده اند و در حال خواندن و خندیدن و گاهی هم سرتکون دادن به حال بعضی از گنجینه های انقلاب(!) و صد البته عابرین از بحران(!) هستند!