جابر از امام محمد باقر علیه السّلام روایت کرده است که فرمودند: همانا بنده ای هفتاد خریف- که هر خریفی هفتاد سال است- در جهنم ماند، آن گاه از خدا خواست به حقّ محمد صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم و اهل بیتش علیهم السّلام که بر او رحم کند، پس خداوند به جبرئیل وحی فرمود که: فرود آی و بنده ی مرا از آتش رهائی بخش. جبرئیل عرض کرد: پروردگارا! چگونه در آتش بروم؟! خداوند به او فرمود که: من به آتش فرمان دادم که بر تو سرد و سلامت باشد، جبرئیل عرض کرد: پروردگارا! مرا از جای او آگاه ساز، خداوند فرمود: در چاهی که در «سجّیل» است. پس جبرئیل در آتش دوزخ فرود آمد و او را بیرون آورد؛ آن گاه خداوند به بنده ی گنهکار خود خطاب کرد که: ای بنده ی من! چه مدّتی در آتش بودی؟ جواب داد: پروردگارا! نمی دانم؛ خداوند متعال فرمود: به عزّتم سوگند که اگر مرا به آن چه خواندی، نمی خواندی، مدّت اقامت و ذلّت تو را در آتش بسیار طولانی می کردم، ولی من بر خودم لازم نموده ام که اگر بنده ای مرا به حقّ محمد صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم و آلش علیهم السّلام بخواند، از آنچه در میان من و اوست (از گناهان و نافرمانی های او) درگذرم، و امروز تو را (به همین خاطر) آمرزیدم.
منبع : کتاب پاداش نیکی ها و کیفر گناهان، محمد علی مجاهدی، ص ۳۹۴ - ۳۹۵، به نقل از نرم افزار گنجینه روایات نور