برای یاد آوری و #آرامش_دل_بی_قرارم. به یاد دوست عزیز و همکلاسی غرق به خون خفته شهید #علی_محمد_اسماعیلیان_بیدگلی 🍂🍁🥀🦋🍁🍂 پیشتر در پستی به یاد پدر مرحوم و داغدارت حاج حسین چند سطری نوشتم و‌ قول داده بودم کمی برایت درد و دل کنم و با هم گپی داشته باشیم. امروز که چهارم دی ماه است و به مناسبت رشادت و‌ ایثارگری بیش از صدها تن از عزیزان گلگون کفن شده در عملیات های کربلای چهار و پنج روز #حماسه_ایثار_و_شهادت شهرستان آران و بیدگل نامگذاری شده است گفتم چند جمله ای را با هم مرور کنیم: یادت هست روزی که عزم جزم کرده بودید برای رفتن به جبهه آمدی با خوشرویی هرچه تمام نسبت به قبل گفتی بیا با هم برویم ،خوش میگذره... از شما اصرار و من خجالت زده سرم پایین افتاده بود و جوابی نداشتم بدهم. با لبخندی از من پرسیدی ٫سعید٫ میترسی!؟ امروز میخواهم اعتراف کنم: به بزرگی یاد و نامت نه اینکه ترس وجودم را نگرفته بود، چرا ترسیده بودم و نگران . ولی نه ترس از حضور و اینکه حالا غبطه میخورم ایکاش که با هم راهی شده بودیم و الان در کنارت بودم. بماند که #لیاقتش را نداشتم و از واگویه دلم میگذرم ولی ترس واقعی ام چیزه دیگری بود که پس از سالها از شهادت و رفتن شما و امثال شما شاهدش هستم این ترس #غالب بود و در حال حاضر بیشتر من را میسوزاند. ترسی که نمی توانم روایت آن را هم به زبان بیاورم.‌ به نام و‌ یاد شهید و شهادت چه حقی را ناحق کرده و میکنند. عده ای چنان بر میز و صندلی های خود چسبیده اند که گویا پیشتر از این قباله کرده اند. علی جان ترسم از این بود باشم و ببینم آنچه را که ایکاش شاهدش نمیبودم. خوشا به سعادت تان هیچستانم