بسم الله الرحمن الرحیم باورهای دینی عصای موسی نیست! مشکل‌های اجتماعی ما، ریشه در علت‌های زیادی دارد، عدم التزام به باورهای دینی یکی از آن علّت‌ها است. اینکه جمهوری اسلامی (حاکمیت) یا مردمان متدین همه علت‌ها را نادیده بگیرند و فقط با تأکید بر باورهای دینی، انتظار رفع مشکل‌ها را داشته باشند، انتظاری ناصحیح و انجام‌نشدنی است، باید در رفع ودفع همه کاستی‌ها کوشید، از این دیدگاه باورهای دینی عصای موسی نیست. بسیاری از ناهنجاری‌ها، بازخوردی از کاستی‌های حاکمیت و... است که به صورت اعتراض خود را در قالب ناهنجاری نشان می‌دهد، او،رفاه و امنیّت اقتصادی می‌خواهد، ندارد و شما از او حجاب می‌خواهید و او رعایت نخواهد کرد، بدون آنکه مشکلی با شریعت داشته باشد و به راحتی میان این دو جمع می‌کند، این پیچیدگی مخاطب امروز است. البته به معنای آن نیست که همه مشکلات ما ریشه در اعتراض‌ها و زدگی‌ها دارد و قصد تطهیر اعتراض در قالب‌های ناصحیح را ندارم. آنچه مهم است، شناخت صحیح پدیده‌ها و ریشه‌های آن‌ها است تا درمانی همه جانبه را پیش گیریم به امید ایرانی بهتر، مردمانی شادتر. حسینی کمال‌آبادی 27/8/97 #باور_های_دینی #امر_به_معروف #امر_به_معروف_و_نهی_از_منکر #زدگی #حاکمیت #جمهوری_اسلامی #تحلیل_اجتماعی #اعتراضات_سراسری #مخاطب_خاص #مخاطب_امروز #حسینی_کمال_آبادی #سید_مرتضی_حسینی_کمال_آبادی #باور #مردم #ایران #جامعه_شناسی_چند_لایه #جامعه_شناسی #درمان #چهارشنبه_های_سفید #حجاب @hkamal

خدایا! زمانی که بنده خود را، به سوی خود فرا می خوانی، توفیقمان ده که ذره ای از حق الناس حتی شبهه حق الناس و رکعتی و کمتر از رکعتی از حق الله بر گردنمان نباشد. سبکبار ما را بپذیر بحق محمد و آل محمد #دعا

بسم الله الرحمن الرحیم فلسفه روزه داری را می توان، رفع تعلق دانست. این تعلقات به دنیا است که ما را بر زمین سنگین می کند و پرواز به آسمان را با مشکل رو به رو می کند. مال، فرزندان، خوراک و... نمونه های بارزی است که دل انسان را به خود مشغول می کند. خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید: الْمَالُ وَالْبَنُونَ زِينَةُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ۖ وَالْبَاقِيَاتُ الصَّالِحَاتُ خَيْرٌ عِنْدَ رَبِّكَ ثَوَابًا وَخَيْرٌ أَمَلًا مال و پسران زيور زندگى دنيايند، و نيكيهاى ماندگار از نظر پاداش نزد پروردگارت بهتر و از نظر اميد [نيز] بهتر است. این تعلق خاطر انسان به دنیا او را بر زمین سنگین می کند، خداوند متعال در این باره می فرماید: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَا لَكُمْ إِذَا قِيلَ لَكُمُ انْفِرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الْأَرْضِ ۚ أَرَضِيتُمْ بِالْحَيَاةِ الدُّنْيَا مِنَ الْآخِرَةِ ۚ فَمَا مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا فِي الْآخِرَةِ إِلَّا قَلِيلٌ اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، شما را چه شده است كه چون به شما گفته مى‌شود: «در راه خدا بسيج شويد» كندى به خرج مى‌دهيد؟ آيا به جاى آخرت به زندگى دنيا دل خوش كرده‌ايد؟ متاع زندگى دنيا در برابر آخرت، جز اندكى نيست. آیه 38 سوره توبه، ترجمه فولادوند رفع تعلق به مظاهر دنیا به معنی رها کردند، دنیا نیست بلکه رفع دل مشغولی به دنیا و اشتغال دل به خداوند متعال است، یعنی شما دنیا رو داری اما دلبسته دنیا نیستی. قرآن کریم در این باره می فرماید: رِجَالٌ لَا تُلْهِيهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ وَإِيتَاءِ الزَّكَاةِ ۙ يَخَافُونَ يَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ مردانى كه نه تجارت و نه داد و ستدى، آنان را از ياد خدا و برپا داشتن نماز و دادن زكات، به خود مشغول نمى‌دارد، و از روزى كه دلها و ديده‌ها در آن زيرورو مى‌شود مى‌هراسند. آیه 37 سوره نور این انسان های سعادتمند تجارت و داد و ستد می کنند اما دل مشغول آن نمی شوند تا آنان را از دلمشغولی به حداوند متعال باز دارد. شیخ اجل حافظ شیرازی چه نیکو سروده است: غلام همت آنم که زیر چرخ کبود ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست آزادی از رنگ تعلق، هرچند به معنا ترک و رها کردن دنیا نیست اما گاه ترک کردن های موقت باعث می شود تا انسان به ترک دلمشغولی برسد و نگذارد دنیا در دلش محکم و ریشه دار بشود. خوراک برای انسان ضروری است اما ترک آن در مدتی از روز می تواند، روح را از زنجیر خوراک رهایی بخشد و ولع به خوراک را از انسان بگیرد و نگذارد این امر ضروری دنیا برای انسان ضروری حیات ابدی او تلقی شود و زنجیر سنگینی او بر زمین. آیا می دانستید که در شریعت های پیشین، رابطه زن و مرد از راه حلال نیز در ماه روزه، حرام می شده و خداوند سبحان بر آن بوده تا چنانکه تمرین رفع تعلق از خوراک را به انسان می دهد، رفع تعلق به امور شهوانی دیگر را نیز تمرین دهد. قرآن کریم در این باره می فرماید: أُحِلَّ لَكُمْ لَيْلَةَ الصِّيَامِ الرَّفَثُ إِلَى نِسَائِكُمْ هُنَّ لِبَاسٌ لَكُمْ وَأَنْتُمْ لِبَاسٌ لَهُنَّ عَلِمَ اللَّهُ أَنَّكُمْ كُنْتُمْ تَخْتَانُونَ أَنْفُسَكُمْ فَتَابَ عَلَيْكُمْ وَعَفَا عَنْكُمْ فَالْآنَ بَاشِرُوهُنَّ. در شبهاى روزه همخوابگى با زنانتان بر شما حلال گرديده است آنان براى شما لباسى هستند و شما براى آنان لباسى هستيد خدا مى‏ دانست كه شما با خودتان ناراستى میکرديد پس توبه شما را پذيرفت و از شما درگذشت پس اكنون [در شبهاى ماه رمضان مى‏ توانيد] با آنان همخوابگى كنيد. سوره مبارکه بقره، ایه ۱۸۷. ضعف عمومی انسان ها در مساله رفع تعلق خاطر به دنیا، باعث آن شده که خداوند مساله همبستری در ماه مبارک را اجازه دهد. دل مشغولی زیاد به دنیا باعث می شود، دنیا برای انسان به صورت حالتی راسخ در جان در بیاید به گونه ای پس از مرگ هم دل کندن از دنیا، دشوار باشد، شنیده ام که پنبه زنی به حساب دنیا دو سال است مرده ولی در برزخ هنوز پنبه زنی می کند و نمی تواند با این مساله کنار بیاید که دنیا تمام شد و تعلق خاطر به کار پنبه زنی را کنار بگذار. در فلسفه دین و انتظار بشر از دین، عنصر رفع تعلق به دنیا، اهمیت دارد یعنی دینی حق است که بدون آنکه زندگی انسان در حیات دنیا را مختل کند، غل و زنجیر تعلقات را از پای انسان باز کند. قرآن کریم نتیجه پیروی از پیامبر ص را رهایی از غل و زنجیر دنیا می داند و در این باره می فرماید: وَيَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَالْأَغْلَالَ الَّتِي كَانَتْ عَلَيْهِمْ... و از [دوش] آنان قيد و بندهايى را كه بر ايشان بوده است برمى دارد... سوره اعراف آیه ۱۵۷. برخی از عرفان های نو ظهور مانند اشو با دامن زدن به تعلقات دنیوی و سنگین کردن و وابسته تر کردن روح آدمی به شکم و زیر آن می خواهند انسان را پرواز دهند، غافل از آنکه نفس اژدری است که دلبس

تگی او را بر زمین سنگین می کند به تعبیر شیوای قرآن کریم اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الْأَرْضِ... اگر به دنبال سعادت انسانی هستیم باید بزنگاه های رفع تعلق را پیگیری کنیم و تعلق به خداوند سبحان و ارزش های الهی در دل خود به صورت ملکه (حالتی ریشه دار) در بیاوریم.این معنی سلوک الی الله تعالی است. ماه رمضان یکی از بزنگاه های مهم رفع تعلق و انس با خداوند است. مواقیت صلاة یکی از بزنگاه های رفع تعلق است وقتی زمان نماز از راه می رسد و انسان نمی تواند کسب و کار خود را برای مدتی کوتاه تعطیل کند، کشش قلبش به سمت دنیا است نه آخرت، سالک واصل بر عکس قدم می گیرد و برای اشتغال به دنیا به زحمت می افتد‌. از این منظر ایه ۳۷ سوره نور را دوباره بررسی کنیم: رِجَالٌ لَا تُلْهِيهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ وَإِيتَاءِ الزَّكَاةِ ۙ يَخَافُونَ يَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ مردانى كه نه تجارت و نه داد و ستدى، آنان را از ياد خدا و برپا داشتن نماز و دادن زكات، به خود مشغول نمى‌دارد، و از روزى كه دلها و ديده‌ها در آن زيرورو مى‌شود مى‌هراسند. این مردانی که دنیا آنان را شکار نکرده است، از بزنگاه رفع تعلقی بهرمند هستند به نام ترس از قیامت، ترسی از روزی که كه دلها و ديده‌ها در آن زيرورو مى‌شود. عنصر ترس در وجود آدمی هم می تواند او را به دنیا مشغول کند و هم به عقبا بستگی دارد به متعلق ترس چی باشد یعنی از چه بترسد از نداشتن روزی دنیا می ترسد تمام هم و غم قلبی خود را برآن گذاشته در حالی که خداوند متعال روزی تضمین کرده و بر عهده گرفته است یا از زیر و زبر شدن قلب ها و دیدگان در قیامت می ترسد که انسان در محضر خداوند باید پاسخگو باشد. اگر کمال در رفع تعلق به دنیا و ایجاد تعلق و انس به خداوند متعال است، دامن انسانی که در دنیا زندگی می کند، در بیشتر موارد آلوده به دنیا است حال یا به حرام یا به حلال.... پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم در مورد خود ایشان که خداوند در وصف مقامش فرمود فکان قاب قوسین أو أدنی از پرده ای سخن می گوید که روزانه بر قلب خود احساس می کند و برای برداشته شدن آن روزانه هفتاد مرتبه استغفار می کند تا قلب صافی او جلای خود را باز یابد. پيامبراکرم«صلي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلْم» مي‌فرمايند «إِنَّهُ لَيُغَانُ عَلَي قَلْبِي وَ إِنِّي لَأَسْتَغْفِرُ اللَّهَ فِي كُلِّ يَوْمٍ سَبْعِينَ مَرَّةً گاهي کدورت روي قلبم مي‌نشيند و من در هر روز هفتاد مرتبه استغفار مي‌کنم. مستدرك‏ الوسائل، ج 5، ص 320. اینجا است که روی دیگر سکه تمام عیار استغفار خود را نشان می دهد و در طلب بخشش از گناه محدود نمی ماند. اینجا است که روشن می شود استغفار پارور زدن در دریای رفع تعلق و سلوک الی الله تعالی است. کلیپی در فضای مجازی دست به دست می شود و فرد سخنگو، مدل اشک و نجوا و استعفار در شب های قدر را مدل شیخ عباس قمی مطرح می کند و از مدل های موسیقی و شادی سخن به میان می آورد، گذشته از هزار پاسخی که دارد، راه سلوک الی الله را با سلوک الی الدنیا مانند عرفان های نوظهور اشتباه گرفته است، اکثر ما انسان ها در خم کوچه انجام واجبات و ترک محرمات مانده ایم و اساسا بسط سالک بر قبض او مترتب می شود، یعنی شادی روانش از رهگذر پیراستن جانش از دنیاست. در قرآن کریم قبض بر بسط مقدم بیان شده است: وَاللَّهُ يَقْبِضُ وَيَبْسُطُ به تعبیر شیوای علامه حسن زاده آملی: قبضی که بود در پی آن بسط روان به. اساسا شادمانی که پس از شست و شوی قلب از دنیا نباشد، چسبندگی بیشتر به دنیا می آورد، این سخن رمز آن آیه در قرآن است که قوم موسی در نصیحت قارون گفتند: لا تَفْرَحْ ۖ إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْفَرِحِينَ شادى مكن كه خدا شادى‌كنندگان را دوست نمى‌دارد. سوره قصص آیه ۷۶ بازگشتی به آیه مبارکه ۳۸ سوره توبه کنیم يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَا لَكُمْ إِذَا قِيلَ لَكُمُ انْفِرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الْأَرْضِ ۚ أَرَضِيتُمْ بِالْحَيَاةِ الدُّنْيَا مِنَ الْآخِرَةِ ۚ فَمَا مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا فِي الْآخِرَةِ إِلَّا قَلِيلٌ اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، شما را چه شده است كه چون به شما گفته مى‌شود: «در راه خدا بسيج شويد» كندى به خرج مى‌دهيد؟ آيا به جاى آخرت به زندگى دنيا دل خوش كرده‌ايد؟ متاع زندگى دنيا در برابر آخرت، جز اندكى نيست. کوچک شدن دنیا در چشم انسان، قلیل دانستن دنیا از آثار دل بر گرفتن و رفع تعلق از آن است. ادامه دارد..... حسینی کمال آبادی قم المقدسة

نامه حسینی کمال آبادی به دکتر مصطفی ملکیان ..ایهام تفسیر الحادی در شرح نهج البلاغه @hkamal

بسم الله الرحمن الرحیم فرهیخته گرامی جناب آقای دکتر مصطفی ملکیان "زید عزه" سلام علیکم با احترام به عرض می رساند که بسیار مایه خشنودی است که صاحب فضیلتی مانند شما کتاب وزین نهج البلاغه را برای جوانان بازگو می‌کند و تلاش می‌کند تا عمق معانی را ارائه دهد . در کلیپی که بنده، اخیراً موفق به استفاده از آن شدم، به پنج رکن بهروزی آدمی از نظر امیرالمؤمنین علیه السلام اشاره می¬کنید که به شرح ذیل می¬باشد: 1-به هیچ چیز امید نبندید جز خدا. 2-از هیچ چیز نترسید جز عمل بدِ خود. 3-از اینکه بگویید نمی دانم شرم نکنید. 4- از اینکه ندانسته¬ای را بیاموزید شرم نکنید. 5-در راه هدف پایداری داشته باشید. در شرح کلمات فوق خداوند متعال را کل هستی در مقابل جز معنا کرده‌اید؛ یعنی به هیچ چیز جز کل هستی امید نبندید و به عبارتی دیگر به جزء یا اجزاء هستی امید نبندید. پرسشی که در این میان رُخ می‌دهد آن است که آیا خداوند، کل در مقابل جزء است؟ ظاهراً این تقریر نه بر اساس مبانی کلامی، فلسفی و عرفانی صحیح نمی باشد. از برخی از بیانات شما روشن است که مفاد عالی نهج البلاغه را به گونه‌ای بیان می‌کنید که خود کلام و برش معنایی آن جدای از تعلق آن به شخص یا جدای از تعبد به مخاطب برسد، و این شیوه در جای خود شیوه¬ای صحیح است که مدل این نگاه به نهج البلاغه را در کتاب حق هستی دفتر یکم تقریر کرده¬ام. نکته ای که در این میان به چشم می آید آن است که در این مدل ارائه، نباید مفاهیم را برخلاف مراد گوینده معنا کرد. توحیدی که نهج البلاغه از آن سخن می گوید، خداوند متعال را کل در مقابل جزء معنا نمی¬کند، بلکه توحید خداوند را تمیز آن از خلقش معنا می کند، البته بینونت وصفی نه عزلی. وانگهی امید به کل در مقابل جز که طبیعتاً همه اجزا در کل حضور به هم رسانده¬اند در مقام عمل چه نوع امیدی است؟. در این تقریر مخاطب با ذاتی مستقل مواجه نیست که او غنی از عالمین باشد و بتوان به او امید داشت، و از او امید گرفت. نگارنده در این نوشتار در بیان ارائه معنای توحید در نهج البلاغه یا در مشارب فکری و ذوقی مسلمانان نیست، که شما آگاهتر هستید، بلکه در مقام پرستش از خدایی است که شما در مقام شرح نهج البلاغه مطرح کرده¬اید. اگر در این باره مزید بیانی است، مطرح فرمایید تا از این ایهام تفسیرهای الحادی و ناصحیح از نهج البلاغه بیرون بیاییم. و السلام علیکم و رحمة الله و برکاته سید مرتضی حسینی کمال آبادی پژوهشکده ادیب فقه جواهری ۲۶ تیرماه ۱۴۰۰ @hkamal

همراهان گرامی سلام علیکم اعظم الله اجورکم و اجورنا بمصابنا الحسین ع انتشار نامه به جناب آقای دکتر ملکیان واکنش های زیادی را به دنبال داشته و خداوند سبحان را شاکریم که جوانانی اهل دانش و دقت روزی این مرز و بوم کرده است‌. برخی از همراهان چنانکه اقتضای تحقیق است خواستند که لینک سخنرانی مورد پرسش را در اختیار قرار دهیم و اینک تقدیم شما https://www.instagram.com/p/CRYRHLxJD3R/?utm_medium=copy_link @hkamal

یادداشتی از سید مرتضی حسینی کمال آبادی در بررسی دیدگاه آیت الله طباطبایی نژاد در مساله حضور در محافل عزا به هر قیمت با وجود بیماری فراگیر کرونا @hkamal

بسم الله الرحمن الرحیم باز ماه محرم فرا رسید و مسئله شیوع بیماری کرونا و تعارض آن با گرد هم آیی نُقل محافل شد و تحلیل های عدالت محور،افراطی و تفریطی ظهور و بروز می کند. یکی از شخصیت های که در این مسئله ورود داشته‌اند، آیت الله طباطبایی حفظه الله امام جمعه محترم استان اصفهان هستند. ایشان اندیشه افراطی حضور در محافل عزا به هر قیمت حتی به قیمت جان دادن را به حق مورد انتقاد قرار دادند و از این بابت جای تشکر دارد. ایشان عدم برگزاری مراسم عزا(عمومی) توسط اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام به علت خفقان حاکمیت های جور و عدم وجود آیه و روایت برای برگزاری مراسم عزا به هر قیمتی را دلیل بر علت صحت آن اندیشه افراطی دانسته‌اند. نکته ای که در میان سخنان صحیح ایشان به چشم می خورد، حصر منابع معرفتی در آیه و روایت و نقد عقل شخصی است. ایشان به صراحت اعلام می‌دارد که اگر آیه یا روایتی بر ضرورت برگزاری مراسم عزا به صورت عمومی به هر قیمتی بود، بدان عمل می‌کردیم و چون وجود ندارد و مخالف سیره اهل بیت علیه السلام هم هست، این کار را انجام نمی دهیم. بر این اساس اگر آیه یا روایتی وجود داشت ما از کشته پشته هم می ساختیم، باکی نبود و این خود نوعی اخباریگری و حصر منابع معرفت دینی در نقل است. این درحالی است که عقل به عنوان حجت خداوند است و به تعبیر استادم آیت الله علیدوست مشکل از آنجا شروع شد که شروع به تقسیم کردن عقل کردیم: عقل جزئی، عقل شخصی و... این در حالی است که عقل یا هست یا نیست و وهم و خیال هست ؛اگر هست حجت خداوند است. در قرآن کریم آیه ای بر خلاف ادراک عقل وجود ندارد. بلکه در مسئله مورد سخن در این نوشتار آیاتی مانند و لاتلقوا بأیدیکم إلی التهلکة و....مهر تاییدی بر ادراک عقل است. وانگهی اگر روایتی وجود داشت که عزای امام حسین علیه السلام هر چند به قیمت از دست دادن جان هزاران تن آدمی شود و مرگ و میر را به غایت برساند، باید برگزار شود؛ آیا خلاف ادراک قطع عقل نبود؟ آیا آن روایت هرچه سندش صحیح تر باشد، ضعف دلالت آن روشن تر نبود؟ ادراک عقل بر قبح ظلم و ایجاد فساد و هرج و مرج در حد جان انسان ها! آیا از ادراک های مشکوک یا تعلیقی است؟ هرگز چنین نیست! فراموش نکنیم که انسان بر عقل و عقلانیت، انسان است و انسانی سعادتمند، انسانی که از این نعمت بهره مند تر باشد. و دین آمده تا بهره مندی انسانها از این نعمت را بیشتر کند؛ به تعبیر شیوای امیر بیان و خرد در نهج البلاغه، پیامبران آمدند تا یثیر لهم دفائن العقول،آن گنج ها و توانمندی ها ی پنهان عقل را شکوفا کنند و انسانها را از آن بهره بیشتری دهند. گرفتاری جهان اسلام در حوزه شناخت و معرفت از آنجا آغاز شد که عقل در کارکردهای استقلالی و ابزاری آن کم رنگ شد و نقل حاکم یکّه تاز، میدان شناخت دین و معیار عمل گشت. سید مرتضی حسینی کمال آبادی پنجم /محرم /۱۴۴۳ ۲۳/مرداد/۱۴۰۰ @hkamal

افراط همه دانی و همه کاری و ضرورت طراحی نظام تعاطی نظریه ها و اجراها بسم الله الرحمن الرحیم حجت الاسلام و المسلمین جناب آقای رضا غلامی زید عزه ریاست محترم مرکز پژوهش های علوم انسانی اسلامی صدرا سلام علیکم در رابطه با یادداشت (نقد من به استاد محمد رضا حکیمی) نکته ای هست که در این نوشتار محضر شما بیان می¬کنم، هر چند مدتی این مثنوی تاخیر شد، فرصتی باید تا خون، شیر شد. یادداشت مورد سخن، یادداشتی قویم و با نگاهی نافذ، نگاشته شده است که کمتر کسی آن را بیان کرد، از این بابت جای تشکر و دستمریزاد دارد. نکته ای هست که شاید مورد انکار شما نباشد ولی بیان آن را ضروری می¬دانم. اینکه مرزهای تبلیغ، تحقیق و اجرا را در هم شکنیم و تمام فرآیند و برآیند را از هر مبلغ و محققی و مجری انتظار داشته باشیم، نه کمال است و نه شدنی است. در فرهنگ ما همه دانی و همه کاری کمال تلقی شده و می¬شود ولی آسیب های آن در عرصه های مختلف خود را نشان داده است. به عنوان یک نمونه از این گونه فکری به سریال گاندو توجه بفرمایید؛ در این سریال همان گروه که رصد سایبری می¬کند؛ همان رصد میدانی می¬کند و همان در مرحله اجرا، رصدها را رها کرده و اجرا می¬کند. این رویه را در برخی دیگری از فیلم¬های امنیتی تولیدی خودمان می¬بینیم. همه¬دانی و همه¬کاری باعث ضعیف شدن مراحل پژوهش، تبلیغ و اجرا می¬شود و به ناکام ماندن منجر می¬شود. هیچ اشکالی ندارد که برخی از مبلغان فقط احادیث عدالت را بازگو کنند، برخی از محققان در کشف نظریه عدالت، برخی دیگر در کشف و طراحی الگوی علمی اجرای عدالت و سیستم و مکانیزم اجرا و صد البته برخی دیگر به اجرای رهآوردهای علمی بکوشند. این تعاطی در فرهنگ و جریان علمی_اجرایی کشور ما شکل نگرفته است ، بسیاری از نظریه های قویم تولید شده، مورد بهره¬بری قرار نمی¬گیرد، نظریه¬ها به سمتی می¬روند و اجراها از دیدگاه¬های پیشین خط می¬گیرند. شاید نشان نظریه صحیح را آن می دانیم که خود محقق، دست بر زانو گیرد و بر اجرای آن اهتمام ورزد!!! دانستنی است که فرآیند تولید و اجرا هر یک استعدادهای خاص خود را می¬طلبد و چنین نیست که هر آنکس که عرصه نفکر در کشف نظامی موفق بود، در اجرای آن نیز مستعد و موفق باشد. آن سوی دیگر افراط همه دانی و همه کاری، دیواری مستحکم میان اندیشه ها و اجراها کشیدن است. مانند برخی از فتاوا که مفتی تالی فاسدهای اجرای فتوای خود را برعهده نمی گیرد، انگار هنگام استنباط در هیچ مرحله ای از پژوهش، لازمه های اجرایی شدن آنر ا در نظر نمی گیرد!! مادامی که خود را از این افراط و تفریط رهایی ندهیم و به طراحی نظام صحیح تعاطی نظریه¬ها و اجراها نرسیم، پیشرفت با مشکلی جدی رو به رو خواهد ماند. از این رو – بدون نظر به شخص آقای حکیمی و رویدادهای زندگی ایشان- عرض می¬کنم: بسند به ترویج عدالت را تا زمانیکه لوازم ظالمانه نداشته باشد، را نمی توان ناصحیح دانست، چنانکه بسند به طراحی و کشف نظام و مکانیزم آن را نمی توان عیب دانست، چنانکه بسند به اجرا را.... فی سلام آمنین و از حوادث بد روزگار مصون و محفوظ باشید. سید مرتضی حسینی کمال آبادی پژوهشکده ادیب فقه جواهری 7/08/1400

#جلسه_پنجم 💡ایده‌گفتارهای فقه حکومتی و علوم انسانی اسلامی 🌀جلسه‌پنجم 🔰موضوع بحث : بررسی فقهی مشارکت در حرام و معیار استناد معصیت 🔸ارائه دهنده: حجت الاسلام سید مرتضی حسینی کمال آبادی 🔹دوشنبه ۹ اسفند ماه ۱۴۰۰ ساعت ۱۴ تا ۱۵:۳۰ 🔹قم، بلوار غدیر، کوچه ۱۰، ساختمان مفید، طبقه پنجم 📱پخش آنلاین از طریق صفحه اینستاگرام 🆔https://instagram.com/maana_hamandishi?utm_medium=copy_link لینک کانال ایتا: 🆔https://eitaa.com/maana_hamandishi #دبیرخانه_هم_اندیشی_ها #فقه_حکومتی #الگوی_اسلامی_ایرانی_پیشرفت #علم_دینی #مرکز_علوم_نوین_اسلامی

پیشخوان ایده گفتار 5 🔹مقاله مشارکت در حرام و معیار استناد معصیت بر اساس فقه شیعی نویسندگان: استاد ابوالقاسم علیدوست و حجت‌الاسلام حسینی کمال آبادی

#صوت «جلسه پنجم» ایده‌گفتار فقه حکومتی و علوم انسانی اسلامی تاریخ جلسه: ۱۴۰۰٫۱۲٫۹ ارائه: استاد مرتضی حسینی کمال آبادی موضوع: مشارکت در حرام و معیار استناد معصیت

بنام خداوند جان آفرین حکیم سخن در زبان آفرین سال نو را بر هم میهنان گرامی شاد باش می گویم. امید دارم که در سال نو، پیشرفت روز افزون و دستاوردهای مانا روزی مان باشد و نام ایران و ایرانی در گستره گیتی پرتو افکن شود. قلب هایمان آزاد از رنگ تعلق ها باشد و از چشمه سار اسماء الله تپش بگیرد. از خداوند بزرگ خواهانم ما را مرهون لطف خاص خود کند و تحفه ای آسمانی نازل کند و ما را شاکر آن قرار دهد به حق محمد و آل او که دلسوزی در حق مردم را به غایت داشتند. سید مرتضی حسینی کمال آبادی پژوهشکده ادیب فقه جواهری 01/01/1404

بسم الله الرحمن الرحیم انا لله و انا الیه راجعون آیت الله محمدی ری شهری از میان ما رخت بر بست، وی به ویژه برای ما اهالی شهرری چهره¬ای بس آشنا و عالمی پرافتخار است. خدایش بیامرزد و با اهل بیت ع محشور باشد. زندگی آن مرحوم، از ابعاد گوناگون شایسته تحلیل و بررسی است. دو محور از تلاش¬های وی بسیار درخشان است (البته به پایه دانش و بینش نگارنده)، تاسیس نهاد با فضیلت دارالحدیث و تولیت آستان مقدس حضرت عبدالعظیم حسنی و امامزادگان مجاور قدس أسرارهم. احادیث، این میراث گران بهای معصومان علیهم¬السلام بیش از پیش نیاز به تنظیم، ترجمه و باب¬بندی¬های موضوعی دارد که آن مرحوم با کمک همکاران خود در قالب دانشنامه¬های گوناگون بدان اهتمام ورزید. اهتمام به این مساله¬ی همیشه مهم با تاسیس نهاد و کار گروهی از باقیات الصالحات آن عزیز سفر کرده است. فعالیت¬های حدیثی آن مرحوم، یادآوری تلاش های مرحوم علامه مجلسی قدس¬سره است و اگر با حفظ مراتب، ایشان را علامه مجلسی زمان خود در امر حدیث بخوانیم، سخنی به گزاف نگفته¬ایم. امر مهم حدیث، گذشته از ترجمه و تنظیم های جدید به متولی و قطب علمی نیاز داشت، چرا که حدیث همواره بستر برای خیزش جریان های اخباری افراطی -قید احترازی است- و شبه اخباری است، که به اسم حدیث، بدان ستم می کنند. به عنوان مثال جریان علم ستیزی به نام طب اسلامی -براساس برخی قرائات از آن- که داعیه دار آن است که در احادیث طب به مثابه یک دانش مطرح شده است و با پزشکی مدرن و حتی طب سنتی سر ستیز دارد، با فعالیت های روشنگرانه محققان آن مرکز عالی، که دانشنامه احادیث پزشکی را در کارنامه خود داشتند، تا حدودی مدیریت شد. چه بسیار است رسالت¬های مانده بر زمین، که با تاسیس نهاد و همداستان شدن محققان باید بدان عمل شود. الگو برداری از فرمول (عمل به رسالت های بزرگ در قالب تاسیس نهاد و کارگروهی) در ابعاد مختلف، پیشرفتی چشم گیر به ارمغان خواهد آورد. عالمی که در کارنامه خود، تاسیس نهاد دارالحدیث و اداره و توسعه حرم مطهر حضرت عبدالعظیم حسنی بعلاوه فعالیت های مجدانه و ویژه سیاسی داشته باشد، شایسته احترامی ویژه و الگو شدن به ویژه برای طلاب و روحانیون است. دو محور دیگر از زندگی ایشان است که جای تحلیل و کنکاش علمی -به دور از تعصبات حزبی و سیاسی- دارد: یکم: برخورد ایشان با مرحوم آیت الله العظمی منتظری ره است که به تصریح خود ایشان در کتاب هوای دوست، هیچ یک از مقامات نظام نمی¬خواست که وی به مسائل آقای منتظری ورود داشته باشد و شد آنچه شد. این مهم، تصمیم شخصی ایشان بود نه تصمیم نظام!! این محور را برخی درخشان ترین بخش زندگی ایشان می¬دانند و برخی تاریک¬ترین. دوم: ارزیابی بیست سال امیر¬الحاج بودن ایشان و سیاست هایی که ایشان پیگیری کرده و در کتاب هوای دوست بیان کرده اند. مسائل مهمی که تاریخ اداره ما بر امر مهم حج و رابطه دیپلماتیک ما با کشور عربستان است. به نظر نگارنده بازبینی سیاست های اجرا شده در این دو دهه ضروری است، تاریخ و درس آموزی های ما چراغی روشن برای قدم گرفتن در مسیر پیچیده آینده است. خداوند آن عالم گرانقدر را با انبیاء و اوصیاء علیهم السلام محشور بفرماید. سید مرتضی حسینی کمال آبادی 3/1/1400= 19 شعبان 1443

نمیدانم در شگفت باشم از کودکی- که در جست و جوی فایده کتابخوانی است تا اندکی کتاب بخواند ولی از فایده بازی نمی پرسد که شبانه روز مشغول آن است!!- یا شگفتی کنم از جوانی که از فایده باور و ارتباط با غیب می پرسد ولی شبانه روز سرگرم دنیای زودگذر است و از فایده و هدف اشتغال بدان نمی پرسد!! سید مرتضی حسینی کمال آبادی 1400/01/15