جوجیتسوی ژاپنی یکی از اولین هنرهای رزمی بود که به سیستمی تبدیل شد که بتوان در آن تمرین کرده و آموزش داد. یکی از خانواده های برزیلی در سال های 1900 هنر رزمی ژاپنی سنتی را یاد گرفته و آن را مدرن کردند. امروزه نسخه برزیلی این هنر در مدارس هنرهای رزمی سراسر جهان آموزش داده می شود و به عنوان یکی از بهترین و موثرترین راه ها برای دفاع از خود شناخته می شود. جوجیتسوی ژاپنی ریشه های ژاپنی جوجیتسو نا مشخص است، زیرا قرن ها پیش تشکیل شده است. حتی عده ای گمانه زنی کرده اند که راهبان بودایی در هند که به دنبال راهی صلح آمیز برای دفاع از خود بودند آن را بوجود آورده اند. کلمه جوجیتسو را می توان به "راه صلح آمیز" ترجمه کرد که به معنی آن است بدون سلاح انجام می شود. هنر رزمی نظامی مدرسه ای دیگر وجود داشت که برای بهبود عملکرد سربازان سامورایی در جنگ های غیر مسلحانه طراحی شده بود. این نشان می دهد که شکل اصلی جوجیتسو احتمالا بسیار خشونت آمیزتر از امروز بوده است. ابتدا این سبک بسیار خطرناک بوده اما به مرور به هنری تبدیل شده است که شهروندان عادی می توانستند آن را به عنوان یک ورزش و یا تفریح انجام دهند. نسخه اصلی ترکیبی از کشتی و دیگر تکنیک های دست بوده که از نیرو و اصطکاک به جای مشت و لگد برای شکست دادن حریف استفاده می شده است. آنها همچنین برای تسلیم و آسیب زدن به مخالفانشان از آن استفاده می کردند. جودو اولین مدرسه جوجیتسو در سال 1532 توسط شخصی به نام Hisamori Tenenuchi تاسیس شد. در دهه 1800 شکل دیگری از هنرهای رزمی که شامل جیو جیتسو بود با نام جودو در ژاپن شکل گرفت. پس از آنکه این سبک در مبارزه بسیار موثر بود به سرعت به هنر رزمی رسمی ژاپن تبدیل شد. جوجیتسوی برزیلی جوجیتسوی برزیلی جوجیتسوی ژاپنی که در آن زمان به عنوان جودو شناخته می شد توسط خانواده Gracie به برزیل برده شد. یکی از اعضای خانوادی گریسی پسری به نام Helio بود که به لحاظ جسمانی ضعیف بود و نمی توانست مانند یک پسر تمرین کند. به جای آن، او به تماشای برادرانش می پرداخت که بر باشگاه خانواده اش مشغول تمرین و یادگیری بودند. او این تکنیک ها را یاد گرفته و سعی کرد آنها را مطابق با شرایط جسمانی اش تغییر دهد. پس از آن هلیو شروع به ایجاد سیستم جدیدی کرد که مطابق با وضعیت جسمانی ضعیف ترش بود. او این سبک را جوجیتسو نامید و بعد ها به جوجیتسوی برزیلی مشهور شد. او از سبک خود برای مبارزه با بهترین رزمی کاران آن دوران برزیل استفاده کرد و توانست در اغلب آنها به پیروزی برسد. او حتی قهرمان جوجیتسوی ژاپن که حدود 80 پوند از او سنگین تر بود را به چالش کشیده و به شدت تحت تاثیر قرار داد، بطوری که بعدا از او برای آموزش سبک خود در ژاپن دعوت به عمل آمد. نسخه برزیلی جوجیتسو بسیار ساده تر از نسخه ژاپنی آن است و به احتمال زیاد یکی از مهمترین دلایل محبوبیت آن به شمار می رود. با استفاده از تکنیک های کمتری که در این سبک است، رزمی کاران می توانند تمرین خود را بر روی تکنیک های کمتری انجام داده و زمان بیشتری را به تمرین آنها اختصاص دهند. در حال حاضر، جوجیتسوی برزیلی یک ورزش رقابتی در سطح جهانی است. هنرهای رزمی ترکیبی جوجیتسوی برزیلی نیز توسط یک ورزش آمریکایی به نام هنرهای رزمی ترکیبی یا MMA مورد محبوبیت قرار گرفت. در مسابقات MMA رقبا می توانند از لگد زدن، مشت زدن، زانو، آرنج و غیرع برای شکست حریف استفاده کنند. جوجیتسوی برزیلی سبک بسیار خوبی برای استفاده در MMA است زیرا روشی بسیار موثر برای خنثی کردن حریف، پایین آوردن او و استفاده از قدرت حریف بر ضد خودش برای تسلیم کردن او می باشد. در حقیقت Helio جزء اولین قهرمانان مسابقات UFC بود. او در مجموع 3 بار در این مسابقات به قهرمانی رسید و یکی از مهمترین مبارزان در این سبک بود. او اثر بخشی جوجیتسوی برزیلی را در مقابل سبک های مختلف دیگر ازجمله بوکس و کشتی سومو را اثبات کرد.

تفاوت جوجیتسو با جودو

واژه جوجیتسو که از کلمه ژاپنی جوجوتسو گرفته شده است به معنی "هنر انعطاف پذیری" می باشد. این سبک را هنر درگیری نزدیک نیز می نامند که در آن فنون درد آور در همان ابتدای مبارزه برای غلبه و تسلیم کردن حریف استفاده می کنند. در جوجیتسو از ضربه زدن به نقاط حیاتی بدن نیز استفاده می شود. اپلیکیشن ویدیو های آموزشی ژیار انلاین منشا جوجوتسو به زمان حکومت سامورائی ها در ژاپن بر می گردد.جوجوتسو یا همان جوجیتسو تکامل یافته سبک قدیمی یاوارا است که با تکنیک های چینی ترکیب شده و به نام جوجوتسو شناخته شدند. عده ای نیز بر این عقیده اند که در قرن 17 میلادی یک بودایی چینی به نام "چن تسو" سبک " ریو شین تو ریو" را به یک سامورایی به نام "فوکونو" آموزش داده است که بعدها این سبک به نام "فوکونو ریو" شهرت یافته و جوجوتسو نیز بر آن اساس پدید آمده است. به همین دلیل عده ای سبک جوجیتسو را یکی از مکاتب اولیه جوجوتسو می دانند نه ریشه آن. در این سبک از تکنیک های پرتابی، قفل مفاصل، ضربه زدن، دفاع در مقابل اسلحه و مطالعه بر روی نقاط حساس بدن استفاده می شود. عده دیگری نیز بر این باوراند که جوجوتسو در اوایل قرن 10 میلادی به وسیله تاجران چینی به ژاپن انتقال یافته و هنگامیکه ممنوعیت حمل شمشیر در ژاپن بوجود آمد سامورایی ها به تمرین این سبک پرداخته اند. همچنین گفته می شود که "شوآی چیائو" که کشتی سنتی چین است بر گسترش و پیشرفت جوجیتسو تاثیر زیادی داشته است. ولی اسناد قدیمی نشان می دهند که اولین سیستم طبقه بندی شده جوجیتسو در قرن 15 میلادی توسط "هیساموری" ابداع شده است. در این سیستم کلاسه بندی از بعضی از فنون شمشیر زنی "ای آی دو " نیز استفاده شده است. پس از آن در سال 1659 میلادی یک استاد چینی به نام "چین گنپین" برای تدریس بوکس چینی وارد ژاپن شد. او این هنر را به سه سامورائی آموزش می دهد و آنها با ترکیب این تکنیک ها با سبک یاوارا سبکی جدیدی از جوجوتسو به نام کیتو ریو را ابداع کردند که یکی از مکاتب و اصول قدیمی جوجوتسو نیز به شمار می رود. جودو در کل می توان گفت که دیگر مکتب های جوجوتسو به طور مستقیم یا غیر مستقیم از کیتو ریو انشعاب یافته اند. حتی جودو نیز توسط استاد جیگورو کانو از ترکیب سبک کیتوریو با مکاتب دیگری از جوجوتسو به نام جیکیشین ریو پدید آمده و در سال 1964 به عنوان اولین هنر رزمی شرقی وارد بازی های المپیک شد. ولی پس از آنکه جودو مشهور شده و در دنیا گسترش یافت، جوجوتسو نیز به فراموشی سپرده شد. تا اینکه سک دکتر آلمانی به نام "اروین پالز" که در دانشگاه های ژاپن مشغول تدریس بود دوباره جوجوتسو را احیا کرد. جوجوتسویی که امروزه می شناسیم به دو سیستم اروپایی و ژاپنی دسته بندی شده است که تفاوت کمی میان این دو سیستم وجود دارد. سیستم اروپایی را یک آلمانی در سال 1906 میلادی گسترش داد که خصوصیاتی مانند جدیت، تقلا، سرعت، انتقال، کارایی و انجام تمرینات زیاد می باشد. سیستم ژاپنی نیز سیستمی تهاجمی می باشد که شامل پرت کردن، ضربه زدن، لگد زدن، خفه کردن، خم کردن و پیچیدن اعضای مختلف بدن، مهار و دفاع های مختلف می باشد. حال به برسی سبک جودو می پردازیم. واژه جودو به معنی "روش انعطاف پذیری" می باشد و همانگونه که قبلا به آن اشاره کردیم در سال 1882 میلادی به وسیله استاد "جیگورو کانو" از تلفیق دو روش مختلف از سبک جوجیتسو به نام های کیتو ریو و جیکیشن ریو به وجود آمد. جودو و جوجیتسو جیکیشین ریو که در قرن 16 میلادی پدید آمد به نام شینوریو نیز شهرت دارد. این مکتب از اصطلاح جودو برای توصیف تکنیک هایی که هدف آنها کشتن حریف نیست استفاده کرده و اولین مکتب بودو محسوب می شود که منحصرا از تکتیک های "دست خالی" استفاده کرده است. گفته می شود که جودو از تکنیک های شمشیر زنی "ای آی دو" نیز استفاده کرده است. جودو ورزشی نرم بوده و مثل هنر گلاویز شدن که در ابتدا کانوریو جوجوتسو نامیده می شد می باشد. از ویژگی های جودو می توان به ایجاد قدرت و توازن در فرد و همچنین آرامش اشاره کرد. این سبک دارای تکنیک های پرتابی، کنترلی و افتادنی بوده و دارای 5 مرحله تعلیمی به نام گوکیونو است که هر کدام دارای 8 حرکت پرتابی می باشد. برای هر کدام از این 8 حرکت یک ضد حمله نیز وجود دارد. در سال 1956 میلادی اولین دوره مسابقات جهانی جودو برگزار شد و در سال 1964 به عنوان اولین هنر رزمی ازشرق وارد بازی های المپیک شد. سیستم درجه بندی جودو مانند بسیاری از هنرهای رزمی دیگر با کمربندهای رنگی درجه بندی می شود که به ترتیب عبارتنداز: قرمز، سفید،زرد، نارنجی، سبز،آبی، قهوه ای و سیاه.

بروس لی چگونه توانست حجم عضلات را با تمرینات متوالی افزایش دهد؟

ازجمله فواید انجام تمرین های متوالی برای افرادی که دوست دارند وضعیت جسمی خود را بهبود ببخشند این است که در عین حال که تاثیر ایروبیک ناشی از تمرینات مقاومتی را در بدن خود ملاحظه خواهند کرد، با وزنه ها تمریناتی را انجام می دهند که عضلات بدن شان را تقویت می کنند و بر سختی و آهنگ حرکت آنها افزورده می شود ( به این موارد در بدنسازی تراکم عضلانی گفته می شود) و در عین حال اندازه ایده آل عضله حفظ می شود و استقامت بدن برای تمرینات سنگین تر بالا خواهد رفت. اپلیکیشن ویدیو های آموزشی ژیار انلاین بروس لی تمرینات متوالی تراکم عضلانی را به کمک ماشین مارسی انجام می داد. این ماشین شامل قسمت های زیر است: · نیمکت پرس · وسیله ای برای کشش به سمت پایین · دو قرقره رو به بالا · دو قرقره رو به پایین · جعبه ایزومتریک · وسیله ای برای راست و خم کردن زانو · پرس شانه · پرس پا بروس لی برای اینکه برای بازی در فیلم " اژدها وارد می شود " آمادگی جسمی داشته باشد از همه تجهیزات بالا در تمرینات روزمره خود استفاده می کرد. او در گفتگو با خبرنگارها در مورد تمرینات خود گفت: من روزانه حداقل 2 ساعت تمرین می کنم که این تمرینات شامل دویدن به فاصله 3 مایل، تمرینات با وزنه، تمرین لگد زدن و مشت زدن به کیسه بوکس های سبک و سنگین می باشد. تمرینات متوالی شامل چه مواردی می باشد؟ هر مجموعه از تمرینات متوالی 8 تا 12 ابزار را شامل می شود که با هر کدام می توان تمرین خاصی را انجام داد. هر کدام از این ابزارها دارای مقاومت وزنی خاصی می باشند و بهتر است که این تمرینات را به اندازه 30 یا حداکثر 60 ثانیه انجام داده و دوباره تکرار کرد. به یاد داشته باشید که بین تمرین با وسایل مختلف استراحت وجود ندارد و فرد باید تمرین با همه وسایل را انجام دهد تا تمام شود. زمان بندی تمرینات متوالی چگونه است؟ به یاد داشته باشید که در هنگام انجام تمرینات متوالی شما باید با خودتان رقابت کنید. شما باید زمان مشخص یک مجموعه تمرین کامل را در نظر بگیرید. زمانی که توانستید همه تمرینات را در زمانی کمتر از زمان تعیین شده انجام دهید مقاومت وزنی در هر تمرین را بالا ببرید و زمان جدیدی را برای خودتان در نظر بگیرید آنوقت واقعا با خودتان رقابت کرده و در عین حال که به ساخت عضله می پردازید و تحمل پذیری خود را افزایش می دهید می توانید از آن لذت برده و تفریح کنید. چگونه می توانید میزان مقاومتی که باید با آن دست و پنجه نرم کنید را تخمین بزنید؟ در صورتیکه دوست دارید تمرین های بروس لی را انجام دهید ولی نمی دانید که از چه مقدار مقاومت وزنی استفاده کنید از این قانون استفاده کنید: حدود نصف وزنه ای را که معمولا بلند می کنید انتخاب کنید. مثلا اگر در نیمکت پرس 200 کیلو وزنه را بلند می کنید در تمرینات مجموعه ای بروس لی باید با 100 کیلو شروع کنید و 30 تا 60 ثانیه هر تمرین را تکرار کنید. برای اینکه تمرینات دائما دشوارتر شوند میتوانید کارهای زیر را نیز انجام داد: · مقدار مقاومت مورد استفاده را افزایش دهید. · زمان کلی هر مجموعه تمرین را افزاش دهید. · سرعت تکرار هر کدام از تمرینات را افزایش دهید تا با اینکار تکرار هر تمرین بیشتر شود. با این وجود شما نباید کیفیترا فدای سرعت کنید. به یاد داشته باشید که هر کدام از تمرینات را بیشتر از 30 بار تکرار نکنید. معنای تمرین های متوالی این است که با با تنفس اروبیک استقامت بدن بالا رود نه این که فقط قدرت بدن بیشتر شود. در هر حال می توان تمرینات قدرتی را با کاهش تکرارها و با حرکات پیوسته و سریع بیشتر کرد. نکات مهم · هنگان انجام تمرینات متوالی باید لباس راحتی یا گرم بپوشید. اینکار تعرق شما را افزایش داده و به شما کمک می کند سیستم تنفسی تان بیشتر فعالیت کرده و تنفس عمیق تری داشته باشید. · در بین دو تمرین اصلا استراحت نکنید. پس از آنکه یک تمرین را انجام دادید به سرعت سراغ تمرین بعدی بروید. ولی به یاد داشته باشید که هر تمرین را درست و به شکل کامل انجام دهید. · به چرخه اجرای تمرینات سرعت ببخشید. به عبارت دیگر بر سرعت تکرار تمرینات بیفزایید.مکث بیهوده نداشته باشید.تلاش زیادی بکنید تا هر دوره تمرین سریعتر از دوره قبل شود. · سعی کنید که از دهان نفس بکشید و تا جایی که می توانید تعداد دم و بازدم های خود را افزایش دهید. عمیق تر نفس کشیدن را تمرین کنید. · بعد از آن که با تمرینات متوالی آشنا شدید و یک ریتم تمرینی را برای خود پیدا کردید هر دو هفته یک بار بر میزان وزنه مقاوم بیفزایید. · به یاد داشته باشید که هر تمرین را 30 تا حداکثر 60 ثانیه انجام دهید.

· هر مجموعه تمرین دست کم 8 تا 12 دقیقه طول می کشد. تلاش کنید دست کم یک مجموعه را تکمیل کنید. البته این بستگی دارد به هدفی که می خواهید به آن برسید.

صاحبه ای قدیمی با استاد اویاما