🌸💐🌸💐🌸💐 حکایت دلنشین شیبة بن عثمان که در جنگ حنین مسلمان شد!🌸💐🌸💐🌸💐 .. شیبة بن عثمان بن ابی طلحه یکی از کسانی است که به قصد کشتن پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) به سوی ایشان آمد ؛ اما لحظاتی بعد با قلبی پر از محبت آن حضرت (صلی الله علیه و آله وسلم) مسلمانی واقعی شد. البته او در روز فتح مکه به ظاهر مسلمان شده بود اما در باطن کینه پیامبر را به دل داشت. -------------------------------- ⬇️ او خود می گوید: من هیچ کس را به اندازه محمد (صلی الله علیه و آله وسلم) دشمن نمی داشتم، چه آنکه هشت نفر از خاندان من را که هر کدام علمدار لشکر بودند کشته بود. با فتح مکه دیگر از آرزویم یعنی، کشتن پیامبر ناامید شدم. چون دیدم همه عرب به دین او ایمان آورده اند با خود گفتم: پس کی باید انتقام بگیرم؟! در جنگ #حنین بود که دیدم قبیله هوازن او را محاصره کرده اند، در حالیکه اصحابش از اطراف او پراکنده شده اند و محمد تنها مانده است. شمشیرم را کشیدم و پشت سر آن حضرت به راه افتادم(۱)، تا انتقام خویشانم بویژه طلحة بن عثمان و عثمان بن طلحه را (که احتمالا برادر و فرزند برادرش بودند و در جنگ احد کشته شده بودند) بگیرم. اما خداوند متعال پیامبرش را از نهان دل من آگاه کرد. نزدیک بود شمشیرم را فرود آرم که ناگاه چنان هیبتی از او در دلم افتاد که توانم را گرفت، فهمیدم که نباید چنین کنم و در این اثناء، پیامبر روی خود را برگرداندند و فرمودند: ای شیبه نزدیک بیا و بجنگ، و دست خود را بر روی سینه من گذاشتند. ناگهان احساس کردم که پیامبر محبوبترین مردم نزد من است(۲)، و بنابر نقلی می گوید: احساس کردم او را از گوش و چشم خود دوست تر دارم(۳)، جلو رفتم و در کنار آن حضرت چنان می‌جنگیدم که اگر پدرم هم به پیش می‌آمد، برای یاری پیامبر او را می‌کشتم. وقتی که جنگ تمام شد به پیامبر وارد شدیم. به من فرمودند: آنچه خدا برای تو خواسته بود بهتر از چیزی بود که تو برای خود خواسته بودی ؛ و پیامبر به همه آنچه در فکر و نیت گذشته ام بود، خبر دادند. من به پیامبر عرض کردم: آنچه را که فرمودی غیر از خدا از آن خبر نداشت ؛ و سپس شیبه مسلمان (واقعی) شد(۴). ____ ۱) بحارالانوار، ج 21، 154. ۲) بحار الانوار، همان. ۳) ابن حجر العسقلانی، احمد بن علی، الاصابة فی تمییز الصحابة، دراسة و تحقیق و تعلیق: الشیخ عادل احمد عبد الموجود - الشیخ علی محمد معوض، (بیروت - لبنان: در الکتب العلمیة، الطبعة الثانیة، 1381 ش - 1423ق)، الجزء الثالث، ص 30. ۴) بحارالانوار، همان؛ همچنین ر.ک: الاصابة، ج 3، ص 298 - 300؛ الراوندی، قطب الدین، الخرائج و الجرائح، (لبنان - بیروت: موسسة النور للمطبوعات، 1411 - 1991)، ج 1، ص 117 - 118.