🌀 امر به معروف و غیبت حوزه علمیه 🖋 سیده زینب حسینی؛ 🔸 از حوادث سال گذشته تا کنون بحث‌های مختلفی بر سر چگونگی ترغیب به حجاب و نهی از بی‌حجابی مطرح شده و از آنجایی که به لطف کم‌لطفی حوزه علمیه یک کانون عظیم و مقتدر تبلیغی در این زمینه وجود ندارد، هر شخص یا نهاد یا گروهی پا به میدان امر به معروف و نهی از منکر گذاشته است؛ لذا شاهد تنوع عملکردها بر اساس سلیقه و مسلک خود هستیم که احتمالا برای آن پشتوانه دینی دارند یا شاید برای آن پشتوانه‌ای ساخته و پرداخته‌اند. ✅ آمران به معروف از جهت احساس تکلیف، مجاهدانه‌ به عرصه امر به معروف و نهی از منکر وارد می‌شوند. اما آیا احساس تکلیف و روحیه جهادی برای اقامه فریضتین‌ کافی است؟ 🔺 امر به معروف و نهی از منکر فارغ از اینکه یک موضوع اجتماعی‌ است از فروع‌ دین به شمار می‌آید و توقع می‌رود حوزه علمیه به عنوان نهاد اقامه‌گر دین در جامعه مسؤولیت‌ آموزش و ساماندهی آن را در به عهده گیرد. 🔻 اما وقتی حوزه علمیه امر را به گروه‌های جهادی و نهادهای غیر دینی محول کند، احتمال خطا و اشتباه در اجرای فریضتین و وجود مفسده برای آمران دور از ذهن نیست همانگونه که شاهد هستیم. آیا نباید حوزه علمیه در رأس همه نهادهای مجری فریضتین باشد و تربیت آمران را به عهده بگیرد؟ و نباید طلاب خواهر و برادر را در این جهت ساماندهی کند؟ 🔺 آیا حوزه طلاب را برای اجرای احکام شرعی از جمله امر به معروف و نهی از منکر آماده می‌کند یا صرفا اجرای همه احکام شرعی را به نهادهای نظامی و انتظامی و یا احیانا امنیتی سپرده است؟ 🔺 آیا نباید لااقل حوزه در اجرای شریعت مددکار و راهنمای نیروهای انتظامی باشد؟! 🔺 همانطوری که وظیفه سازمان‌های نظامی تربیت سرباز برای دفاع از کشور است و نیروهای داوطلب را پس از آموزش راهی میدان جنگ می‌کنند، حوزه علمیه باید کانون عظیم تبلیغ باشد و نیروهای داوطلب پس از آموزش‌های حوزه به اجرای امر به معروف و نهی از منکر بپردازند؛ نه اینکه طلاب مجاهد‌ برای آموزش اقامه فریضتین به آموزش‌های غیر متخصصانه‌ی نهادهای غیر حوزوی پناه برند!! #حجاب #امر_به_معروف #کانون_تبلیغ #حوزه_علمیه