#قرنطينه_كردن يا نكردن؟؟ 🌐 قرنطینه چند سطح داره: ۱- حداقلی‌ترین سطح، ایزوله کردن مریض در منزل یا درمانگاه هست. به این میگن isolation. ۲- سطح بعد، قرنطینه کردن افرادیه که به دلیل تماس نزدیک با مریض، مشکوک به بیماری هستند. اینها تا مشخص شدن نتیجه تست در قرنطینه می‌مونند. به این میگن quarantine. ۳- سطح وسیعتر قرنطینه اونجاست که می‌دونیم عده زیادی تو شهر مریض هستند، ولی نمی‌دونیم چه کسانی. تعداد زیادی هم ناقل هستند که خودشون هم خبر ندارند. در این شرایط، توصیه به رعایت «فاصله اجتماعی» میشه. مثلا سینماها و مدارس تعطیل میشه، پارکها و مساجد بسته میشه، و همایشها لغو میشه. شرکتها هم جلسات رو غیرحضوری برگزار می‌کنند و حتی‌المقدور کارمندهاشون از خونه کار می‌کنند. علاوه بر اون، سفرهای قطارهای مسافربری، پروازها، و حتی اتوبوسهای بین‌شهری هم کاهش پیدا می‌کنند. به مجموعه این اقدامات social distancing یا رعایت «فاصله اجتماعی» گفته میشه، و داوطلبانه‌ست. ۴- شدیدترین شکل قرنطینه، برقراری حکومت نظامی و منع تردد در شهره. در این حالت، اگه کسی از خونه خارج بشه دستگیر میشه. به این اقدام lock down یا cordon sanitaire میگن و در ووهان و چند شهر دیگه ایالت هوبِی، و همینطور چند شهر ایتالیا اجرا شد. در پست قبل قدری توضیح دادم که چرا چنین کاری در ایران موفق نخواهد بود. اما باز اصرار میشه که چون اقدام چین در ووهان موفق بود، پس ایران باید قم و شهرهای شمالی رو قرنطینه کنه! این در حالیه که قرنطینه کردن برای چین و ایتالیا هم چالش برانگیز بوده. ۱- تخمین زده میشه که از وقتی دولت اعلام کرد ووهان رو قرنطینه می‌کنه، تا وقتی منافذش رو بست، حدود ۵ میلیون نفر از شهر خارج شدند و به شیوع کووید-۱۹ در چین کمک کردند. از ۸۰ هزار مورد ابتلا در چین، ۳۵ هزار تا خارج از ایالت هوبِی بوده است. امروز هم در نشریات درز کرد که ایتالیا میخواهد ۱۶ میلیون نفر رو در منطقه لامباردی تا یک ماه قرنطینه کنه. در حالیکه هنوز اعلام رسمی نشده، همین الان مردم در حال فرار از منطقه، و عملا گسترش کووید-۱۹ به بقیه ایتالیا و اروپا هستند. اگه دولت ایران هم قصد قرنطینه شهری رو میکرد، مردم اون شهر در سطح کشور پخش می‌شدند. ۲- در آغاز، غذا رسانی به سکنه ووهان خوب پیش نمی‌رفت و مردم شاکی شده بودند، تا اینکه خبر رسید که یک مقام عالیرتبه حزب میخواهد بیاد از شهر دیدار کنه. مسوولان محلی سریع غذای توزیعی رو بیشتر کردند و قدری هم به سر و وضع شهر رسیدند. وقتی این مقام مسوول بازدید می‌کرد، مردم از پنجره‌ها فریاد میزدند «همش ساختگیه» که اشاره اونها به نظم حاضر در شهر و توزیع غذا بود. برای قرنطینه موفق، سرمایه اجتماعی و منابع بسیار لازمه. حکومت چین ۴۰ سال رشد اقتصادی ایجاد کرده، و از این حیث اولا سرمایه اجتماعی بالایی داره، ثانیا خیلی ثروتمنده، در حدی که می‌تونه ظرف ده روز یه بیمارستان بسازه. می‌بینیم حتی چنین حکومتی برای چندین هفته غذا دادن به یک شهر چند میلیون نفری دچار مشکل میشه. حتی اگه از عملکرد اقتصادی ایران در این چهل ساله بگذریم، کماکان دولت منابع کافی برای قرنطینه نداره. تصور کنید اگه یه شهر ایران مثل ووهان قرنطینه میشد، احتمالاً چند نفر از گرسنگی می‌مردند! بنابراین اینکه ایران شهری رو قرنطینه نکرده، تصمیم درستی بوده است. قرنطینه‌ای که چین اجرا کرد در تاریخ بی‌سابقه بوده است. اما ارزیابی کارشناس‌ها اینه که کاهش سرعت شیوع کووید-۱۹ در چین بخاطر قرنطینه نبوده است. یک کارشناس سازمان بهداشت جهانی میگه موفقیت چین بخاطر شناسایی سریع مریض‌ها، ردیابی افرادی که با او در تماس بودند، تست کردن سریع اونها، و همینطور تعطیلی تجمعات عمومی بوده. در واقع آنچه از تجربه چین یاد میگیریم اینه که سطح سوم قرنطینه (رعايت فاصله اجتماعي) به مراتب از سطح چهارم (منع عبور و مرور و حكومت نظامي) در مهار شیوع موثرتره است. شناسایی سریع، کلیدی‌ترین رمز مهار مریضیه. کره جنوبی با جمعیت ۵۲ میلیون نفری، ۱۴۰ هزار تست انجام داده و در نتیجه حدود ۷ هزار مریض رو شناسایی کرده. از نظر تعداد تست به جمعیت کشور، کره با فاصله، رکورددار دنیاست. دولت كره در سراسر کشور گیشه‌هایی ایجاد کرده شبیه فست‌فودهایی که مردم از تو ماشین سفارش می‌دن. مردم با ماشین می‌رن اونجا، و پیاده نمی‌شن. بهیار میاد دم پنجره ماشین تست میگیره، و نتیجه رو بعدا خبر می‌دن. از ماشین پیاده نشدن و به بیمارستان نرفتن، هم برای مردم آسونتره، هم ریسک سرایت بیماری رو کاهش میده. چین هم یه شماره تلفن اعلام کرده که اگه کسی زنگ بزنه، یه تیم میره خونه‌ش تست می‌گیره تا طرف بیرون نیاد. *جمع بندی*: قرنطینه به معنی منع اجباری تردد بی‌فایده‌ست. پس چه اقداماتی فایده داره؟ ۱) کاهش تجمعات عمومی، ۲) اقناع و آموزش مردم برای خونه موندن داوطلبانه و رعایت بهداشت، ۳) تست سریع و زیاد،