سالها پیش پژوهشی در مورد طبقه اجتماعی نیروهای مدافعان حرم منتشر شد که نشان میداد اکثر این نیروها از طبقه مستضعف جامعه هستند؛ در واقع رکن شرعت در جمهوری اسلامی باعث شد تا علیرغم ضعف در کارآمدی سیستم در بخشهای گوناگون و عملا حذف این طبقه در دستگاه کشورداری و جانشین ساختن یقه بسته‌های یقه سفید با آنان، بخش مستضعف جامعه که بالنسبه مذهبی تر است بازهم بعنوان حامی نظام در صحنه های مختلف ظاهر شود. پس از سال ۸۸ نظام سیاسی با چرخش به سمت طبقه متوسط جدید، برند خود را بسوی جذب حداکثری سوق داد. گذار همه جانبه اقتصادی، سیاسی و فرهنگی، زمینه ساز نارضایتی طبقه حامی را ایجاد کرد که وقایع دیماه ۹۶ و آبان ۹۸ مصداق آن می‌باشد. آنچه که باعث شد شعارهای طبقه متوسط از ۸۸ تا کنون رادیکال‌تر شود و نظام سیاسی موضع ضعیف تری نسبت به این طبقه داشته باشد دلایل متعددی داشت.برداشت اشتباه از سیاست جذب حداکثری، حذف لیدرهای محکم انقلابی و نیروهای غیر مسامحه گر از فهرستهای انتخابات مجلس بدلیل معارضه ایشان با پروژه برجام و در نهایت تغییر استاندارد حامیان نظام از امثال حسن عباسی به مفسرین ژیگول، به آنجا میرسد که امروز #حسن_عباسی و #سردارسعیدقاسمی را در کنار #کتایون_ریاحی به دادگاه ببرند. این کار با امر عدالت در تعارض نیست، اما با شرایط کشور و امر مصلحت و حفظ اقتدار قطعا معارضه دارد