☘ مدرسه علمیه انسیه الحوراء برگزار می‌کند: 📒 مسابقه‌ی داستانک‌نویسی با عنوان "نشانه‌ها" ✏ با نظارت جناب استاد رحیم مخدومی 🗓 مهلت ارسال آثار: ۲۵ آذر ماه ۱۳۹۹ شرایط شرکت در مسابقه: 👈داستانک باید حاوی یک اتفاق معجزه آسا در زندگی شما باشد. 👈بیش از ۲۵۰ کلمه استفاده نشود. 👈به برنده مسابقه کارت هدیه ۵۰۰۰۰ تومانی اهدا خواهد شد. 👈 داستانک‌ها را به آی‌دی‌های ذیل ارسال نمایید. @atmana @Darmasir_afagh #فرهنگی #پژوهش #مسابقه #داستانک https://eitaa.com/joinchat/3728801837C49d47ebf93

هوالرحمن:)🌱 بیرقِ التیام باید برسد . باید برسد فریاد اعتراضمان . فریاد خون‌خواهی‌مان به کاخ ظالمانی که بهای ظلم‌هایشان خونِ کودکان و مادران مظلوم آن دیار بود . ظالمانی که خوشحالی‌های کودک عروسک به دست را تکه تکه کردند . هنوز می‌بینم دیواری را که رویش لبخندِ کودک شهیدیست که دغدغه‌اش بازی با اسباب‌بازی‌های اندکش بود . هنوز می‌بینم و می‌بینیم و دم نمی‌زنیم. جهانی که یک شبه ویرانه شد و بهایش آه مادری بود که جوانش را شرحه شرحه کردند . من هنوز می‌بینم دختری را که شبش را در انتظار پدر صبح می‌کرد . چشم‌هایش خیره به سقف بود و هیچ نمی‌گفت . گویی سالهاست نخوابیده و حتی نمی‌داند خواب چه مزه‌ایست . زیر چشمانش گود افتاده و سیاه شده بود . عروسکی که در دست داشت سوخته بود و لاشه دختر بچه‌ای که کنج خانه تنها و بی‌کس تکیه به دیوار داده بود . قلب اورشلیم شکسته و پاره پاره شده بود . هیچکس از حال دخترک باخبر نبود . حتی پدری که هرروز موهایش را می‌بافت . با آن لباس قرمز و موهای بافته شده‌اش که یادگار دستان پدر بود به یک نقطه از سقف خیره بود . چقدر دلم نمی‌خواهد حالش را در آن لحظه بدانم . درک نخواهم کرد حال بغض و حسرت و دلتنگی را . و من هنوز می‌بینم فریاد محبوس درد هایش را در قلبِ تاریکی . و هنوز دلم تنگ می‌شود برای آزادی . برای دیوار خالی از عکس کودکان رفته . برای آزاد قدم برداشتن در خاک این سرزمین. و چقدر دلم تنگ می‌شود برای حماد . نوجوانِ 15 ساله‌ای که در مزرعه کوچک پدر کمکم می‌کرد. علوفه‌ها را کنار هم جمع می‌کردیم و او از علاقه‌اش می‌گفت برای پزشک شدن . رسیدن به داد مردم بی گناه . و چقدر سوختم وقتی با چشمان خود جنازه کفن شده‌اش را دیدم . نمی‌دانم کی. چگونه . ولی می‌گذرد . هراس دارم از اینکه دیدار خاندانم آخرین دیدار باشد و من دیگر سبد به دست در دالان کوچه‌ها رقص‌کنان به هوای چیدن سیب نچرخم . و حبس شدم درون اشک و آه و حسرت . و غمباده‌ای که راه تنفس را برایم بسته . و این منم . دختری تنها . که در ویرانه‌های کلبه‌اش ایستاده و به دنبال خاطراتش همه جای ویرانه را برانداز می‌کند . اما دیگر نیست . نه صدای مستانه‌ی مادر که صبح‌ها با نوای فلسطینی‌اش بیدار می‌شدیم . نه صدای ماشین علوفه بری پدر ، نه صدای خنده های قنواء و نه حاضر جوابی‌های حماد. هیچکس یک نبودند و من بودم . نفس می‌کشیدم هنوز . نمیدانم چگونه ایستاده بودم و اشک نمی‌ریختم و مثل دخترهای نازک نارنجی به آغوش پدر پناه نمی‌بردم . پدری که از او فقط یک قاب عکس شکسته باقی بود. من می‌مانم . با اینکه می‌دانم دیگر نخواهم ماند . باید پیدا کنم . وارث تمام ویرانی‌های قلب شکسته‌مان را . وارث اشک‌ها و بدبختی‌هایمان را . برای جانِ خفته‌ام . برای آخرین اشک‌های مادرم و چشمانِ غمبار پدرم . برای فریاد از دردِ قَنواِ و آخرین نفس‌های حماد. و در این پستو من هستم و خاک و خون و آه . کاش می‌شد دوباره بازگردم به همان دوران . همان دوران که دیگر همه از خوشحالی در پوست خود نمی‌گنجیدند . همان دورانی که شب با صدای لالایی‌های مادر به خواب خوش می‌رفتند . و همان دورانی که من نبودم آخرین بازمانده این دیار.... نویسا اصغری از درد بگو تا که طبیبانه بگرییم:) #قدس #فلسطین #القدس_هی_المحور #داستانک #نویسا_اصغری #حوزه_علمیه_انسیه_الحوراء @dokhtaran_e_ensieh