#قسمت_بیست_و_هفتم 🌸مجلس سوم🌸 #آرامش_فاطمی اگــر می بینیـد کسانی مثل فاطمه زهــرا(س) با آن همه سختی و رنجی که در زندگــی داشــت، آرام بودنــد و ایــن آرامــش را بــه دیگــران هم میبخشــیدند، یکــی از مهمتریــن علت هایش این اســت که دنیا و قوانینش را میشـناختند. ٔ آن همــه ســختی و رنجــی کــه فاطمــه زهــرا(س)در زندگی کشــیده بودند باور کردنی نیست در دوران کودکــی، محنــت شــعب ابیطالــب را احســاس می کنــد و درک می کنــد. از کودکــی وارد میدان های دشـوار زندگــی میشــود. مــادر را از دســت میدهـد که بــرای دختری در ایــن ســن بســیار دشــوار اســت؛ اما او در کنــار تحمل این دشــواری کار بزرگــی را انجــام میدهــد و آن غم گســاری پیغمبــر(ص) اســت. پیغمبــر(ص) کــه هــم خدیجــه را، هــم جنــاب ابیطالــب را از دســت داده، نیــاز بــه غمگســار دارد و ایــن دختــر اســت که غمگســار پدر میشــود. این غمگســاری همیــن طــور ادامــه پیدا کــرد تــا دوران مدینــه و در اُحُد و در خنــدق و در بســیاری جاهــای دیگــر که آنوقــت پیغمبر(ص) فرمود: («فاطمة اُمِّ اَبیها») مــادری کــرد بــرای پیغمبــر. بعــد، مســئله هجــرت، آزمونهــای بینظیر دوران مدینه، همســری بــا علی بن ابی طالــب کــه یــک پایــش در خانــه اســت، یــک پایــش در میــدان جهــاد، تحمل این ســختیها، و بعد تربیت ایــن چهــار فرزنــد بی نظیــر در دوران تاریــخ، بعــد هــم دادن اولیــن قربانی بعد از رحلت پیغمبر(ص) محســن، و درنهایت شــهادت خــود او چنــد ماه بعــد از پیغمبــر(ص). فاطمــه زهــرا(س)در ســختی ها بــه دنیا آمد و در رنج ها بزرگ شــد و بــا دلی پردرد از دنیــا رفــت. در کنــار همــه این ســختی ها او هیچوقت ضعف یا سســتی به خود راه نــداد و بــا کمک گرفتــن از خداونــد متعــال در ایــن راه اســتقامت کــرد. هیچگاه زبــان بــه گله و شــکایت باز نکرد، بلکه همیشــه شــاکر نعمت های خــدا بود.