#قسمت_سی_و_دوم 🌸مجلس سوم🌸 #خانواده_آرمانی ســال های اخیــر، ذهنیــت مــا ایرانی هــا ایــن شــده کــه خانــوادۀ آرمانــی خانــواده ای اســت کــه دو تــا بچــه دارد، یــک دختــر و یــک پســر کــه قشــنگ جنســمان هــم، جــور باشــد. خانــواده ای کــه بــه ایــن نقطــه میرســد، در نــگاه مــردم بــه پایــان راه فرزنــدآوری رســیده اســت. امــا آیــا ما همیشــه اینطور فکر میکرده ایم؟ بیســت ســال پیش و قبل تر از آن، خانوادۀ ایرانی هرچه پرتعدادتر بود، احســنت و ماشــاءالله بیشــتری داشــت. خیلی وقت نمیگذرد از زمانی که میگفتیم هرچی دســت توی ســفره بیشــتر باشــه، ســفره بابرکت تره. ما باور داشــته و داریــم کــه دولــت در آن سَراســت کــه از کــودکان پر اســت. جالــب اســت کــه خانواده هــای پرجمعیت، در بســیاری جوامــع، همین الانش مایــۀ فخــر و مباهات انــد؛ مثل بســیاری از کشــورهای غربــی، چین، هنــد، جوامــع عربــی و مخصوصــا خانواده های یهودی در سرتاسر ایران! اصلا همیــن الان در عشــایر خودمــان خانواده های پرجمعیت، شــأن ِ اجتماعــی بهتــری دارنــد و کارکردهــای اقتصــادی بهتــری. در خانواده هــای بلوچ هــم، پرجمعیت بــودن خانــواده پســندیده اســت. پــس اگــر بگوییــم کوچک شــدن خانــواده اصالــت نــدارد، بیــراه نگفته ایــم.