؛ تا کِی دوام‌ میارم؟

؛ شرح‌ غم‌ِ"تو" در خیالم.

؛ آرامشی که در نبخشیدنم هست در هیچ‌کجای دنیا ندیدم. مطمئنم ی روزی تاوان پس میدید.

شبایی هم هست عزیزم؛ که زانویِ غم بغل گرفتی و اشک داری،اما آغوشی نه.

؛ * دل نبند و آزاده باش..

ء هرشب بهش بگو؛ "بیا غُر بزن میخوام غراتو بشنوم.."

ء از این دمنوش هایی که بویِ دستای چروکیده مامان بزرگ رو میده، که نعنا و گل‌ختمی شو با دستای خودش از کوه چیده. بوی زندگی توی بچگی هامون که بعد آب‌بازی با بچه های محل دل‌درد می‌گرفتیم و لرز میکردیم.. مامان یکی داد میزد چرا آب‌بازی کردی، اما مامان‌بزرگ میرفت سمت سماور و قوری گل‌قرمزی.. دوتا نبات هم مریخت که دلمونو گرم کنه. کیفیت و طعمِ زندگیِ کودکی که دیگه برنمیگرده!

‌ ولی مامان‌بزرگ؛ الان اینقدر دلمون از "غم" درد میکنه، که دمنوش و چایی نبات‌ هم مرهم نیست..

آدم گاهی چیزهایی را "جامیگذارد". جا گذاشتن وسایل روزمره هنگام سفر و مهمانی طبیعی بنظر می‌رسد. اما هیچگاه فکرنمیکردم آغوشم را بر تنی جا بگذارم؛ و متقابلا عطرِ آن پیرهن زیر مشامَم به تخلص‌صاحب عطر بماند‌. یا حسِ بوسه بر پوستی روی لبانم جا بماند و با تمام مشغله های زندگی‌ام آن حس هرلحظه با من باشد. و هرشب که به بستر رخت خواب می‌روم دلم بخواهد دوباره تمام آن هارا تجربه کنم. و در حاله ای از رویا در خواب‌هایم تقلای خودم را برای رسیدن به آنها ببینم. چه عجیب ست عواطف آدمی..

ء و روزی خواهد رسید؛ که مستی را با شراب لبت بچشم.