. 🔸جمله‌ای از ائمه اطهار(ع) هست که: «صَلاحُ حالِ التَّعايُشِ و التَّعاشُرِ مِلءُ مِكيَالٍ ثُلُثاهُ فِطنةٌ وَ ثُلُثُهُ تَغافُل». مروت و مردانگی ظرفی است که دو ثلث آن زیرکی و دانستن است و یک ثلث آن خود را به ندانستن زدن است. اگر آنچه که شما می‌دانید، فرزند یا متربّیِ شما هم بداند، عملیات تربیتی شما باطل می‌شود...چون بچه متوجه شده که شما عیبش را فهمیده‌اید. 🔹اما اگر بچه نداند که شما عیبش را فهمیده‌اید، وقتی دارید او را نصیحت می‌کنید...او به ذهنش نمی‌آید که شما دارید به او طعنه می‌زنید. اما اگر فهمید... هر مطلب کلی هم که به او بگویید به خودش می‌گیرد! شاید بگویید، چه عیبی دارد؟...وقتی او احساس می‌کند آبرویش پیش شما رفته، دلیلی نمی‌بیند که این آبرو را حفظ کند. شما می‌گویید خب نصف آبرو که مانده، همان را حفظ کند. نه! نمی‌کند...اگر احساس کرد نصف آبرویش پیش شما رفته، به نصف دیگرش اهمیت نمی‌دهد. چون احساس می‌کند پیش شما آبرویی ندارد، گستاخ و بی‌پروا می‌شود، پرده‌ها دریده می‌شود. 🔸اما اگر شما توانستید تغافل کنید و به روی خودتان نیاورید، در این صورت می‌توانید به انحای مختلف نصیحتش کنید، بدون این‌که بو ببرد که منظور شما، شخص اوست. وقتی نداند...خودش می‌شود واعظ خودش...به نحوی با فرزندتان صحبت کنید که رشته کلام را به واعظ درونی او بدهید تا با او صحبت کند. شما به واعظ درونی او، فقط دو کلمه می‌گویید. اما واعظ درونی بچه یک ساعت با او صحبت می‌کند! ✍ #آیت_الله_حائری_شیرازی | راه رشد، جلد سوم، صفحه ۵۹ و ۶۰ 📜 #احادیث_تربیتی 8⃣4⃣ 🤫 #اصل_تغافل 1⃣ 🔰 باور؛ خانه کنشگرانِ تربیت اسلامی. 🆔 @Bavar_tarbiat