http://eitaa.com/joinchat/609288192C7f2d99bc90 ⭕️ از #کاپیتولاسیون تا #تسخیر_لانه_جاسوسی 🔘کارخانه #ذوب_آهن_کرج چگونه از #اسرائیل سر درآورد؟! #سید_روح‌الله_امین‌آبادی 🔸در شماره‌های پیشین سلسله نوشتارهای « از کاپیتولاسیون تا تسخیر لانه جاسوسی» ابتدا به این قضیه پرداختیم که مستشاران آمریکایی از چند هزار نفر در ابتدای دهه چهل شمسی به بیش از 60 هزار مستشار در روزهای پیروزی انقلاب اسلامی رسیده بود، در ادامه تاکید شد که این مستشاران اختیارات وسیعی داشته و در ازای حقوق کلانی که از بودجه کشور دریافت می‌کردند تنها کارشان ورشکسته کردن اقتصاد کشور بوده است. در این راستا موارد متعددی را به نقل از جراید و رجال عصر پهلوی به عنوان مثال ذکر کردیم. در ادامه به یک مورد دیگر که بررسی آن در این مختصر مهم و ضروری می‌نماید یعنی تاریخچه تاسیس ذوب‌آهن در ایران و نقش جالب توجه مستشاران آمریکایی در این راستا می‌پردازیم. و اما قصه ذوب‌آهن در ایران! تاسیس ذوب آهن در ایران تاریخچه عجیبی دارد که مرور آن پرده از واقعیت‌های بسیاری برداشته و نشان می‌دهد که چگونه مستشاران غربی از جمله آمریکایی با وعده‌های فراوان سال‌ها از بودجه عمومی کشور ارتزاق و کاری نکرده و هر سال کار ذوب آهن را به سال بعد واگذار و رها کرده و رفته‌اند! آبان 1316 (اوایل نوامبر 1937 میلادی) قراردادی میان دولت ایران و کنسرسیوم دماگ-کروپ از آلمان برای احداث یک واحد فولادسازی به ظرفیت 100 هزار تن فولاد در سال در کرج منعقد می‌شود، با آغاز جنگ جهانی دوم روند تاسیس این کارخانه متوقف شده و هرگز شروع به کار نمی‌کند و در دوره‌های زمانی مختلف ایران تنها هزینه‌های هنگفتی برای مستشاران غربی که وعده تکمیل و یا احداث ذوب آهن را می‌دهند پرداخت می‌کند. با گذشت نزدیک به سه دهه و به سرانجام نرسیدن وعده‌ها و وعیدها در سال 1343 پهلوی قصد خود مبنی بر احداث کارخانه ذوب آهن را بار دیگر مطرح کرده و متعاقب این مسئله، پیشنهادهای مختلف دیگری از طرف کشورهای صنعتی به ایران داده می‌شود اما نهایتاً قرعه احداث کارخانه ذوب آهن اصفهان به نام شوروی خورد و این کشور شروع به احداث مهم‌ترین کارخانه ذوب آهن ایران در آن زمان کرد. عملیات احداث در سال 1346 آغاز شد و بخش‌هایی از این کارخانه در سال 1350 و برخی از بخش‌های دیگر آن در سال‌های بعد به بهره‌برداری رسید. 17 دی 1339 روزنامه‌های سراسری کشور خبری را منتشر ساختند که نشان می‌داد که با کمک آمریکایی‌ها تکلیف ذوب آهن در بهار 1340 مشخص خواهد شد، بهار 1340 فرا می‌رسد و خبری نمی‌شود، تا اینکه 13 خرداد 1340 مطبوعات کثیرالانتشار کشور می‌نویسند: « دولت شوروی علاوه‌بر دعوت از علی امینی نخست‌وزیر اصلاح‌طلب ایران برای سفر به مسکو پیشنهاد کرده است که یک کارخانه ذوب آهن و چندین سد نیز در ایران بسازد.» این پیشنهاد با توجه به خبری که ذکر آن رفت یعنی تعیین تکلیف ذوب آهن توسط مشاورین آمریکایی در بهار 1340 نشان می‌دهد که این مستشاران در کار خود دبه کرده و دولت ایران را سر کار گذاشته بودند! همه این خبرها نشان از تلاش پهلوی برای تاسیس ذوب آهن در ایران با کمک بیگانگان داشت ولی چون هزینه‌های فراوانی بابت مستشاران خارجی داده می‌شد همه کشورها ردیف شده بودند تا سهم خود را از بیت‌المال ملت مستضعف ایران برداشته و بعد با بیان اینکه «ذوب آهن در ایران صرفه اقتصادی ندارد » کاری انجام نداده بروند! سال‌هایی که دنیا 25 قرن جلو رفت و ...! با گذشت بیش از دو دهه از زدن اولین کلنگ ذوب آهن در کشور و پرداخت مبالغ گزاف به مستشاران غربی مردم نتیجه‌ای را مشاهده نکرده و به این نتیجه می‌رسند که غرب تمایلی به این ندارد که ایران ذوب آهن داشته باشد، 10 خرداد 1341 «روزنامه اطلاعات» در گزارشی به این مسئله پرداخته و نظرات مردم را پوشش می‌دهد: « مردم روی استنباط خودشان می‌گویند نمی‌گذارند ایران کارخانه ذوب‌آهن داشته باشد زیرا اگر ایران کارخانه ذوب‌آهن داشته باشد دیگر لازم نیست محصول ساخت خارجی‌ها را بخرد و بازار فروش اجناس آنها باشد.» مجله طنز توفیق نیز 17 خرداد 1341 به این مسئله پرداخته و نوشته بود: « بر هر فردی از افراد واضح و مبرهن است که صلاح ما در نداشتن چنین کارخانه‌ای می‌باشد چون ما وقتی کارخانه ذوب‌آهن وارد کنیم قاعدتا خیلی از کالاهای مورد احتیاجمان را خودمان باید بسازیم و آن وقت کشور ما متأسفانه از صورت يك بازار هر دمبیل برای کشورهای بزرگ، خارج می‌شود!»