‍ «عاش فلسطینیاً و مات کما یموت الفلسطینیون عادة» فلسطینی زندگی کرد و فلسطینی به شهادت رسید. این جمله، شعار نیست. یحیی مثل فلسطینی‌ها در اردوگاه جنگ‌زده‌ها چشم به این جهان باز کرد و در بین هم‌سن و سالان جنگ‌زده‌اش قد کشید. وقت مدرسه‌اش که شد، با همان رفقایش در اردوگاه جنین به مدرسه رفت و تا پایان دوره دبیرستانش همانجا درس خواند. یحیی که مثل اغلب قریب به اتفاق دور و بری‌هایش در اول جوانی شوق به اسلام‌گرایی که با وطن‌پرستی فلسطینی‌ در وجودش شعله می‌کشید، مطالعات عربی در دانشگاه اسلامی غزه را برای تحصیل انتخاب کرد. تحصیل او در اوایل دهه ۱۹۸۰ همزمان با رشد سریع نهادهای دانشجویی عقیدتی علیه اشغالگران صهیونیست شده بود. فعالیت در همین فضاهای دانشجویی بود که پای سنوار را در سال ۱۹۸۲ علی‌رغم هیچ اتهام رسمی، برای اولین بار به زندان کشاند. او اما مثل همه فلسطینی‌ها دست بردار نبود. برای ۵ سال در شورای دانشجویی دانشگاه به‌عنوان دبیر کمیته فرهنگی و ریاضی و معاون آن فعالیت می‌کرد. پس از آن هم ریاست این شورا را عهده‌دار شد. علی‌رغم کم‌سن و سال بودنش، در مناظرات دانشجویی میان جریان‌های مختلف به‌عنوان نظریه‌پرداز جریان اسلامی حضور می‌یافت و ریاست جریان اسلامی را عهده‌دار بود. تاسیس و رهبری گروه «بازگشت به هنر اسلامی» با کمک و همراهی شیح احمد یاسین از دیگر مبارزات عقیدتی سیاسی او در دوران به قول ما، جنبش دانشجویی‌‌اش بود. یحیی باقی سال‌های ۶۳ ساله‌ عمرش را هم مثل فلسطینی‌ها در زندان و جنگ گذراند. سر آخر هم مثل همان فلسطینی‌ها شجاعانه سبوی مرگ را سر کشید و جهان را به تماشای کارگردانی جذابش نشاند. بله، او فلسطینی زندگی کرد و فلسطینی به شهادت رسید.. 💬 #isca_uni @insta_enghelabi