:)

خشم عجیبی توی قلبم پیدا کردم نسبت به انسان هایی که آزادانه و شاد زندگی میکنن . نسبت به کسایی که از زخم هایی که خاک بهت میزنه خبر ندارن خشم بزرگی توی قلبم دارم نسبت به اینکه مرز و خاک و وطن اینجوری تمام زندگی تورو شاد و یا سوگوار میکنه

فکر میکنم هیچوقت نمیتونم قبول بکنم که این زندگیه و ریشه‌ش رو نمیتونم عوض بکنم . حتی ممکنه تا روز اخر منتظر این باشم تا پلک بزنم و توی دنیای دیگه ای باشم حتی نمیخوام از غم دور باشم فقط میخوام از این جنس غم دور باشم از چیزی که من رو این چیزی که هستم میکنه دور باشم از چیز هایی که رنگ های اطرافم رو ساخته خاکی که من رو درون خودش کشیده همه چیز هایی که با ایده آل توی سرم کیلومتر ها فاصله داره . تمام زندگیم رو منتظرم تا پلک بزنم و انقدر از این دنیا دور باشم تا هیچوقت یادم نیاد چقدر من اون تیکه پازلی بودم که توی این دنیا جا نمیشد چون میدونم که اگر همه چیز از اول شروع میشد و من دیگه هیچ ربطی به اینجا نداشتم میتونستم فراموش بکنم ، میتونستم تمام رنج هامو دفن کنم و فقط زندگی کنم چون هر روزم رو منتظرشم

انگار اون نور کوچیکی که توی قلبم داشتم خاموش شده و تمام امیدم از بین رفته و فقط تاریکی مونده . هرچقدر دنبال یه گرده از امید میگردم چیزی پیدا نمیکنم .

خواهرم بلاخره دوستاش رو دید

وسط تابستون بارون شدید می‌باره و من دعا می‌کنم که خدا دوستمون داشته باشه.