#ضرب_المثل #یک_خشت_هم_بگذار_در_دیگ عروس خودپسندی ، آشپزی بلد نبود و نزد مادرشوهرش زندگی می کرد، مادرشوهر پخت و پز را بعهده داشت. یک روز مادرشوهر مریض شد و از قضا آن روز مهمان داشتند. عروس می خواست پلو بپزد ولی بلد نبود ، پیش خودش فکر کرد اگر از کسی نپرسد پلویش خراب می شود و اگر از مادرشوهرش بپرسد آبرویش می رود و او را سرزنش می کند . پیش مادر شوهرش رفت و سعی کرد طوری سوال کند که او متوجه نشود که بلد نیست آشپزی کند . از مادرشوهر پرسید : چند پیمانه برنج بپزم که نه کم باشد ، نه زیاد ؟ مادر شوهر جواب سوال را داد و پرسید : پختن آنرا بلدی ؟ عروس گفت : اختیار دارید تا حالا هزار بار پلو پخته ام ولی اگر شما هم بفرمائید بهتر است .! مادرشوهر گفت : اول برنج را خوب باید پاک می کنی . عروس گفت : میدانم . مادرشوهر گفت : بعد دو بار آنرا می شوئی و می گذاری تا چند ساعت در آب بماند . عروس گفت : میدانم . مادرشوهر گفت : برنجها را توی دیک می ریزی و روی آن آب می ریزی و کمی نمک می ریزی و می گذاری روی اجاق تا بجوشد . عروس گفت : اینها را می دانم . مادرشوهر گفت : وقتی دیدی مغز برنج زیر دندان خشک نیست، آنرا در آبکش بریز تا آب زیادی آن برود، بعد دوباره آنرا روی دیک بگذار و رویش را روغن بده . عروس گفت : اینها را می دانم . مادر شوهر از اینکه هی عروس می گفت خودم می دانم ناراحت شد و فکر کرد به او درسی بدهد تا اینقدر مغرور نباشد ، برای همین گفت : یک خشت هم بر در دیک بگذار و روی آنهم آتش بریز و بگذار تا یک ساعت بماند و برنج خوب دم بکشد .! عروس گفت : متشکرم ولی اینها را می دانستم .! عروس به تمام حرفها عمل کرد و آخر هم یک خشت خام بر در دیک گذاشت ولی بعد از چند دقیقه خشت بر اثر بخار دیک وا رفت و توی برنجها ریخت .! عروس که رفت پلو را بکشد دید پلو خراب شده و به شوهرش گله کرد.! شوهرش پرسید : چرا خشت روی آن گذاشتی ؟ عروس گفت : مادرت یاد داد، راسته که میگن عروس و مادرشوهر با هم نمی سازند .! مادر شوهر رسید و خنده کنان گفت : دروغ من در جواب دروغهای تو بود ،  من اینکار را کردم تا خودپسندی را کنار بگذاری و تجربه دیگران را مسخره نکنی . عروس گفت : من ترسیدم شما مرا سرزنش کنید . مادر شوهر گفت : سرزنش مال کسی است که به دروغ می خواهد بگوید که همه چیز را می دانم. هیچ کس از روز اول همه کارها را بلد نیست ولی اگر خودخواه نباشد بهتر یاد می گیرد، حالا هم ناراحت نباشید ، من جداگانه برایتان پلو پخته ام و حاضر است بروید آنرا بیاورید و سر سفره ببرید.. @jafar1352hodaei

#ضرب_المثل با آب حمام دوست می گیرد این ضرب المثل كنایه از كسانی است كه به سهولت و بدون زحمت در مقام جلب دوست برآیند در حمام های عمومی خزینه دار كه امروزه در ایران كمتر وجود دارد سنن و آدابی را از قدیم رعایت می كردند كه بعضاً جنبهٔ ضرب المثل پیدا كرده است . یكی از آن آداب این بود كه هر كس وارد حمام می شد برای اظهار ادب و تواضع نسبت به افراد بزرگتر كه در صحن حمام نشسته ، مشغول كیسه كشی و صابون زدن بودند ، یك سطل یا طاس بزرگ آب گرم از خزینهٔ حمام بر می داشت و بر سر آن بزرگتر می ریخت . البته این عمل به تعداد افراد بزرگ و قابل احترام كه در صحن حمام نشسته بودند ، تكرار می شد و این تازه وارد وظیفه خود می دانست كه بر سر یكایك آنان با رعایت تقدم و تاخر ، آب گرم بریزد . بسیار اتفاق می افتاد كه یك یا چند نفر از اشخاص مورد احترام در حال كیسه كشیدن و یا صابون زدن بودند و احتیاجی نبود كه آب گرم به سر و بدن آنها ریخته شود ولیکن این عوامل مانع از ادای احترام نمی شد و كوچكتر ها به محض ورود به حمام ، خود را موظف می دانستند كه یك طاس آب گرم بر سر و بدن آنها بریزند و بدین وسیله عرض خلوص و ادب كنند . در هر صورت این رسم از ایام بسیار قدیم معمول گردید و چه بسا افرادی كه با آب حمام دوست پیدا كردند. @jafar1352hodaei

#ضرب_المثل #زیرآب_کسی_را_زدن زیرآب، در خانه های قدیمی ‌تا کمتر از صد سال پیش که لوله کشی آب تصفیه شده نبود معنی داشت. زیرآب در انتهای مخزن آب خانه ها بوده که برای خالی کردن آب، آن را باز می‌کردند. این زیرآب به چاهی راه داشت و روش باز کردن زیرآب این بود که کسی درون حوض می‌رفت و زیرآب را باز می‌کرد تا لجن ته حوض از زیرآب به چاه برود و آب پاکیزه شود. در همان زمان وقتی با کسی دشمنی داشتند برای اینکه به او ضربه بزنند زیرآب حوض خانه اش را باز می‌کردند تا همه آب تمیزی را که در حوض دارد از دست بدهد. صاحب خانه وقتی خبردار می‌شد خیلی ناراحت می‌شد چون بی آب می‌ماند. این فرد آزرده به دوستانش می‌گفت: «زیرآبم را زده اند.» @jafar1352hodaei

#ضرب_المثل #جواب_ابلهان_خاموشی_است نقل است که شیخ الرئیس ابوعلی سینا وقتی از سفرش به جایی رسید اسب را بر درختی بست و کاه پیش او ریخت و سفره پیش خود نهاد تا چیزی بخورد ، روستایی سوار بر الاغ آنجا رسید از خرش فرود آمد و خر خود را در پهلوی اسب ابوعلی سینا بست تا در خوردن کاه شریک او شود و خود را به شیخ نهاد تا بر سفره نشیند .... شیخ گفت : خر را پهلوی اسب من مبند که همین دم لگد زند و پایش بشکند! روستایی آن سخن را نشنیده گرفت ، با شیخ به نان خوردن مشغول گشت . ناگاه اسب لگدی زد . روستایی گفت : اسب تو خر مرا لنگ کرد! شیخ ساکت شد و خود را لال ظاهر نمود! روستایی او را کشان کشان نزد قاضی برد . قاضی از حال سوال کرد ، شیخ هم چنان خاموش بود . قاضی به روستایی گفت : این مرد لال است؟ روستایی گفت : این لال نیست بلکه خود را لال ظاهر ساخته تا اینکه تاوان خر مرا ندهد . پیش از این با من سخن گفته ، قاضی پرسید : با تو سخن گفت؟ او جواب داد که : گفت خر را پهلوی اسب من نبند که لگد بزند و پایش بشکند . قاضی خندید و بر دانش شیخ آفرین گفت ... شیخ پاسخی گفت که زان پس در زبان پارسی مثل گشت : "جواب ابلهان خاموشی است" #امثال_و_حکم #علی_اکبر_دهخدا