شهریار ما کجاست؟ مرحوم آیت الله نجفی مرعشی فرموده بود: «شبی توسلی پیدا کرده بودم تا یکی از اولیای خدا را ببینم. آن شب در خواب دیدم در زاویه مسجد کوفه نشسته ام و وجود مبارک مولا امیرالمؤمنین با جمعی حضور دارند. حضرت فرمودند: «شعرای اهل بیت را بیاورید.» دیدم چند تن از شعرای عرب را آوردند، فرمودند: «شعرای فارسی زبان را نیز بیاورید.» آن گاه محتشم و چند تن از شعرای فارسی زبان آمدند. فرمودند: «شهریار ما کجاست؟» شهریار آمد. فرمودند: «شعرت را بخوان» و شهریار این شعر را خواند: . علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ما سوا فکندی همه سایه هما را تا آخر این شعر گفتند: «غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهریارا» . وقتی شعر شهریار تمام شد، از خواب بیدار شدم. فردا پرسیدم: «شاعری به نام شهریار است؟» گفتند: «در تبریز است.» گفتم: «از جانب من او را به قم دعوت کنید.» چند روز بعد شهریار آمد و او همان کسی بود که در خواب دیدم. از او پرسیدم: «این شعر را کی ساخته ای؟» تعجب کرد و گفت: «از کجا خبر دارید؟ من به هیچ کس درباره این شعر چیزی نگفتم.» فرمودند: «خواب خود را برای او نقل کردم و فوق العاده منقلب شد و وقت شعر سرودن را گفت. معلوم گشت مقارن شعر او وقتی بود که من خواب دیدم.» فرمودند: «سید محمد حسین شهریار از سادات هستند و در این غزل به او الهام شده است که چنین مقبول افتاد.» ┈┄┅═✾•••✾═┅┄┈ #کرامات_مرعشیه ، ص 97 @jafar1352hodaei