چرا #عدالت‌خواهی و #مطالبه‌گری در میان خواص انقلابی و بلندگودار لازم و ضروری است؟ بعد از رحلت پیامبر اسلام، به خاطر فضای سیاسی موجود که مشتمل بر تهدید و تطمیع بود، بسیاری از خواص، حق را کتمان کردند. یعنی خودشان! را برای حق هزینه نکردند. کار به جایی رسید که امام جامعه، خود با خانواده‌اش به دنبال مطالبه‌ی حق قیام کردند. انفعال خواص، انفعال عمومی جامعه را در پی داشت. این انفعال و خنثی عمل کردنِ طولانی مدت، آرام آرام منجرّ به تشکیل جریانِ عقلای محافظه‌کار و مصلحت‌اندیش! شد. کار اصلی این قماش، توجیه کردن وقایع اشرافی و ضد عدالت بود. با منطق این آقایانِ به اصطلاح عاقل! امیرالمومنین و عمار و مالک، افراطی محسوب می‌‌شدند. چرا؟ چون مثل بقیه نبودند. چون به مسئولین هشدار می‌دادند. چون از مسئولین مطالبه‌ی تحقق عدالت را داشتند. چون روزمرگی دامان‌شان را نگرفته بود. اما چون #جبهه‌‌ی مطالبه‌گر شکل نگرفت، ناحق‌ها توانستند کارشان را انجام دهند. این محافظه‌کار شدن خواص، بعد از امیرالمومنین، در واقعه‌ی صلح تحمیلی بر امام حسن(علیه‌السلام) و وترالموتور شدن امام حسین(علیه‌السلام) هم خودش را به وضوح نشان داد. اصلا یک جریان در امت اسلامی شکل گرفت به‌نام خواص آرام و ساکت و توجیه‌گر و سر به سجده و آیه خوان. مگر می‌شد به اینان بگویی بالای چشمَت ابروست! هزار و یک انگ و برچسب آویزانت می‌کردند که کمترینش این بود: تو اصلا می‌فهمی خدا و پیغمبر و دین چیست؟ هیچی، با این گنده‌گویی‌ها طرف را خفه می‌کردند. شما در سیره‌ی سیاسی_اجتماعی اهل‌بیت (علیهم‌السلام) واکنش‌های صریح و تندی را نسبت به خواص محافظه‌کار قرآن به دست می‌بینید، چرا؟ چون محافظه‌کاری قتلگاه هر حرکت اصلاحی است. امامان معصوم بزرگ‌ترین خطر برای نابودی دیانت و سیاست را، تبدیل شدن خواص به فسیل‌های بی‌خاصیت می‌دانستند. سخنرانی سیدالشهداء (علیه‌السلام) در منا خطاب به خواص را ببینید که چه وظایفی را برای خواص تبیین می‌کنند. هیچ گاه اسلام به اندازه‌ی محافظه‌کاری ضربه ندیده است. در حکومت اسلامی خواص باید بیشتر حواس‌شان به عملکرد مسئولین باشد، اگر مردم احساس کنند که بین دغدغه و دردشان با دغدغه‌ و درد بزرگان‌شان فاصله است، آن‌وقت دیگر بزرگان، بزرگانِ مردم نخواهند بود. در حکومت اسلامی، مسئولین باید پاسخگوی مردم باشند و پاسخگو کردن مسئولین، کار خواص با پشتوانه‌ی مردمی است. البته ناگفته نماند مطالبه‌گری و عدالت‌خواهی به شکل رابین‌هودی و سطحی که منجرّ به سیاه‌نمایی و ناامیدسازی شود، مطلقاً مردود است. #تبیین #تبیین_اساس_کار_ماست @t_manzome_f_r [واحد تبیین و تحلیل مجموعه‌ی تبیین منظومه فکری رهبری]

💢درک توأمان معنویت و عدالت در لیالی قدر تلاقی #لیالی_قدر با نام مبارک #اميرالمؤمنين علیه السلام یادآور اهمیت حفظ و ارتقای توأمان معنویت و عدالت‌خواهی است. دو ارزشی که از عوامل بقا و اجزای هویت‌بخش جامعه اسلامی است؛ و پایبندی و تلاش برای اقامه این ارزش‌های اصلی و اساسی، جزو اولویت‌های حیاتی همه نیروهای انقلاب است. البته صحبت از #فسادستیزی به معنای نادیده گرفتن نعمت حاکمیت دینی نیست، بلکه به این معنا می‌باشد که برای تداوم این نعمت الهی تکالیفی برعهده نیروهای انقلاب است؛ چرا که #انقلاب_اسلامی برای امری فراتر از اینها یعنی تحقق یافتن و زنده کردن حقیقت "کَلِمَةُ اللَّهِ هِیَ الْعُلْیَا" است. باید توجه داشت #عدالت‌خواهی و عدالتی که همراه با #معنویت و توجه به آفاق معنوی عالم نباشد، به ریاکاری، دروغ، انحراف و ظاهرسازی تبدیل خواهد شد و به بیانی می‌توان گفت در نظام فکری جریان انقلابی معنویت و عدالت در هم تنیده شده است. در حکومت امیرالمومنین(ع) که نماد عدل مطلق بود، چند استاندار و مسئول امور مالی، اجرایی و قضایی که برخی از آنها از نزدیکان #امام_علی(ع) بودند نیز به خاطر دزدی از بیت‌المال، سوءاستفاده از قدرت و فساد نامشان در نهج البلاغه آمده است و حضرت از این کارگزاران شکایت داشتند. افرادی همچون زیاد بن ابیه، منذِر بن جارود، نُعْمان بن عجْلاٰن، یزید بن حُجٖیّه، مَصْقلة بن هُبَیره، قَعْقاع بن شور از جمله کارگزارانی بودند که به جهت حیف و میل بیت‌المال، تصرفات ناروا به نفع خود و یا بذل و بخشش اموال عمومی مورد نکوهش امیراامؤمنین(ع) قرار گرفتند. افرادی که از آنها یاد شد، در حکومت اسلامی دارای خدمات و سوابق خوبی نیز بودند، اما رفته رفته فاسد شدند؛ لذا از نکات مهم در مبارزه با فساد، عدم گرفتار شدن در #تله_توجیه‌گری و یا افتادن در #چاه_رادیکالیسم به دلیل مقهور شدن در فضای رسانه‌ای دشمن که اقدام به بزرگنمایی می‌کند، است. ✅ @alikhezrian