#السّلامُ_علیکِ_یا_زَینَبُ_الکُبری برای رسیدن به حُسِینَت سراسیمه بودی، آن‌قدر که فورا خودت را به او رساندی. خانه علی(ع) با آمدنت رنگ و بوی دیگری پیدا کرد، رنگ و بوی لطافت دخترانه، دختری که قرار است آرام دل مادر و پدر باشد. آن‌روز که حیا ملتمسانه پِی‌ات می‌آمد تا درس‌آموزت شود. آن‌روز که علم، کُنده‌ی تلمُّذ می‌زد به پیشگاهت و تو عالمه‌ای بودی غیر معلمه. آن‌روز که عقل، کودکی بیش نبود در محضرت، وقتی شهره‌ به عقیله بنی‌هاشم شدی. همه‌ی روزها را پیامبر در نگاهت دید و گفت: جز خالق این خلقت هیچ‌کس نمی‌تواند نامی بر این دختر بنهد، پس چشم بر آسمان دوخت تا تحفه‌ی نام دلربایت برسد. وقتی تحفه‌ی آسمانی، پیچیده در الوان رنگارنگ به محضرش پیشکش شد،‌ همان‌موقع سرمه چشمانش شدی و قوت قلبش. تو زینب نام گرفتی و شدی زینت پدر! ✍ادامه در بخش دوم؛