✅ تربیت مبتنی بر عادت 🔸هنگامی که پیامبر گرامی اسلام به رسالت مبعوث شدند، شعار «مبعوث شدم برای کنار گذاشتن عادات»(بحار، ج ۱۶، ص۲۱۲) را سرلوحه کار خود قرار دادند. تربیت مکانیکی ، انسان کامل بار نمی آورد. تربیت باید انسان کامل بیافریند و همه قوای خلاق انسان را بپروراند و دریچه ذهن او را بر روی مناظر خوشایند و آموزنده جهان باز کند. 🔸باید بدانیم که فرق است بین «پروراندن» و «بار آوردن». بار آوردن مفهومی است که برای پدید آوردن دگرگونیهای معینی که «دیگری» و «دیگران» آن را مد نظر دارند تلقی می شود. یعنی در بار آوردن طبیعت درونی یا اساسا در نظر گرفته نمی شود و یا فرع بر خواسته ها و اهداف بیرونی است. اما در «پروراندن» اصل و بنیاد مایه های #تربیت و جهت گیری های آن از درون نشات می گیرد و در مفهوم اخیر #سرگروه همچون پرورش دهنده ی گل، گیاهانی را مراقبت می کند تا از گزند آسیب های احتمالی بر حذر بمانند و به طبیعت خویش رشد کنند. از اینجاست که چه بسا میان طبیعت از یک سو و هدف های از پیش تعیین شده بزرگسال(فرهنگ و محیط) از سوی دیگر، ناسازگاری هایی نمایان می شود و کار آموزش و پرورش به صورت ستیز دایمی با طبیعت نوجوان در می آید. 🔸تربیت مبتنی بر عادت ، تنها انسان را در یک بعد از زندگی رشد می دهد و انسان تک ساحتی ساخته می شود نه انسان چند ساحتی. لذا در مواقعی که باید روشی جدید در شیوه رفتاری خود به کار گیرد، توانایی خود را از دست می دهد. چنین انسانی که به یک تربیت عادت کرده باشد توانایی خلاق برای ارتباط کارآمد را ندارد. عادت انفعالی ، جریان رشد و ابتکار را قطع می کند. طبق فرمایش امام علی(ع) : «برترین عبادت ها چیره گی بر عادت است. » (غرر الحکم،ص ۱۷۶) در همین جا باید بگوییم که فرق است میان عادات و ملکه ذهن شدن. در تربیت فعال ، عادت مانع آگاهی و رشد است ولی ملکه عامل پایداری و ثبات و تداوم فضایل اخلاقی است. در ملکه شدن استمرار نیت وجود دارد ولی عادتِ صرف، چنین هوشیاری وجود ندارد. در حقیقت ، حقیقت اشکال عادت در همین است که هرجا پای عادت به میان می آید انتخاب و اختیار و شوق درونی از بین می رود و این رکن اصلی تربیت صحیح است. خیلی از کارها را چون عادت کرده ایم انجام می دهیم. مثلا خواندن نماز در بسیاری از افراد چون عادت است انجام می دهند لذا ارزش ندارد و ملاک سنجش افراد قرار نمی گیرد همان گونه که امام صادق(ع) فرمودند: «به طولانی بودن رکوع و سجود شخص ننگرید، چرا که این عملی است بدان عادت کرده و از ترک آن متوحش می گردد، بلکه به راستگویی و امانت داری او بنگرید.» (اصول کافی، ج ۲، ص ۱۰۵) 🔸اگر بخواهیم با عادت، رفتار دینی را انجام دهیم دیگر از فوایدی که بر آن امر دینی بار است استفاده نمی بریم، اما به غذا خوردن دقت کنید چون هر روز گرسنه می شویم غذا خوردن هم لذت دارد و هم استفاده لازم را از ویتامین های آن می بریم. اگر امور دینی و رفتارهای اجتماعی هم این گونه باشد همیشه لذت می بریم و از انجام آن ها سود می بریم. پس سرگروه محترم این نکته را به ذهن خود بسپارید که نباید یک تربیت را بر حسب عادت به نوجوان یاد بدهید که بسیار مضر است و اصلا فایده ای ندارد و به هیچ وجه موجب رشد او نخواهد شد. #مهارت_سرگروه #روش_های_تغییر_رفتار #تربیت مربی محور، نونگاهی اصیل به فرهنگ و تربیت دینی @morabi_masjed

✅عامل و دلسوز این ها کلمات آشنایی هستند. ویژگی هایی که همراه شما هستند. دیگر احتیاجی به توضیح اضافی ندارند. عامل بودن جزء شروط اساسی و اصلی برای سرگروه تربیتی بودن است. مگر می شود سرگروهی به متربیان خود حرفی را بزند، عملی را تذکر بدهد و خود به آن عمل نکند؟ انصافا به دور از عقل است. بعضی از شما عزیزان خود را دست کم میگیرید، در حالی که الگوی بسیاری از متربیان شده اید ولی به باور این مسئله نرسیده اید. سرگروهی که برای گروه خود از نماز سخن می گوید، از اخلاق خوش سخن می گوید از ظاهر اسلامی سخن می گوید بایدخودش عامل به این کارها و سخن های خود باشد. با عمل خود آن ها را تربیت کنید که این نوع تربیت تاثیر گذار تر از حرف و سخن است. چه بسیار احادیثی که در این باب از ائمه معصومین نقل شده است و فقط کافیست که ما کمی در کتب بگردیم تا آن ها را بیابیم. «العلمُ کثیرٌ و العملُ قلیلٌ» علم بسیار است و عمل اندک(میزان الحکمه) اگر تنها به همین حدیث از امام علی(علیه السلام) بنگریم خواهیم فهمید که چه خطری ما را تهدید می کند که مبادا فقط حرف و سخن از اعمال صالح بزنیم و به آن عمل نکنیم. ان شاءالله که ما جزء زمره ی این گونه افراد نباشیم، که حضرت درباره آنان می فرماید:«چه بسیارند کسانی که علم دارند و از آن پیروی نمیکنند» و در حدیث دیگری حضرت علت این که مردم رغبتی به علم و دانش ندارند را این گونه افرادی معرفی کرده اند که به علم خود عمل نمیکنند. به هرحال عامل بودن و عمل کردن به حرف ها و سخن های خودمان و علمی که به متربیان می آموزیم برای یک سرگروهی که کار تربیتی انجام می دهد واجب است. دومین ویژگی موضوع دلسوز بودن است. که از ویژگی های بارز سرگروهی به شمار می رود. انصافا نباید از این نکته غافل شد که حتما شما عزیزان سرگروه دلسوز و دغدغه مند هستید که به این وادی تربیتی قدم گذاشته اید و در راستای تربیت افراد زحمت می کشید اما گاهی اوقات فراموش می کنیم که این دلسوزی جزء ویژگی های ماست و لازمه کار تربیتی. اگر متربی اشتباه کرد و بیراهه رفت نکند خدایی نکرده بگوییم به ما چه مربوط و از این قبیل حرف ها. ما دلسوز او هستیم. ما باید همان نقش پیغمبر اکرم(ص) را ایفا کنیم که در موردش فرمودند: «طبیبٌ دوارٌ بطبِه» یعنی طبیبی که خودش به دنبال مریض می رفت. بله این ویژگی را ما از بهترین الگوی جهان هستی و به قول قرآن کریم «اسوهٌ حسنَه» به ارث برده ایم. دلسوزی برای متربی لازم است. 🔷عامل و دلسوز دو ویژگی مهم سرگروه ها هستند و باید به آن ها توجه بیشتری داشت. #مهارت_سرگروه #گروه_داری مربی محور، نونگاهی اصیل به فرهنگ و تربیت دینی 🆔 @morabi_masjed

آزادی در تربیت کسی که بتواند آسایش ، روان و آزادی فعالیت را از متربی نگیرد و با این همه او را از انجام بسیاری کارهای بی حاصل باز دارد و به سوی کارهای دشوار بکشاند، چنین کسی می داند که چگونه می توان این قضایای به ظاهر متناقض را با هم سازش داد و اوست که به یکی از رازهای #تربیت پی برده است. 📌 #سرگروه می بایست اجازه دهد #متربی آزادانه اظهار نظر کند و هرچه دل تنگش میخواهد بگوید اما در عین گوش دادن فعال به سخنان و گفته های او بتواند گفته ها و نظریاتش را به سمت کمال و هدایت سوق دهد. در مورد نقش #آزادی در تربیت ، سخنانی از بزرگان وجود دارد که شاید سرگروه هایی که تا به حال این شیوه را اتخاذ نکرده اند به این امر اهتمام بیشتری داشته باشند. 〽️شهید بهشتی در این باره چنین می گوید: «به فرد فرصت اظهار نظر بدهید! بگذارید یک حرف پرت بزند، بگذارید یک استدلال غلط بکند، یک نتیجه غلط بگیرد و حتی تا آنجا که خسارت شکننده ندارد دنبال این نتیجه غلط برود و خودش یک تجربه به دست بیاورد، تجربه های تلخی که این بچه ها خودشان با اعمال حق اختیار به دست می آورند از یک کتاب نصیحت سعدی و فردوسی و لقمان بالاتر است، از یک مجموعه حدیث امامان و پیامبران بالاتر است و حتی می تواند از همه قرآن برای او ارزنده تر باشد. خود قرآن می گوید من کتاب نصیحت و هدایت هستم، برای چه کسی؟ انسان انتخاب گر، تو با این کار زمینه نقش قرآن را از بین می بری... نمی گویم بچه ها تا مرز خطرهای شکننده آزاد بروند، ولی بچه های قالبی، پژمرده ، و در خود فرو رفته و فاقد قدرت و انتخاب آزاد را برای آینده نسازیم. بچه ها آن روزها در حیاط خانه یک بازی می کردند، اما حالا، بچه تکان نخور! این کار را نکن! بچه می شود یک موجود کزکرده ی عقده ای که از هر فرصتی برای انتقام گیری از محیط ناسازگار استفاده می کند.» همه بچه ها توان تربیت یافتن را دارند، اگر چه تمام استعدادها را نداشته باشند و تنها در وجود آن ها یک استعداد باشد. مرحوم ملا حسین کاشانی می گوید: از جمله دقایق هر تعلیم و تربیت این است که معلم، دانشجو را تا می تواند تلویحا نه تصریفا با مهربانی نه با سرزنش از بدخویی منع کند، زیرا بی پرده سخن گفتن پرده ی هیبت را می درد و شنونده را بر اقدام به مخالفت ، دلیر و گستاخ میگرداند، و حرص او را به اصرار برمی انگیزاند. پس عزیزان سرگروه بدانید که می توان با روش آزادی به یک تربیت و خوب و عالی دست یافت. #مهارت_سرگروه #روش_تربیت #مربی #مربی_محور مربی محور، نونگاهی اصیل به فرهنگ و تربیت دینی http://eitaa.com/joinchat/1945370624Cb6236abeaf