دومین قایق یک حالت لکنت زبان به من دست داد: خدایا چه می بینم؟! طی چند دقیقه، 61 رزمنده در مقابل چشمانم به شهادت رسیدند. خوشبختانه هوا تاریک شد و هلی کوپتر دیگر نتوانست به سمت ما برگردد و شرش از سر بچه ها کم شد. اما بعد از رفتن هلی کوپترها، با موشک و کاتیوشا قایق هایی که پر از رزمندگان بود را می زدند.
در مسیر برگشت، شهدا و مجروحان زیادی را دیدم که روی زمین افتاده بودند. هر چه به ساحل خودی نزدیک تر می شدم، پیکرهای شهدا در ورودی جزیره ام الرصاص بیشتر خودنمایی می کرد. آن قدر از روی پیکر شهدا رفت و آمد شده بود که تعدادی در گل و لای ساحل فرو رفته بودند. ای کاش تیری می آمد و آن لحظه من نیز در کنار آنها می افتادم!
🔸200 قلاده سگ را به طرف پیکرهای شهدا و مجروحان فرستادند!/ امداد غیبی ابرها
روز دوم عملیات، دشمن بعثی 200 قلاده سگ را به محل شهادت رزمندگان در ام الرصاص فرستاد تا پیکرهای آنها را جمع کنند و از این صحنه ها فیلم برداری کرد و در تلویزیونش پخش کرد. ساعت نه ، نه و نیم دیدیم صدای پارس سگ می آید . دشمن برای این که رعب و وحشت ایجاد کند و یک زهر چشمی از ما بگیرد سگ های شکاری و گرگی اش را آزاد کرد و داخل منطقه انداخت. سگ های گرگی بدن مجروح بچه ها را گاز می گرفتند و پاره پاره می کردند، خدا شاهده جیغ و داد بچه ها را می شنیدیم. سگ های گرگی که به دنبال گوشت بودند، جنازه ها و گاهاً بچه هایی که زنده بودند را گاز می گرفتند. مجروح هایی که مانده بودند اسلحه و توان دفاع از خودشان را نداشتند، گریه ما بود و آن طرف ضجه ی آن ها. بعضاً بچه ها خودشان را در اروند انداخته بودند که همراه با موج این طرف بیاند. پیکر تعداد زیادی از شهدا را جزر و مد آب به ساحل خودی آورد.
چیزی که به چشم خودم دیدیم و شاید برای نسل‌های جدید یک مقدار بیشتر به اسطوره، افسانه، داستان و تخیلات شباهت داشته باشد اتفاقی بود که فردای صبح عملیات افتاد. حجم عظیمی از نیروهای پیاده در فضای آزاد بودند، اگر فردای صبح عملیات این اتفاقی که عرض می‌کنم نمی‌افتاد بی‌تردید حجم تلفات انسانی ما در عملیات کربلای4 فوق‌العاده زیاد می‌شد که شاید تدارک انسانی برای عملیات کربلای 5 را دچار اختلال می‌کرد. نزدیک اذان صبح که هوا گرگ و میش شد یک لایه‌ی بسیار ضخیم ابر در کل منطقه خرمشهر ظاهر شد بسیار تیره که امکان پرواز را از هلی‌کوپترها و هواپیماهای عراقی سلب کرد. این توده غلیظ از ابر تا حوالی ساعت 11 یادم هست که در فضای خرمشهر بود، در پرتو این ابرها نیروهای پیاده، خودروهای زرهی هرکدام توانستند مکان خودشان را پیدا بکنند و بالطبع تلفات انسانی به شدت کاهش پیدا کند. رزمندگان اسم این ابرها را معجزه و یا امدادهای غیبی می‌گذارند؛ این اتفاق بالطبع برای نیروهای. ایرانی می‌توانست یک معنایی از حمایت و عنایت خدایی را دربرداشته باشد.
مدتی بعد خبر دار شدیم هواپیماهای دشمن در. همان روز عملیات، نیروگاه نکاء و مقر رزمندگان 25 کربلا در هفت تپه را نیز بمباران کردند.شادی روح شهدا مظلوم کربلای ۴ الفاتحه مع صلوات التماس دعا فرج آقا امام زمان عج و شفای بیماران ان شاءالله زیارت عتبات عالیات وآخر عاقبت بخیری
🌹سالروز عملیات #کربلای_چهار و پرکشیدن دست‌بسته‌ی 175 #شهید_غواص که زنده به گور شدند
مختصری از زندگینامه شهید نورعلی جوادی
تاریخ تولد : 1316/7/2
تاریخ شهادت : 1365/10/11
محل شهادت : شلمچه ، عملیات کربلای 4
نشانی مزار : گلزار شهدای یافت آباد
شهید از زبان همسر و فرزندش : همشهری بودیم. در روستایی از توابع زنجان زندگی می کردیم. خانواده آنها به تهران مهاجرت کردند و بعد از گذشت سه سال به خواستگاری ام آمدند. زندگی مان سرگرفت و در تهران ساکن شدیم. دو سال بعد اولین فرزندمان به دنیا آمد. آقا نورعلی خیلی انقلابی و اهل مذهب و مسجد و هیئت بود. سواد قرآنی داشت و خیلی به قرائت قرآن و مطالعه کتابهای مذهبی علاقمند بود. فقط هم به فکر خودش نبود. از آنجا که من سواد نداشتم، آیات قرآن و متن کتابها را بلند می خواند تا من هم بهره ببرم. در محل کارش وقتی فهمیدند او اهل مطالعه کتابهای شهید مطهری است به او هشدار دادند که اگر دست از خواندن کتابها برندارد اخراج می شود. طولی نکشید که بعد از 12- 13 سال خدمت اخراج شد. اولین بار که در تظاهرات مردمی همراهی اش کردم در جریان تبعید امام خمینی(ره) بود. در تظاهرات دوران انقلاب هم شرکت فعال داشت تا اینکه به لطف خدا انقلاب پیروز شد. فرزند شهید نیز می گوید: بچه های محل که چند سالی از من بزرگترند همیشه از اخلاق خوب پدر می گویند و اینکه او با همه بچه ها شوخی می کرده و خنده بر لبشان می آورد. برایم تعریف کردند یک سالی برف سنگینی بارید به حدی که یک متر برف در کوچه جمع شد. پدرم در کوچه برای بچه ها یک تونل برفی درست کرد تا در آن بازی کنند. همسر شهید ادامه می دهد: رابطه ای خیلی خوب با فرزندانش داشت. وقتی از سرکار برمی گشت بچه ها خواب بودند بیدارشان می کرد و می گفت: باید ببینمشان، باید با آنها حرف بزنم. خدا 9 فرزند به ما داد، 7 دختر و 2 پسر که یکی از دخترهایمان فوت کرد. اگر کسی به او میگفت دختر زیاد داری، ناراحت می شد و می گفت خدا را هزار مرتبه شکر که بچه هایم سالم هستند. وقتی هفتمین دخترمان به دنیا آمد با خوشحالی گفت دیگر درهای جهنم به روی ما بسته شد و ادامه داد اما باید خوب تربیتشان کنیم. خدا را شکر همه فرزندانم خوب هستند و به سلامتی با انسانهایی شریف ازدواج کرده اند من از آنها راضیم. همیشه به فرزندانش توصیه می کرد که درستان را خوب بخوانید تا برای جامعه فردی مفید باشید. او بسیار قرآن تلاوت می کرد و به فرزندانش هم قرآن خواندن را آموخت و در دعاهای کمیل، ندبه، توسل و زیارت عاشورا شرکت می کرد و به آن عشق می ورزید. یک شب آمد و گفت: به کشورمان حمله کرده اند. اگر مردم برای دفاع نروند دشمن به تهران هم می رسد. آنقدر زحمت کشیدیم و انقلاب کردیم اما دشمنان نمی خواهند انقلابمان پایدار بماند و گفت که می خواهد به جنگ دشمن برود. اول جنگ می گفتند همسران باید اجازه بدهند تا مردان بتوانند به جنگ بروند. من خودم به پایگاه محله رفتم و رضایتنامه را پر کردم. پسر بزرگم 7 ساله بود. گفتم کاش محمد هم بزرگ بود و همراه شما می آمد. خندید و گفت: نه ، او باید بماند و مراقب شما باشد. سه ماه طول کشید تا از کردستان برگشت. مدتی گذشت و دوباره عزم رفتن کرد. این بار موافق نبودم اما شرایط بکلی فرق کرده بود. نورعلی گفت: این بار دیگر جای اجازه گرفتن نیست. به دستور امام همه باید جبهه ها را پر کنند. گفت: اگر آنچه در مناطق جنگی دیده ام برایت تعریف کنم تو همه بچه ها را برمی داری و به جبهه می آیی و بعد حرفهای عجیبی زد. گفت : اگر جنازه مرا نیاوردند زیاد پیگیری نکنی ها! زیاد دنبال من نگردی ها! آخر، گاهی در اثر اصابت ترکش خمپاره وضعیت جسمی رزمنده ها به گونه ای می شود که اصلا نمی توانند پیکر آنها را به خانواده شان نشان دهند. او از همان موقع داشت مرا آماده می کرد. رفت و چند ماه بعد فرصت دیدار فراهم شد. دیگر اعزام به جبهه برای او و ما عادی شده بود اما انگار اینبار با دفعات قبل تفاوت داشت. سومین بار که ساکش را بست وصیتنامه اش را نوشت. البته او سالی یک بار وصیتنامه می نوشت. می گفت: مسلمان همیشه باید آماده مرگ باشد. وقتی تا در حیاط بدرقه اش کردم آخرین حرفش این بود که مواظب بچه ها باش. رفت و چهل روز بعد خبر شهادتش را آوردند. وقتی به پزشکی قانونی رفتیم اجازه ندادند پیکرش را ببینیم. همانطور شده بود که خودش پیش بینی کرده بود. گفتند شهید را از سرش شناسایی می کنند اما شهید شما سر ندارد. همرزمانش که در صحنه شهادتش بودند پیکرش را شناسایی کردند. در عملیات کربلای 4 که مقدمه عملیات بزرگ کربلای 5 بود از جمع رزمندگان تعداد کمی زنده ماندند. در همان عملیات ترکش خمپاره سر او از تنش جدا کرده بود.