💠 پرسش: در نماز چگونه باید خدا را تصور کنیم؟ #اخلاق_حضور_قلب_در_نماز ✍️ وقتی بحث از حضور قلب و تصور خداوند مطرح می شود لازم است توجه شود که به هیچ وجه منظور در نظر گرفتن و تصور شکل و ظاهر ویا حالت خاصی برای خداوند نیست.ذات خداوند قابل تصور نیست بلکه تصور کردن بدین معناست که متوجه حضورخداوند در نظام خلقت باشیم بدین شکل که همه ی اثرها را از ان خدا بدانیم و کسی را جز خداوند موثر در وجود ندانیم. و وجودش را سراسر عظمت، لطف و مهربانی تصور نماییم در واقع وظیفه ی ما تصور عظمت و محبت خداست نه تصور خود خدا چرا که تصور خود خدا ما را به تشبیه و تجسیم می کشاند. برای ایجاد حضور قلب در نماز لازم است از قبل از ورود در نماز خود را آماده نماییم یعنی متوجه باشیم که قصد انجام چه کاری را داریم بارها شده است افراد نماز می خوانند و اصلا متوجه نیستند و حتی بعد از چند ساعتی یادشان می رود که نماز خوانده اند یا نه؟ در صورتی که نمازی که با حضور قلب باشد اثرش ماندگار است و انسان لحظات شیرین اتصال به خداوند را فراموش نمی کند بنابراین قبل از نماز چند دقیقه ای با تمرکز بر این مطلب که می خواهم وظیفه ام را و اظهار بندگی ام را در برابر خداوند مهربان نشان دهم ،خود را آماده ی نماز کنید.به همین دلیل سفارش شده است که برای نماز اگر به جماعت نمی خوانید بهتر است در جای خلوت وساکت و آرام نماز بخوانید. حضور قلب یک حالت معنویست که باید با تکرار و مداومت و تمرکز در نماز برای خود ایجاد نماییم در واقع می توان گفت حضور قلب نوعی تفضل الهی است که بعد از این که ظرفیت لازم را پیدا نمودیم خداوند به ما عنایت می کند پس در مرحله ی اول باید به دنبال کسب ظرفیت باشیم بدین معنا که تمام توجه ما به معانی الفاظ ومفاهیم نماز باشد در اثر مداومت بر این کار کم کم با عنایت خداوند توجه ما از قالب لفظ بیرون رفته و به عمق معنا دسترسی پیدا خواهیم کرد. تصور کردن این مطلب در ذهن که من بنده ای ناچیز و ضعیف و ناتوان هستم وهمواره نیازمند خداوند می باشم در کنار توجه به مفاهیم نماز می تواند ما را در قرار گرفتن در مسیر حضور قلب کمک نماید. رسول خدا(صلی الله علیه و آله) می فرمایند: «اذا قام العبد الی الصلوة فکان هواه و قبله الی الله فانصرف کیوم ولدته امه» هنگامی که انسان برای نماز می ایستد، باید تمام توجهش و قلبش به خدا باشد تا هنگام اتمام نماز مانند روزی باشد که از مادر متولد شده باشد.(1) توجه به ناسپاس بودن و گنه کار بودن خود از یک طرف و توجه به رحمت و بخششی که خداوند به ما داشته و توفیق و فرصتی که دوباره برای خواندن نماز به ما داده نیز راهکار دیگریست که می توان با توجه به آن در نماز ،به تمرین حضور قلب پرداخت. توجه به این امرکه من با این همه گناه اگر در برابر هر کس دیگری جز خدا بودم هیچ جایگاهی نداشتم اما با این همه عصیان هنوز هم خداوند مرا دعوت کرده است در ایجاد حضور قلب موثر است. همچنین خواندن دعاهایی که قبل و بعد از نماز توصیه شده و توسل به اهل البیت علیهم السلام نیز در ایجادحضور قلب اثرگذار است. فراموش نکنید که تصور خداوند مبتنی بر شناخت صحیح از خداوند می باشد هرچقدر شناخت ما کامل باشد تصور ما صحیح تر خواهد بود. پی نوشت : 1. محجة البیضاء، ج 1، 382. #کارشناس_اخلاق_و_مشاوره آدرس کانال: @javadheidari110 🌿🌿🌿🌿🌿🌿