[به نام خنده چشمان جهاد ]
(اقازاده مقاومت)
#پارت_1
(تولد در طیردبا)
دوم مه سال هزار و نهصدو نودویک میلادی یک روز خنک و بهاری بود .
صدای گریه ی نوزادی خانه ی فرمانده مقاومت را پر کرد . جنگ داخلی پانزده ساله به تازگی تمام شده بود و حاج رضوان هم مانند جنوب لبنان بعد از مدت ها نفس راحتی میکشید.
حاج عماد بود و حاج رضوان صدایش میزدند . فرمانده ایی که سینه اش پر بود از خاطرات توپ و تانک و تفنگ ....
و حال دوباره طعم شیرین پدر شدن را میچشید
او و همسرش خشنود از اینکه تولد پسرشان ، کمکی به تداوم و اعتلای نسل شیعه کرده و فاطمه را مینگریستند که از شوق دیدار برادرش ، شادمان میچرخید و جیغ میکشید و روستای طیردبا مفتخر بود که فرزند حاج عماد در قلب او متولد شد ...
(نام مانای برادر )
فرمانده بیشترین تعداد عملیات را در جهان
علیه صهیونیست به نام خود ثبت کرده
اویی که بارها و بارها تاریخ فلسطین را بالا و پایین کرده بود...
شمال تا جنوب لبنان را عاشقانه با گام هایی استوار طی کرده بود ....
و بوی سوریه را در جبه های جنگ با تمام وجود استشمام کرده بود .
ان روز تولد پسرش ، التیامی بود بر قلب پر دردش ، قلبی که در جای جای ان ترکش های خاطرات جنگ جا خوش کرده بودند .
چه روز ها که از فرط عشق خدمت به مردم ، ریزش عرق پیشانی اش را در افتاب داغ ظهر گاهی احساس نکرده بود و چه روز ها که به یاد دو برادر شهیدش جهاد و فواد ، در جبهه های مقاومت ایستادگی کرده بود . شاید برای زنده نگه داشتن یاد انها بود و نام فرزند نو رسیده اش را 《 جهاد 》گذاشت .
اری نام فرزند حاج عماد 《 جهاد 》شد.
او یک اسم فاعل نبود ، بلکه از همان کودکی ، با شنیدن صدای اسلحه و انفجار های جنگ ، روح گسترده ای از جهاد حقیقی در وجودش موج میزد .
