اللَّهُمَّ اجعَل خَيرَ عُمرِي آخِرَهُ وَ خَيرَ عَمَلِي خَوَاتِمَهُ، وَ خَيرَ أيَّامِي يَومَ أَلقاكَ فِيهِ  خداوندا، بهترين زمان زندگاني ام را لحظه هاي پاياني اش و بهتربن عملم را پایان کار و بهترين روزهايم را، روزي که به لقاي تو رسم. قرارده @jorenab

چگونه از تعریف دیگران سرمست نشویم چگونه با آفت خوددوستی مبارزه کنیم و از تعریف دیگران خیلی خوشحال نشویم؟ تعریف‌هایی که مردم می کنند چند دسته است؛ یک دسته تعریف‌هایی است که در واقع هیچ ربطی به ما ندارد و اگر کسی از این تعریف‌ها خوشحال شود نوعی خوشحالی کاذب است. مثلا می گویند: «آقا اهل فلان شهر هستند که علمای زیادی دارد!»؛ یا می گویند: «پدر بزرگ ایشان از علمای بزرگ بودند.»؛ این‌گونه تعریف‌ها چه ربطی به این آقا دارد؟! این تعریف چه مدحی برای او محسوب می شود؟! مبارزه با این وسوسه خیلی مشکل نیست و با اندکی تأمل برای انسان روشن می‏شود که این تعریف‌ها ربطی به او ندارد. دسته دیگر، تعریف از انسان به سبب مزایای خدادادی است؛ مثلا از کسی به سبب داشتن اندام خوب یا استعداد خوب تعریف می کنند. این‌جا کمی جا دارد که انسان خوشحال شود. اما در برابر این تحسین‌ها، اولا انسان باید به این نکته بیاندیشد که این اندام یا استعداد را من به خودم نداده‌ام، بلکه نعمتی است که خدای متعال به من تفضل کرده است و من در برابر آن وظیفه‌ای دارم و آن این‌که باید از این نعمت درست استفاده کنم . ثانیا به این نکته توجه کند که مگر هر کسی این استعداد یا این جمال را داشت حتما پیش خدا خیلی عزیز می شود؟! چه بسا کسانی که خیلی کم استعدادتر بودند و عاقبت به خیر شدند و چه بسا انسان‌های پراستعدادی بودند که وسیله گمراهی گروهی شدند. به سبب این فضیلت‌ها هم خیلی جا ندارد که انسان به خود ببالد. آن موردی که مبارزه با آن مشکل‌تر است تمجیدهای دیگران ازکارهای اختیاری خوبی است که انسان انجام داده و کمالاتی که به سبب آن‏ها به دست آورده است؛ مثلا تحصیل علم کرده، عبادت کرده، خدمتی به خلق کرده، یا باعث نجات امتی شده، یا صفات اخلاقی خوبی دارد که باعث انجام کارهای خوب می شود، مثلا سخاوت‌مند است یا انسانِ با گذشتی است. انسان درک می کند که این کمالات از آنِ خود اوست. در چنین مواردی است که انسان از تعریف‌های دیگران خیلی شاد می شود و شیطان انسان را وسوسه می کند. در قسمت‌های قبل، شیطان فعالیت زیادی نمی کند. این‌جا مبارزه با شیطان کمی مشکل‌تر است؛ چون هم واقعا با اختیار خودمان این کارها را انجام داده‌ایم و هم نتایج آن را واقعا کسب کرده‌ایم. در این‌جا انسان برای نجات از شرّ وسوسه‌های شیطان، باید به چهار نکته بیاندیشد؛ اولا باید بدانیم که همه کارهای خوبی که انجام داده‌ایم به برکت توفیقات الهی بوده و مقدماتش را خدا فراهم کرده است. اگر انسان دقت کند می فهمد که در بسیاری از کارها شاید نقش اراده ما از یک درصد هم کمتر باشد. چه قدر خداوند اسباب و وسایل از جاهای دیگر فراهم کرده است تا من بتوانم این اراده را داشته باشم! ثانیا باید به این نکته توجه داشته باشم که این نعمتی که خدا به من داده، تا این لحظه به من داده است و معلوم نیست یک ساعت دیگر وجود داشته باشد. علمی که انسان دارد معلوم نیست یک لحظه دیگر باقی باشد. قرآن می فرماید: «وَ مِنكُم مَّن یُرَدُّ إِلَى أَرْذَلِ الْعُمُرِ لِكَیْلَا یَعْلَمَ مِن بَعْدِ عِلْمٍ شَیْئًا بعضى آن‏قدر عمر مى‏كنند كه به بدترین مرحله زندگى و پیرى مى‏رسند؛ آن‏چنان كه بعد از علم و آگاهى، چیزى نمى‏دانند.»؛ آن‌هایی که در سن پیری مبتلا به آلزایمر می شوند حتی بچه‌های خود را هم دیگر نمی شناسند. اگر نعمتی داریم به اراده خداوند باقی مانده است و اگر از اکنون اراده نکند باقی نمی‏ماند. نکته سوم این‏که باید نگران باشیم که عاقبت ما چه خواهد شد؟ افراد بسیاری بودند که سال‏های زیادی با خوشنامی زندگی کردند و خدمات مهمی انجام دادند، اما سرانجام با کفر از دنیا رفتند! از این رو انسان نمی تواند به هیچ کمالی ببالد و اطمینان پیدا کند. و نکته چهارم این‏که باید توجه داشته باشیم که خوشحالی از چاپلوسی‌های دیگران انسان را در دام ریاکاری می اندازد و زمینه را برای سقوط او فراهم می کند. لذا امام باقر صلوات‏الله‌علیه به جابر فرمودند: «جابر! اگر مورد ستایش قرار گرفتی خیلی شاد و سرمست نشو!»  وَ إِنْ مُدِحْتَ فَلَا تَفْرَحْ تحف العقول (حضرت آیت ‌الله مصباح ‌یزدی ( رحمه الله) در دفتر مقام معظم رهبری در تاریخ 15/05/90) https://eitaa.com/jorenab

📚فهماندن مطلبی به دیگران هنگام نماز ✅ اگر كلمه‌ای را با قصد ذكر بگويد، مانند اینکه بگويد: «الله اكبر» و موقع گفتن آن، صدا را بلند كند تا مطلبی را به ديگری بفهماند، اشكال ندارد ولی چنانچه به قصد اینکه مطلبی را به كسی بفهماند ذکری بگويد؛ اگرچه قصد ذكر هم داشته باشد، نماز باطل می‌شود. 🔷 رساله نماز و روزه مسأله ٣٢٨ #احکام_نماز #مبطلات_نماز 🆔 @leader_ahkam

روز پنجشنبه به نام امام حسن عسکری(علیه‌السلام) است. در زیارت آن حضرت می گوییم: السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وَلِىَّ اللّٰهِ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا حُجَّةَ اللّٰهِ وَخَالِصَتَهُ، السَّلامُ عَلَيْكَ يَا إِمَامَ الْمُؤْمِنِينَ، وَوَارِثَ الْمُرْسَلِينَ، وَحُجَّةَ رَبِّ الْعَالَمِينَ، صَلَّى اللّٰهُ عَلَيْكَ وَعَلَىٰ آلِ بَيْتِكَ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرِينَ، يَا مَوْلاىَ يَا أَبا مُحَمَّدٍ الْحَسَنَ بْنَ عَلِيٍّ، أَنَا مَوْلىً لَكَ وَلِآلِ بَيْتِكَ، وَهٰذَا يَوْمُكَ وَهُوَ يَوْمُ الْخَمِيسِ، وَأَنَا ضَيْفُكَ فِيهِ وَمُسْتَجِيرٌ بِكَ فِيهِ، فَأَحْسِنْ ضِيافَتِى وَإِجارَتِى بِحَقِّ آلِ بَيْتِكَ الطَّيِّبِينَ الطَاهِرِينَ. https://eitaa.com/jorenab

مَنْ قَرَأَ سُورَةَ الْجُمُعَةِ فِی کُلِّ لَیْلَةِ جُمُعَةٍ کَانَتْ کَفَّارَةً لِمَا بَیْنَ الْجُمُعَةِ إِلَی الْجُمُعَةِ بحار الانوار ج۸۶ص۳۶۲ امام صادق علیه السلام : هر کس سوره را در هر شب جمعه بخواند کفاره گناهان ما بین دو جمعه خواهد بود. https://eitaa.com/jorenab

#آخرین_پیشوا شیعه با این ذهنیت - که مقام امامت به سن و سال خاصی مربوط نیست - درباره امام هادی علیه السلام چندان تردیدی به خود راه نداد؛ به ویژه آنکه حاکمان جور زمان، هر چه تلاش کردند تا مسأله امامت را با مناظرات ساختگی دانشمندان بزرگ با این امامان خردسال خدشه دار کنند، شکست خوردند. اما این وضع درباره آخرین پیشوای شیعیان به کلی متفاوت شد؛ چرا که او هم در سن و سال کمتر از دیگر امامان به امامت رسید و هم به خاطر مصالحی ولادت آن حضرت مخفیانه صورت پذیرفت. این مسأله برخی از شیعیان را دچار تردیدهایی نمود و کار امام حسن عسکری علیه السلام را مشکل ساخت؛ اگرچه امامان پیشین تا حدودی زمینه را مساعد کرده و شیعه را برای درک چنان روزی آماده ساخته بودند. امام باقر علیه السلام فرموده است: «صَاحِبُ هَذا الاَمْرِ اَصْغَرُنا سِنّاً وَ اَخْمَلُنا شَخْصاً. » «صاحب این امر کم سن و سال ترین و گمنام ترین ما است. » (الغیبة، ص ۱۸۴؛ دلائل الامامة، ص ۲۵۸. ) اسماعیل بن بزیع گوید: از حضرت ابی جعفر علیه السلام راجع به امامت پرسیدم و گفتم: آیا ممکن است امام از هفت سال کمتر داشته باشد؟ فرمود: «نَعَمْ وَ اَقَلَّ مِنْ خَمْسِ سِنین. » «آری، کمتر از پنج سال هم می‌شود. » (الکافی، ج ۱، ص ۳۸۴، ح ۵. ) البته معرفی حضرت مهدی علیه السلام با دیگر امامان، این تفاوت را داشت که خواست الهی بر پنهان زیستن آن حضرت تعلق گرفته بود؛ بنابراین تنها افرادی خاصّ از ولادت او با خبر بودند. ضوء بن علی از مردی از اهل فارس نقل می‌کند: به سامرا آمدم و ملازم در خانه امام حسن عسکری علیه السلام شدم. حضرت مرا طلبید، من وارد شدم و سلام کردم، فرمود: برای چه آمده ای؟ عرض کردم: برای اشتیاقی که به خدمت شما داشتم. فرمود: پس دربان ما باش. من همراهِ خادمان در خانه آن حضرت بودم. گاهی می‌رفتم هر چه احتیاج داشتند از بازار می‌خریدم و زمانی که مردان در خانه بودند، بدون اجازه وارد می‌شدم. روزی بر حضرت وارد شدم و او در اتاق مردان بود. ناگهان در اتاق حرکت و صدایی شنیدم، سپس با فریاد به من فرمود: بایست، حرکت مکن! من جرأت در آمدن و بیرون رفتن را نداشتم. سپس کنیزکی - که چیز سر پوشیده ای همراه داشت - از نزد من گذشت. آنگاه مرا صدا زد که: در آی! من وارد شدم و کنیز را هم صدا زد. کنیز نزد آن حضرت بازگشت، او به کنیز فرمود: روپوش از آنچه همراه داری بردار؛ کنیز از روی کودکی سفید و نیکو روی پرده برداشت و خود حضرت روی شکم کودک را باز کرد. دیدم موی سبزی که به سیاهی آمیخته بود، از زیر گلویش تا نافش روییده است، سپس فرمود: این است صاحب شما و به کنیز امر فرمود که او را ببرد. سپس من آن کودک را ندیدم تا امام حسن علیه السلام وفات کرد. » (الکافی، ج ۱، ص ۳۲۹ و ۱۲۰، ح ۶. ) (الفبای مهدویت مجتبی تونه ص۳۵) https://eitaa.com/jorenabچ

#بخل الْبُخْلُ عَارٌ »تنگ چشمی ننگ است (نهج البلاغه حکمت ۳) علمای اخلاق بخل را چنین تعریف می کنند امساک کردن در مقامی که باید بذل کرد وندادن آنچه که باید دادوآن طرف تفریط است وافراط آن اسراف است ووسط آنها جود وسخاست (معراج السعاده احمد نراقی ویرایش محمد رضا سلیمانی نشر اوج علم چاپ اول 1387 ص 342 ) از منظر قرآن کریم اگر کسی مالی را جمع نمود وانفاق نکرد به صورت طوق آتشی بر گردنش آویخته خواهد شد لذا گمان نکنند آنچه خداوند به آنها تفضل کرد و به دیگران ندادند به نفع آنهاست بلکه برای آنها شر خواهد بود «لا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ يَبْخَلُونَ بِما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ هُوَ خَيْراً لَهُمْ بَلْ هُوَ شَرٌّ لَهُمْ سَيُطَوَّقُونَ ما بَخِلُوا بِهِ يَوْمَ الْقِيامَةِ» (آل عمران :180)» واگر بسراغشان آمدند و اینان ابتد ا اخم کردند و سپس پهلو گرفته و آنگاه پشت کردند ؛ خداوند همین مال را داغ نموده ابتدا پیشانی سپس پهلو و آنگاه پشتش راداغ می کند و گفته می شود این همان چیزی است که جمع کردید « يَوْمَ يُحْمى‏ عَلَيْها فِي نارِ جَهَنَّمَ فَتُكْوى‏ بِها جِباهُهُمْ وَ جُنُوبُهُمْ وَ ظُهُورُهُمْ هذا ما كَنَزْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ فَذُوقُوا ما كُنْتُمْ تَكْنِزُون»توبه :35 ) پس آنچه که عذاب الهی را در پی داشته باشد بالاترین ننگ وعار خواهد بود https://eitaa.com/jorenab

#مفاخر 💠 سالروز رحلت محدث كبير شيعه "حاج شيخ عباس قمي" صاحب مَفاتيحُ الجَنان (1319 ش) ✍ آيت اللَّه حاج شيخ عباس قمي در سال 1256 ش، در شهر قم به دنيا آمد. در ابتدا از محضر آيت اللَّه محمد ارباب قمي فيض برد و سپس در 21 سالگي راهي نجف اشرف گرديد. ✅ وي در نجف از محضر بزرگانی همچون: علامه سيد محمد كاظم يزدي، و شيخ الشريعه اصفهاني بهره برد و اجازات متعدد اجتهاد دريافت كرد. او به كمك حافظه قوي، تلاش پيگير و علاقه وافري كه به شناخت راويان و محدثان موثق و نقل اخبار اهل بيت (ع) داشت به جمع آوري حديث همت گماشت. ✅ ايشان در حدود سال 1292 ش، ساكن مشهد شد و در آنجا به مدت بيست و دو سال، به تصنيف و تأليف و تدريس پرداخت. درسهاي اخلاق شيخ عباس قمي با استقبال كم نظير طلاب و علماي شهر مواجه شد. ✅ ايشان پس از تاسيس حوزه علميه قم، به دعوت آيت اللَّه شيخ عبدالكريم حائري راهي اين شهر شد و مدتي در آنجا اقامت نمود. و از محضر آیات عظام وقت بهره گرفت. ✅ مجموعه آثار او متجاوز از هشتاد اثر است كه در علوم مختلف به نگارش درآمده اند و نشان از روح تلاشگر و عظمت علمي وي دارد. كلمات لطيفه، علم اليقين، نَفسُ المَهموم، منازل الاخره و مفاتيحُ الجنان مهمترين و معروفترين اثر آن عالم رباني است. ✅ سرانجام وي در اواخر عمر راهي نجف شد تا اينكه در 1 بهمن 1319ش، 63 سالگي رحلت كرد و در نجف اشرف مدفون گرديد. https://eitaa.com/jorenab

🌺خجسته‌میلاد باسعادت حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیها سرور بانوان جهان، عطای خداوند سبحان، کوثر قرآن، همتای امیر مومنان و الگوی بی بدیل تمام جهانیان بر همه مبارک باد.🌺 https://eitaa.com/jorenab

سخنان مادر گرامی رهبرانقلاب درباره روش تربيت فرزندانشان https://eitaa.com/jorenab

دختر فکر بکر من، غنچه لب چو وا کند   از نمکین کلام خود حق نمک ادا کند ناطقه مرا مگر روح قدس کند مدد   تا که ثنای حضرت سیده نسا کند    فیض نخست و خاتمه نور جمال فاطمه   چشم دل از نظاره در مبدأ و منتهی کند مطلع نور ایزدی مبدأ فیض سرمدی   جلوه او حکایت از خاتم انبیا کند وحی نبوّتش نسب، جود و فتوّتش حسب  قصّه ای از مروّتش سوره «هل اتی» کند    دامن کبریای او دسترس خیال نی   پایه قدر او بسی پایه به زیر پا کند    لوح قدر به دست او کلک قضا به شست او   تا که مشیت الهیه چه اقتضا کند    در جبروت، حکمران، در ملکوت، قهرمان   در نشئات کن فکان حکم به ما تشا کند    عصمت او حجاب او عفت او نقاب او،   سرّ قدم حدیث از آن ستر و از آن حیا کند    نفخه قدس بوی او جذبه انس خوی او   منطق او خبر ز «لا ینطق عن هوی» کند    قبله خلق، روی او، کعبه عشق کوی   او چشم امید سوی او تا به که اعتنا کند    بهر کنیزیش بود زهره کمینه مشتری   چشمه خور شود اگر چشم سوی سُها کند    مفتقرا  متاب رو از در او بهیچ سو   زانکه مس وجود را فضّه او طلا کند ( ایت الله محمد حسین اصفهانی ) https://eitaa.com/jorenab

ارزش زن از نگاه امام صادق ( علیه السلام) از امام صادق ( علیه السلام ) نقل شده است که زن قیمت ندارد چه خوب باشدو صالح وچه بد باشد و طالح اما زن خوب و صالح طلا ونقره قیمتش نیست زیرا او بهتر از طلا ونقره است اما بد وطالح به خاک هم نمی ارزد وخاک از او بهتر است «وَ لَيْسَ لِامْرَأَةٍ خَطَرٌ لَا لِصَالِحَتِهِنَّ وَ لَا لِطَالِحَتِهِنَّ فَأَمَّا صَالِحَتُهُنَّ فَلَيْسَ خَطَرُهَا الذَّهَبَ وَ الْفِضَّةَ هِيَ خَيْرٌ مِنَ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ وَ أَمَّا طَالِحَتُهُنَّ فَلَيْسَ خَطَرُهَا التُّرَابَ التُّرَابُ خَيْرٌ مِنْهَا» می گویم : به نظر می رسد سرش آن باشد که زن خوب نه تنها خودش را بسلامت به مقصد می رساند بلکه همسر وفرزند خویش را بسوی مسیر درست رهنمون می شود وهدایت افراد با طلا ونقره قابل محاسبه نیست چون احیای یکفرد معادل احیای همه انسانهاست واگر بد باشد نه تنها خودش را بهلاکت می کشاند بلکه دیگران را نیز بسوی نابود ی سوق می دهدزیرا نابودی یک فرد هم وزن نابودی همه انسانهاست «مَنْ قَتَلَ نَفْساً بِغَيْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسادٍ فِي الْأَرْضِ فَكَأَنَّما قَتَلَ النَّاسَ جَمِيعاً وَ مَنْ أَحْياها فَكَأَنَّما أَحْيَا النَّاسَ جَمِيعا»( سوره نور35) https://eitaa.com/jorenab

رهبر انقلاب: مداحی، موسیقیِ پاپ نیست 🔹نوآوری در مداحی نباید به هنجارشکنی و تغییر هویت مداحی منجر شود و اجرای مداح را به سمت اموری که مداحی نیست بلغزاند؛ چرا که مداحی، موسیقیِ پاپ نیست. 🔹مراقب باشید، جذب جوانان به هر قیمتی نباشد و اینگونه نشود که برای جذب جوان، از برخی آهنگ‌ها و نواهای نامناسب استفاده شود. باید مراقبت شود تا ترکیب مداحی و حقیقت و هویت آن از بین نرود. @Farsna

امیرالمومنین« علیه السلام» در حکمت ۲۳۷ می فرماید. « إِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللَّهَ رَغْبَةً فَتِلْکَ عِبَادَةُ التُّجَّارِ،» این عده ای که خدا را عبادت می کنند برای اینکه چیزی گیرشان بیاید این عبادت تجار است چرا؟ چون به دنبال آن است در مقابل نمازی که میخواند روزه که می گیرد خداوند چیزی برای او در نظر بگیرد یعنی نماز خواندن را با رفتن به بهشت معامله می کند و اگر رفتن به بهشت نباشد نماز نمیخواند پس نماز میخواند نه ازین جهت وظیفه اش را انجام دهد بلکه اثر خواندن نماز رسیدن به میوه بهشتی مثلا است گاهی برای رسیدن به نعمتی نیست بلکه برای ترس است . به تعبیر بعضی از اساتید وقتی وارد بهشت شدیم باید در و دیوار جهنم را ببوسیم برای اینکه اگر این نبود شاید عبادت نمی کردیم. ( سوره مبارکه الرحمن آیه ۳۵،۳۶) می فرماید: « يُرْسَلُ عَلَيْكُمَا شُوَاظٌ مِنْ نَارٍ وَنُحَاسٌ فَلَا تَنْتَصِرَانِ * فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ» « نحاس» بعضی می گویند دود غلیظ، بعضی می‌گویند: مس گداخته، می‌گویند شعله های آتش، دود غلیظ، مس گداخته، روی سر شما می ریزد و بعد می‌فرماید:« فَبِایِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِبَانِ» کدام نعمت خدا را تکذیب می کنید؟ این تهدید ،باعث خواندن به نماز می شود واگر چنین ترسی نبود سراغ نماز نمی رفت وچون می ترسد به جهنم برود نماز میخواند یا به دیگران کمک می کند «وَإِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللَّهَ رَهْبَةً فَتِلْکَ عِبَادَةُ الْعَبِیدِ» می‌ترسد بنده است، ترس باعث عبادت می شود، لذا نماز شب نمی خواند چون جهنم ندارد اما نماز صبح می خواند چون اگر نخواند جهنم میرود «وَإِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللَّهَ شُکْراً فَتِلْکَ عِبَادَةُ الاَْحْرَارِ» می گوید: خدا من تو را عبادت نمی کنم: برای اینکه از تو می‌ترسم. عبادت نمی کنم: از این جهت که بگویم من را جهنم می برد. نه: « لَكِنْ وَجَدْتُكَ أَهْلاً لِلْعِبَادَةِ فَعَبَدْتُك» چون دیدم لیاقت داری‌ عبادتت می کنم. ببینید این تعبیر بلند حضرت است که میفرماید: «مَا عَبَدْتُكَ خَوْفاً مِنْ نَارِكَ وَلاَ طَمَعاً فِي جَنَّتِكَ لَكِنْ وَجَدْتُكَ أَهْلاً لِلْعِبَادَةِ فَعَبَدْتُك» خدایا تو را به طمع بهشت و ترس دوزخ عبادت نمی کنم بلکه چون تو را شایسته دیدم عبادت می کنم این عبادت از ترس جهنم و شوق بهشت نه اینکه بد باشد، قرآن کریم می‌فرماید: « یَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفاً وَ طَمَعاً »( آیه ۱۶، سوره مبارکه سجده) این خوب است منتهی نکته ای که است: آن چیزی که انسان بیابَد خدا را، و تلاشش را تا جایی که در توانش است انجام دهد تا آن طوری که شایسته است خدا را عبادت کنند این همان، اصل مهم است. «أوَّلُ ما يَجِبُ علَيكُم للّه ِِ سبحانَهُ ، شُكرُ أيادِيهِ وابتِغاءُ مَراضِيهِ» اولین چیزی که واجب است بر شما، نعمتهای خدا را شکر کنید و موجبات رضایت الهی را فراهم آورید. در نتیجه: اینکه انسان بیاید خدا را عبادت کند فقط برای « شکراً» برای نعمتهای که به انسان عطا کرد، این جایگاه کمی نیست. https://eitaa.com/jorenab

چو حافظ در قناعت کوش و از دنیای دون بگذر که یک جو منت دونان دو صد من زر نمی‌ارزد https://eitaa.com/jorenabچ

فاعبدوا ماشئتم من دونه قل ان الخاسرین الذین خسروا انفسهم و اهلیهم یوم القیامه الا ذلک هو الخسران المبین(زمر/۱۵ ) هرکس غیر از او را می خواهید بپرستید بگو بدرستیکه زیانکاران آنهائی هستند که در نفسشان و اهلشان در روز قیامت دچار زیان شدند براستی که این خسرانی روشن و آشکاری است. خداوند می فرماید خسران و ضرر و زیان کردن به این نیت نیست که انسانی مالی را از دست دهد یا مقامی از دست دهد بلکه خسران بزرگ آن است که انسان نفس خود را ببازد،مرحوم علامه طبابائی در تفسیر شریف المیزان می فرماید اینکه فرمود:"اَلا ذلک هوالخسران المبین"این خسران بزرگ و روشنی است برای چند امراست: ۱_آن خسرانی که متعلق به دنیاست(یا خسران در مال است یا خسران در مقام)سریع الزوال است و بالاخره تمام می شود اما خسران و زیان آخرت همیشگی است نه زوال پذیر است و نه منقطع می شود هرچه می خواهد شود در این دنیاست در اخرت آنگونه که هستی می مانی برای همیشه. ۲_اگر مال یا مقام دنیائی از دست برود امکان دارد مثل آن دوباره برای انسان حاصل شود و یا حتی بهتر از آن بدست بیاید اما اگر نفس از دست رفت دیگر نه چیزی جایگزین می شود و نه بدست می آید(المیزان/۲۶۴/۱۷،ج اسلامیه عربی). در آیه دیگر علت این خسران را بیان می کند یعنی چگونه می شود انسان دچار زیان نفس می شود نفس خود را از دست می دهد می فرماید"ولا تکونوا کالذین نسواالله فانساهم انفسهم(حشر/۱۹ ) "از آن دسته نباشید که خدارا فراموش کردند و خداوند نیز کاری کرد که خود را فراموش کردند علامه طبابائی در المیزان در توضیح اینکه چگونه می شود کسی خدا را فراموش کرد باعث می شود خودش را هم فراموش کند می فرماید:انسان وقتی خدا را فراموش کرد بخودش مستقلاً نگاه می کند دررحالیکه باید پروردگارش توجه داشته باشد و خودش را وجود مستقلی می داند که ضرر و زیان خود را می فهمد در حالیکه این نیست او موجودی ضعیف و متعلق الوجود است همه اش فقر،حاجت است و آنچه از کمال و عزت است مال خداست پس خودش را فراموش کرد نتیجه این است که خدا را فراموش کرد(المیزان۲۳۰/۱۸) https://eitaa.com/jorenab

الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ و عَجّل فَرَجَهم https://eitaa.com/jorenab

از نور روی اوست که عالم منور است حسنی چنین لطیف چه حاجت به زیور است زوج بتول باب امامین مرتضی سردار اولیا و وصی پیامبر است شاه نعمت‌الله ولی https://eitaa.com/jorenab

قال رسول اللّه صلى الله عليه و آله: لا يُرَدُّ دُعاءٌ أَوَّلُهُ بِسْمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحيمِ پيامبر خدا صلى الله عليه و آله می فرمایند: دعايى كه با بسم اللّه الرحمن الرحيم شروع شود، رد نمى شود. الدعوات، ص ۵۲ https://eitaa.com/jorenab

《الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ و عَجّل فَرَجَهم》 https://eitaa.com/jorenab

#تفاوت_صفح_و_عفو وَ إنْ تَعْفوا وَ تَصْفَحوا وَ تَغْفِروا فَإنَّ اللهَ غَفورٌ رحیمٌ صفح- چنان که در گذشته هم گفته‌ایم- با عفو تفاوت دارد. وقتی کسی کار خطایی می‌کند هم استحقاق معاقبه و مجازات دارد و هم استحقاق ملامت. عفو، گذشت از مجازات است ولی صفح یک درجه بالاتر است. صفح این است که انسان نه تنها آن مجازات معمول را انجام نمی‌دهد بلکه اصلًا نامش را هم نمی‌برد، به روی طرف هم نمی‌آورد، اسمش را هم نمی‌برد و لهذا اولیاءالله همیشه مقامی بالاتر از عفو دارند یعنی عفو آنها به‌صورت صفح است. انَس بن مالک در خانه رسول خدا صلی الله علیه و آله خدمت می‌کرد. می‌گوید رسول اکرم صلی الله علیه و آله در بسیاری از اوقات روزه می‏‌گرفتند و بعد هم غذای بسیار ساده‌ای، چه هنگام سحر و چه افطار، می‌خوردند و معمولاً افطاری ایشان یک مقدار شیر بود که من تهیه می‌کردم. یک شب که ایشان با عده‌ای از صحابه بودند خیلی دیر به منزل آمدند، آن قدر دیر که من خیال کردم ایشان در منزل یکی از اصحاب افطار کرده‌اند. من هم شیر را خودم خوردم وبعد هم رفتم و خوابیدم. وقتی که رسول اکرم آمدند حس کردم که ایشان هنوز افطار نکرده‌اند (ظاهراً انس بن مالک از کسی پرسید که آیا رسول اکرم صلی الله علیه و آله امشب جایی مهمان بودند و او گفت نه). هیچ چیز دیگری هم در دسترس نبود. رفتم و خودم را مخفی کردم. ایشان وقتی دیدند چیزی موجود نیست رفتند و خوابیدند. انس که خود قصه را بازگو کرده است و نه رسول اکرم، می‌گوید: رسول اکرم صلی الله علیه و آله تا زنده بودند چیزی در این مورد به روی من نیاوردند. این را می‌گویند صفح. قرآن می‌فرماید عفو کنید و صفح کنید.‏ «وَ تَغْفِروا». غفران از «غَفْر» به معنای پوشاندن است. باز «پوشاندن» درجه بالاتری ‏است؛ یعنی روی [گناه‏] را با رحمت پوشاندن استاد مطهری، آشنایی با قرآن، ج 7، ص204 https://eitaa.com/jorenab