#اقسام_عبادت_دو سوّم: عبادت جمعی است که باعث ایشان حیای از خداوند عالمیان است، و این درجۀ کسی است که به نور ایمان دل او منوّر شده، و حسن طاعات و قبح سیّئات کما هی بر او ظاهر گردیده، و در مقام معرفت به درجۀ کمال رسیده، پیوسته در یاد خداوند خود است، و همیشه متذکّر این معنی هست که خداوند عالمیان بر دقایق امور و ضمایر نیّات او مطّلع است، و عظمت و جلال الهی پیوسته بر دل او جلوه کرده است، و این معنی باعث اوست بر فعل طاعات و ترک منهیّات. چهارم: عبادت جمعی است که لذّت عبادت را یافته اند، و کمال بندگی را فهمیده اند، و عقل ایشان مصفّا شده، و نفس ایشان نور یافته، با عقل موافق گردیده، و شهوات نفسانی منکسر و شکسته گشته، هیچ لذّتی را بر طاعت و فرمان برداری ترجیح نمی دهد، و هیچ المی نزد ایشان بدتر از ارتکاب معصیت نیست؛زیرا که قباحت گناه را چنانچه باید دانسته اند، در اصل عبادت مزد خود را می‌یابند، و لذّت خود را می‌برند، و سختیها و مشقّتهای عبادت بر ایشان گواراست، بهشت خود را عبادت می‌دانند، و جهنّم خود را معصیت، از هر عبادتی لذّتی می‌برند که فوق لذّات عالمیان است، (عین الحیات ج ۱ ۵۴تا۵۶با تلخیص) @jorenab