#توجه_خداوند_به_بندگان اساس تربیت خداوند متعال این است که بندگان به سوی حضرت حق حرکت کنند لذا اگر غفلت و گناه مرتکب شدند راه بازگشت را برای آنها باز می کند خداوند متعال  با بنده گناه کار مدارا می کند تا او برگردد ودر روایات آمده است اگر کسی در بیابانی گرفتار شود وتمام توشه خودرا که آب وغذا در آن است گم کند بعد از آنکه از پیدا کردن آن ناامید شد سر به زمین می گذارد تا بخوابد چون نمیداند چه کند کسی میاید وتوشه اش را به او می دهد ومی گوید این مال شما ست اومی گوید بله برای من هست چنین انسانی چقدر خوشحال می شود خداوند متعال از بازگشت بنده اش بیشتر از چنین فردی خوشحال می گردد «عَنْ أَبِي عُبَيْدَةَ الْحَذَّاءِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع أَلَا إِنَّ اللَّهَ أَفْرَحُ بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ حِينَ يَتُوبُ مِنْ رَجُلٍ ضَلَّتْ رَاحِلَتُهُ فِي أَرْضٍ قَفْرٍ وَ عَلَيْهَا طَعَامُهُ وَ شَرَابُهُ فَبَيْنَمَا هُوَ كَذَلِكَ لَا يَدْرِي مَا يَصْنَعُ وَ لَا أَيْنَ يَتَوَجَّهُ حَتَّى وَضَعَ رَأْسَهُ لِيَنَامَ فَأَتَاهُ آتٍ فَقَالَ لَهُ هَلْ لَكَ فِي رَاحِلَتِكَ قَالَ نَعَمْ قَالَ هُوَ ذِه‏ فَاقْبِضْهَا فَقَامَ إِلَيْهَا فَقَبَضَهَا فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع وَ اللَّهُ أَفْرَحُ بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ حِينَ يَتُوبُ مِنْ ذَلِكَ الرَّجُلِ حِينَ وَجَدَ رَاحِلَتَه‏»([1]) پس حلم الهی نه ازازین جهت است که– العیاذ بالله – نمی تواند کاری بکند  ونه از باب این است که بنده را به حال خویش رها کرده است ونه ازین جهت است که بنده را در انجام گناه جری کند بلکه برای آن است که بنده حیا نموده وبسوی خالق خویش بر گردد لذا حضرت در دعای ابوحمزه می فرماید ستایش خداوندی را سزاست که چنان به من حلم می ورزد که گویا گناهی مرتکب نشدم « وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي يَحْلُمُ عَنِّي حَتَّى كَأَنِّي لَا ذَنْبَ لِي‏» (دعای ابوحمزه) یعنی آنقدر نسبت به بندگان مدارا می کند که گویا بنده گناهی مرتکب نشده است و بندگان باید قدر حلم الهی را بدانند و بسوی حق باز گردند -بحارالانوار ج 6 ص 39[1]