#خطبه_غرا_هشت « فَإِنَّ الدُّنْيَا رَنِقٌ مَشْرَبُهَا رَدِغٌ مَشْرَعُهَا »  کلمه «رنق» به معنای تیره وکلمه «ردغ» به معنای پر گل ولای است  هما نا دنیا محل شرب آن تیره ومحل ورود به آن (سرچشمه )پر گِل ولای(گل آلود) است سرچشمه دنیا گل آلود است کنایه است ازینکه دنیا همراه با مصائب وسختی و اندوه است وتا به خوشی های آن عادت نکرده ایم از دست می رود قرآن کریم مثالی زیبا دراین باره می زند همانا مَثَل، زندگانى دنيا به آبى می ماند كه از آسمانها فرو فرستاديم تا به آن باران انواع مختلف گياه زمين از آنچه آدميان و حيوانات تغذيه كنند در هم برويند تا آن گاه كه زمين (از خرمى و سبزى) به خود زيور بسته و آرايش كند و مردمش خود را بر آن قادر و متصرف پندارند ناگهان فرمان ما به شب يا روز در رسد و آن همه زيبائی و زيور زمين را دور كند و چنان خشك شود كه گويى ديروز هيچ نبوده است. اين گونه آيات خود را به تفصيل براى اهل فكر بيان مى‏كنيم «إِنَّما مَثَلُ الْحَياةِ الدُّنْيا كَماءٍ أَنْزَلْناهُ مِنَ السَّماءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَباتُ الْأَرْضِ مِمَّا يَأْكُلُ النَّاسُ وَ الْأَنْعامُ حَتَّى إِذا أَخَذَتِ الْأَرْضُ زُخْرُفَها وَ ازَّيَّنَتْ وَ ظَنَّ أَهْلُها أَنَّهُمْ قادِرُونَ عَلَيْها أَتاها أَمْرُنا لَيْلًا أَوْ نَهاراً فَجَعَلْناها حَصِيداً كَأَنْ لَمْ تَغْنَ‏بِالْأَمْسِ كَذلِكَ نُفَصِّلُ الْآياتِ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُون»([1]) « يُونِقُ مَنْظَرُهَا »  کلمه «یونق» یعنی به تعجب وا میدارد ؛ منظره آن (برای اهل دنیا)شگفت آوراست  هرگاه انسان به زخارف دنیا نگاه کند به باغها ودشت ها وخانه های مجلل وآنچه در دنیاست می نگرداز شگفتی های آن  متعجب می شود در حالی که باید بداند آنچه بر روی زمین است زینت زمین است نه زینت انسان « إِنَّا جَعَلْنا ما عَلَى الْأَرْضِ زِينَةً لَها لِنَبْلُوَهُمْ أَيُّهُمْ أَحْسَنُ عَمَلا»([2]) بلکه این اموروسییله ایست تا انسان به زینت انسان که ایمان است برسد «َ وَ لكِنَّ اللَّهَ حَبَّبَ إِلَيْكُمُ الْإِيمانَ وَ زَيَّنَهُ فِي قُلُوبِكُم‏»([3])  « وَ يُوبِقُ‏ مَخْبَرُهَا »  به هنگام  آزمایش آزمایش کننده خودرا هلاک می سازد وزمانی که انسان به این اموری که زینت دنیا محسوب می شود دل بست وخود را گرفتار آنها ساخت به ناگاه همه چیز نابود می شود  پس زمانی که  آنچه به آنها تذكر داده شد را فراموش كردند ما هم درهای هر چيز را به روى آنها گشوديم تا چون به نعمتى كه به آنها داده شد شادمان و مغرور شدند ناگاه آنها را (به كيفر اعمالشان) گرفتار كرديم و آن هنگام (خوار و) نااميد گرديدند «فَلَمَّا نَسُوا ما ذُكِّرُوا بِهِ فَتَحْنا عَلَيْهِمْ أَبْوابَ كُلِّ شَيْ‏ءٍ حَتَّى إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَةً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُون‏»([4]) -یونس :24[1] -کهف:7[2] -حجرات:7[3] -انعام:46[4] https://eitaa.com/jorenab