#فریادرسی_از_بیچارگان_کفاره_گناهان
« وَ قَالَ ع مِنْ كَفَّارَاتِ الذُّنُوبِ الْعِظَامِ إِغَاثَةُ الْمَلْهُوفِ وَ التَّنْفِيسُ عَنِ الْمَكْرُوب»
(نهج البلاغه حکمت ۲۴)
توضیح : کلمه« كَفَّارَاتِ » جمع « كَفَّارة » « فَعَّالَة »برای مبالغة یعنی پنهان کننده گویا بوسیله آن گناه پوشانده می شود ومحو می گردد ([1])
کلمه «ذُّنُوبِ» به معنای گناه ، جرم و معصیت است ([2])
کلمه « إِغَاثَةُ »از ریشه « غوث » وگفته شده تنها اسمی است که در اصوات به فتح آمده زیرا بقیه یا به ضم هست مثل« بُكا »و« دُّعاء »و یه به کسر است مثل « نِّداء » و« غوث » به معنای فریاد است ([3])
کلمه «مَلْهُوفِ»از ریشه «لهف» به معنای حزن وتحسر است ([4])
کلمه « تَّنْفِيسُ »از « نَفَّس » وعلت آنکه فریادرسی از گرفتاری را « تَّنْفِيسُ » می گویند
الف- از« نَفَس الهواء » یعنی همانطور که نفس کشیدن موجب می شود حرارت درون بدن دفع شود واحساس خنکی می کند چنین انسانی نیز به راحتی می رسد
ب-یا از « نَفَس الريح » است یعنی همانطور که نسیم انسان را خنک می کند فریادرسی موجب آرامش وخنکی فرد گرفتار می شود
ج- از« نَفَس الروضة » یعنی همانطور که با خوشبو بودن حالت خوشی به انسان دست می د هد چنین فردی با یاری دیگران به حال خوشی می رسد ([5])
کلمه «مَكْرُوب»از ریشه «كَرْب» به معنای حزن واندوهی است که در نفس پیدا می شود([6])
حضرت می فرماید « مِنْ كَفَّارَاتِ الذُّنُوبِ الْعِظَامِ إِغَاثَةُ الْمَلْهُوفِ وَ التَّنْفِيسُ عَنِ الْمَكْرُوب» از جمله کفاره گناهان بزرگ فریاد رسی از درماندگان و اندوهگین هاست
آنچه حضرت در این حکمت بیان می کند دو نکته است
الف- گناهان هرچه بزرگ باشد امید به بخشش آن است همانگونه که خداوند می فرماید از رحمت الهی مأیوس نشوید زیرا خداوند تمام گناهان را می بخشد « قُلْ يا عِبادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيم»([7])
ب- گناه موجب سختی وقساوت قلب می شود و بنا به تعبیر قرآن کریم گاهی از سنگ هم سخت تر می گردد« ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُكُمْ مِنْ بَعْدِ ذلِكَ فَهِيَ كَالْحِجارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَة» ودر باره علت این سخت تر بو دن می فرماید
ا-برخی از سنگها شکافته می شوند وآب از آنها جاری می شود « وَ إِنَّ مِنَ الْحِجارَةِ لَما يَتَفَجَّرُ مِنْهُ الْأَنْهار »
2- برخی از سنگها شکافی در دل آنها ایجاد می شود که اب از آن بیرون می آید « وَ إِنَّ مِنْها لَما يَشَّقَّقُ فَيَخْرُجُ مِنْهُ الْماءُ »
3-بعضی از سنگها از ترس الهی هبوط وسقوط می کنند« ُ وَ إِنَّ مِنْها لَما يَهْبِطُ مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ »([8])
اما انسانی که مرتکب گناه شده است دلش در برابر چیزی کرنش نمی کند ونرم نمی شود
پس برای آنکه نجات یابد اول باید قساوت را از دل بیرون کند تا دل در برابر حق نرم شود وراه نرم نمودن دل سر کشی از گرفتاران وکمک به آنان است .
پس ازآنجا که گناه مرکز فرماندهی یعنی قلب وروح را نشانه می گیرد وآنرا قَسی وسخت می کند، هرگاه انسان گناهی مرتکب شد برای مقابله با آن باید جلوی سخت شدن دل را بگیرد و راه آن طبق بیان حضرت کمک به بیچارگان ودرماندگان است
والحمد لله رب العالمین
-لسان العرب ج 5 ص 149 ماده :ک ف ر[1]
-لسان العرب ج 1 ص 389 ماده ذ ن ب [2]
-لسان العرب ج 2 ص 174 ماده : غ و ث [3]
-لسان العرب ج 9 ص 321 ماده ل ه ف [4]
-لسا ن العرب ج 6 ص 236 ماده ن ف س [5]
-لسان العرب ج 1 ص 711 ماده ک ر ب [6]
-زمر :53[7]
-بقره:74[8]
@jorenab
هدایت شده از جرعه ناب
#فریادرسی_از_بیچارگان_کفاره_گناهان
« وَ قَالَ ع مِنْ كَفَّارَاتِ الذُّنُوبِ الْعِظَامِ إِغَاثَةُ الْمَلْهُوفِ وَ التَّنْفِيسُ عَنِ الْمَكْرُوب»
(نهج البلاغه حکمت ۲۴)
توضیح : کلمه« كَفَّارَاتِ » جمع « كَفَّارة » « فَعَّالَة »برای مبالغة یعنی پنهان کننده گویا بوسیله آن گناه پوشانده می شود ومحو می گردد ([1])
کلمه «ذُّنُوبِ» به معنای گناه ، جرم و معصیت است ([2])
کلمه « إِغَاثَةُ »از ریشه « غوث » وگفته شده تنها اسمی است که در اصوات به فتح آمده زیرا بقیه یا به ضم هست مثل« بُكا »و« دُّعاء »و یه به کسر است مثل « نِّداء » و« غوث » به معنای فریاد است ([3])
کلمه «مَلْهُوفِ»از ریشه «لهف» به معنای حزن وتحسر است ([4])
کلمه « تَّنْفِيسُ »از « نَفَّس » وعلت آنکه فریادرسی از گرفتاری را « تَّنْفِيسُ » می گویند
الف- از« نَفَس الهواء » یعنی همانطور که نفس کشیدن موجب می شود حرارت درون بدن دفع شود واحساس خنکی می کند چنین انسانی نیز به راحتی می رسد
ب-یا از « نَفَس الريح » است یعنی همانطور که نسیم انسان را خنک می کند فریادرسی موجب آرامش وخنکی فرد گرفتار می شود
ج- از« نَفَس الروضة » یعنی همانطور که با خوشبو بودن حالت خوشی به انسان دست می د هد چنین فردی با یاری دیگران به حال خوشی می رسد ([5])
کلمه «مَكْرُوب»از ریشه «كَرْب» به معنای حزن واندوهی است که در نفس پیدا می شود([6])
حضرت می فرماید « مِنْ كَفَّارَاتِ الذُّنُوبِ الْعِظَامِ إِغَاثَةُ الْمَلْهُوفِ وَ التَّنْفِيسُ عَنِ الْمَكْرُوب» از جمله کفاره گناهان بزرگ فریاد رسی از درماندگان و اندوهگین هاست
آنچه حضرت در این حکمت بیان می کند دو نکته است
الف- گناهان هرچه بزرگ باشد امید به بخشش آن است همانگونه که خداوند می فرماید از رحمت الهی مأیوس نشوید زیرا خداوند تمام گناهان را می بخشد « قُلْ يا عِبادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيم»([7])
ب- گناه موجب سختی وقساوت قلب می شود و بنا به تعبیر قرآن کریم گاهی از سنگ هم سخت تر می گردد« ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُكُمْ مِنْ بَعْدِ ذلِكَ فَهِيَ كَالْحِجارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَة» ودر باره علت این سخت تر بو دن می فرماید
ا-برخی از سنگها شکافته می شوند وآب از آنها جاری می شود « وَ إِنَّ مِنَ الْحِجارَةِ لَما يَتَفَجَّرُ مِنْهُ الْأَنْهار »
2- برخی از سنگها شکافی در دل آنها ایجاد می شود که اب از آن بیرون می آید « وَ إِنَّ مِنْها لَما يَشَّقَّقُ فَيَخْرُجُ مِنْهُ الْماءُ »
3-بعضی از سنگها از ترس الهی هبوط وسقوط می کنند« ُ وَ إِنَّ مِنْها لَما يَهْبِطُ مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ »([8])
اما انسانی که مرتکب گناه شده است دلش در برابر چیزی کرنش نمی کند ونرم نمی شود
پس برای آنکه نجات یابد اول باید قساوت را از دل بیرون کند تا دل در برابر حق نرم شود وراه نرم نمودن دل سر کشی از گرفتاران وکمک به آنان است .
پس ازآنجا که گناه مرکز فرماندهی یعنی قلب وروح را نشانه می گیرد وآنرا قَسی وسخت می کند، هرگاه انسان گناهی مرتکب شد برای مقابله با آن باید جلوی سخت شدن دل را بگیرد و راه آن طبق بیان حضرت کمک به بیچارگان ودرماندگان است
والحمد لله رب العالمین
-لسان العرب ج 5 ص 149 ماده :ک ف ر[1]
-لسان العرب ج 1 ص 389 ماده ذ ن ب [2]
-لسان العرب ج 2 ص 174 ماده : غ و ث [3]
-لسان العرب ج 9 ص 321 ماده ل ه ف [4]
-لسا ن العرب ج 6 ص 236 ماده ن ف س [5]
-لسان العرب ج 1 ص 711 ماده ک ر ب [6]
-زمر :53[7]
-بقره:74[8]
@jorenab