#محبت_خداوند_به_بندگان_در_نگاه_اهل_بیت ۱-حجت در لغت یعنی قطع عذر در اصطلاح علم کلام یعنی انسانهایی که وظیفه تطبیق و تفسیر واجرای احکام الهی را بر عهده دارند بگونه ای وظیفه اشان را انجام می دهند که هیچ عذری برای کسی نمی ماند یعنی نسبت به انسانهای مومن و متقی وظیفه هدایت را بر عهده دارند چون این مسیر یک کف دارد که همان انجام واجبات و ترک محرمات اما سقف ان نهایت ندارد چون این راه به خدا منتهی می شود( الی الله تصیر الامور) و خدا نهایت ندارد پس کسی بخواهد این راه را تا هرجا ممکن است برود باید کسی باشد تا راه را نشان دهد لذا می فرماید (فلله حجه بالغه ) زیرا بیان حجت الهی این نیست که بروید بلکه می فرماید بیائید قرآن می فرماید بیاید تا انچه پروردگار برشما حرام کرد را برشما تلاوت کنم قُلْ تَعَالَوْا أَتْلُ مَا حَرَّمَ رَبُّکُمْ عَلَیْکُمْ ( انعام ۱۵۱) لذا امیر المومنین علیه السلام می فرماید وقتی جنگ سخت میشد به رسول خدا پناه می بردیم وکسی از ما مانند حضرت به دشمن نزدیکتر نبود كُنَّا إِذَا احْمَرَّ الْبَأْسُ اتَّقَيْنَا بِرَسُولِ اللَّه صلى الله عليه و آله، فَلَمْ يَكُنْ أَحَدٌ مِنَّا أَقْرَبَ إِلَى الْعَدُوِّ مِنْهُ. (نهج البلاغه غریب کلامه ش۹) کسی می گوید بیایید باید خودش این راه را رفته باشد ۲-حتی به انهاکه از راه به بیراهه رفتند ابتدا عظمت خداوند متعال و محبت الهی به بنده را یاد اور می شوند « وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي يَحْلُمُ عَنِّي حَتَّى كَأَنِّي لَا ذَنْبَ لِي‏» ستایش خداوندی را سزاست که چنان به من حلم می ورزد که گویا گناهی مرتکب نشدم و به چنین انسانهای می اموزند که خداوند متعال با بنده گناه کار مدارا می کند تا او برگردد ودر روایات آمده است اگر کسی در بیابانی گرفتار شود وتمام توشه خودرا که آب وغذا در آن است گم کند بعد از آنکه از پیدا کردن آن ناامید شد سر به زمین می گذارد تا بخوابد چون نمیداند چه کند کسی میاید وتوشه اش را به او می دهد ومی گوید این مال شما ست اومی گوید بله برای من هست چنین انسانی چقدر خوشحال می شود خداوند متعال از بازگشت بنده اش بیشتر از چنین فردی خوشحال می گردد «عَنْ أَبِي عُبَيْدَةَ الْحَذَّاءِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع أَلَا إِنَّ اللَّهَ أَفْرَحُ بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ حِينَ يَتُوبُ مِنْ رَجُلٍ ضَلَّتْ رَاحِلَتُهُ فِي أَرْضٍ قَفْرٍ وَ عَلَيْهَا طَعَامُهُ وَ شَرَابُهُ فَبَيْنَمَا هُوَ كَذَلِكَ لَا يَدْرِي مَا يَصْنَعُ وَ لَا أَيْنَ يَتَوَجَّهُ حَتَّى وَضَعَ رَأْسَهُ لِيَنَامَ فَأَتَاهُ آتٍ فَقَالَ لَهُ هَلْ لَكَ فِي رَاحِلَتِكَ قَالَ نَعَمْ قَالَ هُوَ ذِه‏ فَاقْبِضْهَا فَقَامَ إِلَيْهَا فَقَبَضَهَا فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع وَ اللَّهُ أَفْرَحُ بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ حِينَ يَتُوبُ مِنْ ذَلِكَ الرَّجُلِ حِينَ وَجَدَ رَاحِلَتَه‏» (بحارالانوار ج 6 ص 39 ) ۳-بعداز آنکه اورا با خدا آشتی دادند چگونه حرف زدن را به می اموزند اینکه به خدا بگو اگر قرار باشد فقط به نیکو کاران محبت کنی پس گنه کاران کجا بروند وَانْ کُنْتَ لا تُکْرِمُ الَّا اهْلَ الْوَفآءِ بِکَ، فَبِمَنْ یَسْتَغیثُ الْمُسْیئُونَ، (دعای ابوحمزه) حتی ازین بالاتر فرمودند با خداوند اینگونه حرف بزنید اگر مرا بخاطر گناهم مواخده کنی ماهم می گوییم پس این لطف و معفرت و بخشش را به چه کسی عطا می کنی الهی انْ اخَذْتَنی بِجُرْمی اخَذْتُکَ بِعَفْوِکَ، وَانْ اخَذْتَنی بِذُنُوبی اخَذْتُکَ بِمَغْفِرَتِکَ (مناجات شعبانیه ۴-دونکته: اول ایا این گونه با خدا حرف زدن باعث جری شدن انسان نمی شود جواب ان است کسی می تواند چنین با خدا سخن بگوید که عامدانه و عالمانه و برای سبک شمردن دستورات الهی خلاف فرمانش رفتار نکرده باشد یعنی به معنای واقعی اشتباه کرده باشد دوم وقتی اهل بیت به ما می آموزند با خدا اینگونه سخن بگویید بدون شک خودشان اینگونه اند یعنی هرکس به آنها رو کند دست خالی بر نمی گردد ۵-بنابراین کسی در مکتب اهل بیت علیهم السلام پرورش پیدا کند می آموزد که حلم الهی نه ازین جهت است که– العیاذ بالله – نمی تواند کاری بکند ونه از باب این است که بنده را به حال خویش رها کرده است ونه ازین جهت است که بنده را در انجام گناه جری کند بلکه برای آن است که بنده حیا نموده وبسوی خالق خویش بر گردد. زیرا انسان با انجام گناه عذاب نمی شود بلکه زمانی عذاب میشود که گناه در او رسوخ کند وملکه شود زیرا عذاب در حقیقت تمثل وباطن همان گناه است پس کسی توبه کند وگناه استمرار نداشته باشد مورد رحمت الهی قرار می گیرد واگر ادامه داد واستمرار یافت چنین انسانی گنهکار نامیده میشود واثر گناه را در خویش می یابد @jorenab