دو. دومین نکته که ارتباطی تنگاتنگ با نکته‌ی قبل دارد، پرهیز از #شخصیت‌زدگی و فردمحوری در دوره‌های مقدماتی است. آن‌چه اصالتاً مورد توجه است، عرضه‌ی صحیح و بی‌شائبه‌ی تفکر و معارف اصیل اسلامی به مخاطب است. متفکر و دانشمندی که آراء او مورد استفاده در این راستا قرار می‌گیرد، فرع ماجراست. سوء تفاهم نشود؛ مهم است که محتوا از چه کسی اخذ شده و عرضه می‌شود. قطعاً هر کسی که ادعای اندیشه و نشر معارف داشت، قابل اعتماد نیست و نمی‌توان چنین ادعایی را به‌راحتی پذیرفت. و البته که توجه به مرجع فکری مهم است. نکته در این است که اصل برای ما، عرضه‌ی نظام اندیشه‌ی اسلامی است یا تقریر اندیشه‌های فلان دانشمند فرزانه؟ به عنوان مثال: توجه ما به افکار و آثار شهید مطهری- معلم انقلاب- به سبب قوّت و صحت اندیشه‌ی اوست یا ناشی از مطهری‌بودن او؟ واضح است که اتقان و بی‌پیرایگی افکار او ما را به سوی تألیفات او کشانده است. پس ما، مقلد محض آن استاد فرزانه نیستیم. ما مرید خصوصیتی هستیم که در او بوده است. حال اگر ما، بیش از حد، شخصیت او را محور عرضه‌ی آراءش قرار دهیم، دچار تقلید و تعصب کورکورانه بر نظرات اندیشمندی خواهیم شد که خود نماد #آزاداندیشی_منضبط بود. خلاصه، عنوانی که به مخاطب عرضه می‌شود، باید کلی و ناظر به #حقیقت باشد نه منظومه‌ی فکری فلان استاد برجسته. این‌چنین، آن‌چه در ذهن آن متربی محوریت می‌یابد حقیقت است نه آن متفکر. و این ناشی از مبنای معرفت‌شناسانه‌ی ماست که تلقی ناخودآگاه کثرت‌گرایی و تعدد قرائات را از مخاطب دور خواهد داشت. به علاوه، او را از آثار و فواید دیگر متفکرین و علماء محروم نخواهد کرد. و هم‌چنین رمزی از اخلاق اسلامی و تفاوت مرام در مدرسه‌ی تمدنی اسلام با بازار اندیشه‌ورزی دنیای مدرن را بر مخاطب آشکار خواهد نمود. همچنان که اجازه‌ی نقد و جرأت آزاداندیشی را نیز به مخاطب می‌دهد. روان تشنه‌ی ما را به جرعه‌ای دریاب: 🆔https://eitaa.com/jorenush