✡️ «بازی ماهی مرکب»؛ لذت سادیسمی ایلومیناتی از نمایش ماتریکس به توده‌ها (۲) 1️⃣ سریال با بی‌رحمی، واقعیت #سیستم را به رخ می‌کشد، که بخش عمدهٔ کسانی که در دور اول بازی، رأی به پایان بازی مرگبار دادند، وقتی دوباره به دامن #اجتماع برگشتند، شرایط «بیرون» را سخت‌تر و بی‌رحمانه‌تر از #بازی یافتند و از این‌رو دوباره (با میل و اختیار) به بازی برگشتند. این دقیقاً همان #توهم_آزادی در نظام نولیبرالیستی جهانی است. 2️⃣ در واقع، بازیگران درمی‌یابند که آن #بیرون یعنی «در جامعه» هم «بردهٔ سیستم» هستند، منتهی لعابی از #آزادی و #حق_انتخاب روی زندگی جمعی و فردی کشیده‌اند که داغ و رنج #بردگی را قابل‌تحمل‌تر کند، اما کارکرد این لعاب هم برای «محرومان» و افراد «حاشیه‌ای» که هویّت اجتماعی و شأن انسانی خود را به‌دلیل «شارژ نشدن کارت اعتباری» از دست داده‌اند، از بین رفته و بردگی عیان‌تر است. 3️⃣ در واقع، سیستم #بازی_ماهی_مرکب، فشردهٔ همان اجتماع بیرونی است که تعارفات را کنار گذاشته و خشونت و سبعیت و #تنازع_بقا را به رخ می‌کشد و البته برای کسی که زودتر به #گرگ_انسان (تعبیر معروف توماس هابز در کتاب لویاتان) تبدیل شود، پاداش فوری‌تری در نظر گرفته است. 4️⃣ این ماتریکس ظالمانهٔ جهانی، که از قضاء در کشورهای پیشرو لیبرال سرمایه‌داری چون آمریکا، ژاپن و #کره‌جنوبی سویه‌های به‌شدت تاریک خود را زیر زرق و برق #تکنولوژی پنهان کرده است، درست مانند بازی ماهی مرکب، انسان‌ها را به یک #شماره فرو می‌کاهد (شاید شمارهٔ #کارت_اعتباری و فردا شاید شمارهٔ #کارت_واکسن دیجیتال و…). 5️⃣ و در ادامه آن‌ها را وارد یک جدال بی‌پایان برای «برنده شدن» می‌کند و آتش طمع آن‌ها را با «تبلیغات» پیوسته روشن می‌دارد، آن‌ها را در غل و زنجیر #بدهی‌های_بانکی اسیر می‌کند و آن‌گاه #گردانندگان این ماتریکس، در جزیره‌های اختصاصی و در دژهای نفوذناپذیر خود که در سایه و خارج از دید بنا کرده‌اند، به ریش آدمیان می‌خندند! 6️⃣ نگارنده تردیدی ندارد که اتفاقاً بامزه‌ترین بخش این سرگرمی #الیت_جهانی در مشاهدهٔ مشقّت و جان‌کندن نوع بشر، تماشای موفقیت سیستم‌های #کنترل_ذهن و تبلیغات است که محتوای فکری عامه اهل زمین را دستکاری می‌کند و دروغ‌های شاخدار دربارهٔ عالم را به حقایقی تردیدناپذیر در ذهن آنان بدل می‌سازد! ✍️ نویسنده: سهیل صفاری ✅ اندیشکده مطالعات یهود: 👉 @jscenter