میدونم که سخت بود. میدونم که نگاهت بار ها خشک شد به در، میدونم که سرت بار ها گرم شد به درد، میدونم که حفره خالی قلبت از همیشه خالی‌تر بود، میدونم جورِ زندگی رو چجوری با جبرِ زمان کشیدی اما عزیزم یادت نره که "باید از تلخیِ انگور گذشت تا به یک مستیِ جانانه رسید" امیدوارم امسال، نوبتِ مستی جانانه‌ت باشه. در چهارمین روز از شهریور سال چهار، زادروزت‌ فرخنده منِ عزیزم🤍

💗

انگار خدا توی خاک وجودم پودرِ غم ریخته.

آفتاب که بزنه آدم یادش میره شب قبلش چطور غم دوره‌ش کرده بود و به ازای هر نفسش ازش کلی خاطره می‌گرفت، یادش میره چطور تنِ لاجونش رو بین ملافه میکشید، یادش میره. یادت میره. خبر و خوب و بد اینه که یادت میره.

نپرسیدیم و پیوستیم.

مثل یه تیکه نونی‌اَم که داخل سفره بیات شده.

خیلی زیبایی، مثل ردِ ماتیک به جامونده لبه‌یِ لیوان.

یه پرنده چی برای پرواز نیاز داره جز بال‌های خودش؟

هر بلاگری هر جایی هست در مورد هر چیزی یک قدم از اظهار نظر فاصله بگیره.

غصه خوردن بد نیست تا زمانی که به شغل تمام وقتت تبدیل نشده.

کاش برای آدم بزرگ‌ها هم مبلی اختراع کنن که بشه از دست زندگی، پشتش قایم شد.