کمتر دخالت کنید، کمتر خورده شیشه داشته باشید مقابل اطرافیانتون، کمتر زبون به ناسزا باز کنید، کمتر تند خویی و ترش اخلاقی کنید. حداقل این روزا خودتون رو از رزق اشکِ بر اباعبدالله محروم نکنید.

هر جا به جز روضه عمرمو حیف کردم.

موهامو می‌بافم به جای گوشام که بی‌گوشواره‌ست.

خیلی توی قورت دادن خوب نیستم، قورباغه‌م بیشتر منو‌ قورت داد تا من اونو.

به اندازه‌ای که غمگینیم، آدمای بدی بودیم؟

رزق امشب.

به هر حال تو کاری که باید میکردی رو کردی، حرفی که باید میزدی رو زدی، اشکی که باید میریختی رو ریختی و خودی که باید میشکستی رو شکستی. حالا از زیر این خُرده من‌ها بیا بیرون و کمتر بهش فکر کن.

هِی میگردی، میچرخی، نگاه میکنی و خاطراتت رو میتکونی که شاید از لابه‌لاش چیزی پیدا کنی، دلیل پیدا کنی، برهان ببینی و کمی دلت آروم بشه که بی‌دلیل نبوده و بازم هم به نتیجه‌ای نمیرسی و میرسی به سوال آقای صبوحی "من چه کردم که چنین از نظرت افتادم؟"

آدمیزاد هنوز به اون نبوغ و کمال نرسیده که بفهمه کاربردِ لب‌ها نوشیدن نیست، بوسیدنه.

[غم] میخواهم یک اعتراف دوست نداشتنی بکنم به انسان‌ها. برخی آدم‌ها آجر بنای وجودشان از غم و اندوه است، می‌خندند و غمگین‌اند، شمع میلادشان‌ را فوت می‌کنند و غمگین‌اند، در جمع غمگین‌اند، در خلوت غمگین‌اند، صاف صاف راه می‌روند و غمگین‌اند. برخی ذاتا غمگین‌اند دیگر، چه می‌شود کرد؟ بگذارید شجریانمان را گوش دهیم، تلخی چای را به شیرینیِ قند ترجیح دهیم، کم بخندیم و اشک بریزیم. رنجمان را انکار نکنید که بزرگترینِ جفا ها در حق آدمی، انکار رنج اوست.