💠 حضرت امام حسن عسکری علیه السلام: ✅ خَصْلَتَانِ لَيْسَ فَوْقَهُمَا شَيْ‌ءٌ اَلْإِيمَانُ بِاللَّهِ وَ نَفْعُ اَلْإِخْوَانِ. ⬅ دو خصلت است كه چيزی بالاتر از آن دو نیست: ايمان به خدا و سود رساندن به برادران (ایمانی). 📚 تحف العقول (ابن شعبه حرّانی): ص۳۵ 🔆 ولادت پدر گرامی امام زمان حضرت امام حسن عسکری علیهما‌السلام تهنیت باد... پ.ن: در خصوص ایمان به خدا که در ابتدای حدیث شریف فوق آمده ذکر این نکته لازم می‌نماید که ایمان به خدا و توحید از أشهد أن لا اله الّا الله شروع می‌شود و تا أشهد أنّ امیرالمؤمنین علیّاً و ابناؤه المعصومین حجج الله ادامه پیدا می‌کند! 💠 ابوحمزه از حضرت امام باقر عليه السلام می‌پرسد: ✅ قَالَ لِي أَبُو جَعْفَرٍ عليه السلام إِنَّمَا يَعْبُدُ اللَّهَ مَنْ يَعْرِفُ اللَّهَ فَأَمَّا مَنْ لَا يَعْرِفُ اللَّهَ فَإِنَّمَا يَعْبُدُهُ هَكَذَا ضَلَالًا قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَمَا مَعْرِفَةُ اللَّهِ قَالَ تَصْدِيقُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ تَصْدِيقُ رَسُولِهِ صلوات الله عليه و آله وَ مُوَالاةُ عَلِيٍّ عليه السلام وَ الِائْتِمَامُ بِهِ وَ بِأَئِمَّةِ الْهُدَى عليهم السلام وَ الْبَرَاءَةُ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ عَدُوِّهِمْ هَكَذَا يُعْرَفُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ. ⬅ حديث كرد ما را محمد بن فُضيل، از ابوحمزه كه گفت: امام محمد باقر عليه السلام به من فرمود كه: خدا را عبادت و بندگى نمى‏‌كند، مگر آن كس كه خدا را بشناسد. اما آن كس كه خدا را نمى‏‌شناسد، او را اين‌گونه (مانند عامه از مردم) گمراهانه می‌پرستد. عرض كردم كه: فداى تو شوم، پس شناخت خدا چه چيز است؟ حضرت فرمود: «تصديق كردن خداى عزّوجلّ و تصديق رسول او در آنچه آن جناب فرموده و آن حضرت آورده، و موالات و دوستى با على، و اقتداى به آن حضرت در اعتقاد و گفتار و كردار، و به ائمه هدى عليهم السلام، و برائت و بيزارى به سوى خداى عزّوجلّ از دشمنان ايشان. و خداى عزّوجلّ اين‌چنين شناخته مى‏‌شود. 📚 الکافی (ثقة الاسلام کلینی): ج۱، ص۱۸۰ پ.ن: يعنی لازمه شناخت خدا شناخت رسول خدا و جانشينان بر حقش (همراه با محبت و تبعيت از ايشان) و شناخت دشمنان ايشان است (و برائت از ايشان) و بدون شناخت و عمل قلبی و جوارحی متناسب با هر يك از اين شناخت‌ها، معرفت خداوند حاصل نمی‌شود! 💠 همچنان که از امام باقر علیه السلام روایت است در تفسیر آیه‌ی ۳۰ از سوره‌ی روم که خدا می‌فرماید: «فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنيفاً فِطْرَتَ اللهِ الَّتي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْها * پس روى خود را متوجّه آيين خالص پروردگار كن. اين سرشت الهى است كه خداوند انسان‌ها را بر آن آفريده» حضرت فرمودند: ✅ فِطْرَتَ اللهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْها، قَالَ هُوَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) عَلِیٌّ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) إِلَی هَاهُنَا التَّوْحِیدُ. ⬅️ آن فطرت الهی که مردم بر آن سرشته شده‌اند این است که: لا إله إلاّ الله، محمّد رسول الله (صلی الله علیه و آله)، علیّ أمیرالمؤمنین ولیّ الله است و تا این‌جا (این اقرار به نبوت نبی اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله و اقرار به ولایت امیرالمؤمنین علیه‌السلام در کنار اقرار به وحدانیت خدا) توحید است. 📚 مناقب (ابن شهر آشوب): ج۳، ص۱۰۱ ✳️ یعنی انسانی که فطرت خود را آسیب نزده هم می‌داند که این عالم خدایی دارد و هم می‌داند خدای خالق این عالم، خلق را بیهوده نیافریده و رها نکرده بلکه برای آن‌ها هادی فرستاده است و صفت هادی‌اش تجلی همیشگی عینی در این عالم دارد و بعد از پیامبر خاتم نیز این سلسله‌ی هادیانی که وصل هستند به علم و عصمت الهی باقی هستند برای هدایت بشر... @justhadis110

✳ ملاک انسانیت از منظر صحیفه‌ی سجادیه: 💠 حضرت امام سجاد علیه السلام: ✅ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَوْ حَبَسَ عَنْ عِبَادِهِ مَعْرِفَةَ حَمْدِهِ عَلَى مَا أَبْلَاهُمْ مِنْ مِنَنِهِ الْمُتَتَابِعَةِ، وَ أَسْبَغَ عَلَيْهِمْ مِنْ نِعَمِهِ الْمُتَظَاهِرَةِ، لَتَصَرَّفُوا فِي مِنَنِهِ فَلَمْ يَحْمَدُوهُ، وَ تَوَسَّعُوا فِي رِزْقِهِ فَلَمْ يَشْكُرُوهُ.(۸) وَ لَوْ كَانُوا كَذَلِكَ لَخَرَجُوا مِنْ حُدُودِ الْإِنْسَانِيَّةِ إِلَى حَدِّ الْبَهِيمِيَّةِ فَكَانُوا كَمَا وَصَفَ فِي مُحْكَمِ كِتَابِهِ ﴿إِنْ هُمْ إِلَّا كَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ سَبيلاً (فرقان:۴۴)﴾(۹) ⬅ ستايش تنها براى خداست كه اگر در برابر آن همه نعمت پياپى كه بر بندگانش فرستاد، حمد خود را به ايشان نمى‌آموخت، از نعمت‌هايش بهره مى‌جستند و او را حمد نمى‌گفتند، و از روزى‌اش گشايش مى‌يافتند و او را شکر نمی‌کردند. اگر چنین بودند [و شکرگزاری نمی‌کردند]، از حدود انسانیّت بیرون می‌رفتند و به مرز حیوانیّت می‌رسیدند. در نتیجه به این صورت بودند که در کتاب محکمش وصف کرده: «آنان جز مانند چهارپایان نیستند؛ بلکه آن‌ها گمراه‌ترند!». 📚 صحیفه سجادیه: فراز ۸ و ۹ از دعای نخست (دعا در توحید و ستایش خداوند) پ.ن: یعنی از منظر صحیفه‌ی سجادیه، شاکر بودن یا نبودن نسبت به پروردگار، مرز میان انسانیت و حیوانیت است و البته باید توجه داشت که بنا به فرموده‌ی امام رضا علیه السلام: مَنْ لَمْ يَشْكُرِ اَلْمُنْعِمَ مِنَ اَلْمَخْلُوقِينَ لَمْ يَشْكُرِ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ. (عيون الأخبار (شیخ صدوق): ج۲، ص۲۴) هر کس از مخلوقی که واسطه‌ی رسیدن نعمت به او است تشکر و قدردانی نکند (در واقع) از خدای عزّ و جل نیز تشکر و قدردانی نکرده است. @justhadis110

💠 مولی امیرالمؤمنین علی علیه السلام: ✅ خُذُوا مَهَلَ اَلْأَيَّامِ وَ حُوطُوا قَوَاصِيَ اَلْإِسْلاَمِ أَلاَ تَرَوْنَ إِلَى بِلاَدِكُمْ تُغْزَى وَ إِلَى صَفَاتِكُمْ تُرْمَى. ⬅ فرصتى را كه هست غنيمت شماريد و شهرها و مرزهای دور دست اسلام را (از تسلّط‍‌ فتنه‌جويان و ستمگران) حفظ‍‌ نمائيد. آيا نمى‌بينيد كه شهرهاى شما ميدان نبرد شده و خانه‌هاى شما هدف تيرهاى دشمنان قرار گرفته است؟! 📚 نهج البلاغه (سید رضی): فرازی از خطبه ۲۳۸، ص۳۵۷ 🔷 می‌گویند چرا از محور مقاومت حمایت می‌کنیم؟ یکی از پاسخ‌ها تبعیت عقلانی از این دکترین دفاعی امیرالمؤمنین علیه‌السلام است که در فرمایش فوق بیان فرمودند و رهبر معظّم انقلاب حفظه‌الله نیز چنین به آن اشاره کردند: ⬅ کسی که از اینجا می‌رود در عراق یا در سوریه به‌عنوان دفاع از حریم اهل‌بیت در مقابل این تکفیری‌ها می‌ایستد، در واقع دارد از شهرهای خودش دفاع می‌کند... اگر این‌ها مبارزه نمی‌کردند، این دشمن می‌آمد داخل کشور، ما باید اینجا در کرمانشاه و همدان و بقیه‌ی استان‌ها با این‌ها می‌جنگیدیم و جلوی این‌ها را می‌گرفتیم. 🎙 فرازی بیانات مورّخ ۹۵/۴/۵ و ۹۴/۱۱/۵ @justhadis110

💠 رسول خدا حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله: ✅ إِنَّ ...أَنْجَاكُمْ مِنْ عَذَابِ اَللَّهِ أَشَدُّكُمْ لَهُ خَوْفاً. ⬅️ به‌راستی آن کسی بیش از همه به نجات از عذاب الهی امید دارد که خوفش از خداوند بیشتر باشد. 📚 مکارم الأخلاق (طبرسی): ص۴۵۸ - امالی (شیخ طوسی): ص۵۲۵ 🔷 رهبر معظّم انقلاب حفظه الله در توضیح این حدیث شریف می‌فرمایند: ⬅️ آن کسی بیش از همه امید نجات از عذاب الهی را دارد که خوف الهی در دل او بیش از دیگران باشد؛ چون این خوف موجب می‌شود انسان اجتناب کند. این را هم عرض بکنیم که بین ما طلبه‌ها و اهل منبر و مبلّغین و مانند این‌ها شاید گاهی غفلت می‌شود؛ آیات الهی را شما نگاه کنید - به خصوص آیات نازل شده در مکّه - تکیه‌ی عمده‌اش به اخافه‌ی مردم از عذاب خداست. این سوره‌های کوچک قرآن، سوره‌های جزء آخر، این‌ها را نگاه کنید: «القارعة - ما القارعة - و ما أدراک ما القارعة (قارعه:۱تا۳)» که دائم از قیامت و از عذاب الهی می‌ترساند؛ در سرتاسر قرآن این‌جور است. ما این اخافه‌ی از عذاب خدا را در تبلیغاتمان، در بیاناتمان نباید فراموش کنیم. البته بشارت هم هست، اما نقش عمده مربوط به اخافه‌ی از عذاب خداست. خوف از عذاب تأثیر زیادی در بازداشتن انسان دارد. 📚 گزیده‌ی احادیث مکارم الأخلاق به انتخاب و شرح حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای (مدّظلّه‌العالی) - (انتشارات انقلاب اسلامی): ص۲۴۹ 🔹 قسمت‌هایی از بیانات عالم ربّانی آیت الله سید حسین یعقوبی قائنی رضوان الله علیه در بحث خوف و رجا: ⬅️ بعضی هستند که نفوسشان آن‌قدر سرکشه دائماً فقط باید بهشون خوف بدی، اگر یه‌ذره براش از رجاء بگی، از فضل خدا بگی، مغرور می‌شه؛ اصلاً دست از عمل برمی‌داره. اشخاص فرق دارند. بعضی هستند که نفس رامی دارند، نفسشان آرامه، مطیعه، این‌ها فقط باید بترسن از این که مبادا خدا خوشش نیاد (از چشم خدا بیافتن)، پس متعلق خوف فرق می‌کنه. حالا بعضی‌ها هم قائلند به اینکه انسان به جایی می‌رسه که اصلاً ترس نداره. بنده این را قبول ندارم، عقیده‌ام بر این است که خوف تا آخر هست، منتها متعلق به خوف فرق می‌کنه. یه نمونش، بهترین نمونش این است که ببینید این که دارد مولا امیرالمؤمنین علیه السلام در شب چندین مرتبه غش می‌کرد از خوف خدا. می‌فرمود که خدایا اگر امر کنی پسر ابی‌طالب را بکشند به آتش جهنم کیه جلوت را بگیره؟! این رو می‌گفت و غش می‌کرد. حالا واقعاً علی علیه السلام از آتش می‌ترسید؟ پس این چی بوده؟ همه این رو می‌خوانند، اما چه بوده حکمتش؟ نفس انسان این طوریه،‌ باید متذکرش کنی! خود مولا خودش را متذکر می‌کرد، توجه پیدا می‌کرد به عظمت خدای متعال، اون حالته خشیته غیر از خوفه. حالت خشیت باعث می‌شد مولا غش می‌کرد. وقتی‌که به خودش تذکر می‌داد متوجه عظمت خدا می‌شد، غش می‌کرد. این خداست!‌ مالکه، ضدّ و ندّ نداره. کسی نمی‌تواند ازش بپرسد چرا همچین کرد‌ [لا يُسْئَلُ عَمَّا يَفْعَلُ وَ هُمْ يُسْئَلُونَ (انبیاء:۲۳)] ...این جایی که ما هستیم [و مرتبه‌ی ایمانی ما هست] همیشه باید خوف و رجاء با هم باشه تا انسان برسه به اونجا. اون وقت اونم نه اینکه مأمون باشند از عذاب خدا (إِنَّ عَذابَ رَبِّهِمْ غَيْرُ مَأْمُونٍ [معارج:۲۸]) صریح قرآنه، لکن حالشان فرق می‌کنه. یعنی اگه بترسند، نمی‌ترسند که شاید برند جهنم. خوفشان از این نحوه نیست. نحوه‌ی خوفشان فرق می‌کنه. خوف مقرّبین از این است که مبادا خطایی بکنند، قربشان کم بشه یا مورد نظر خدا قرار نگیرند، یا خداوند متعال نظرش را ازشان برداره. نحوه خوف فرق می‌کنه، نه مثل ما بترسه که فلان گناه رو کردیم عذاب می‌شیم. ...خوفی که مؤمن داره، تا وقتی ممدوحه که آثار مرگ ظاهر نشه. ببینه داره می‌میره دیگه اونوقت خوف معنا نداره. چرا؟ چون عرض کردم خوف تازیانه است برای ادب کردن نفس، دیگه ادب معنا نداره اونجا، محبت خوبه. اگه انسان آثار رفتن براش ظاهر شد اصلاً نباید در دلش خوف راه بده، فقط باید به رحمت خدا امیدوار شه، هی به فضل [و بی‌استحقاق‌بخشی] خدا امیدوار شه، که با محبت خدا از این عالم بره؛ محبت نجات می‌ده انسان را، خوف نجات‌دهنده نیست، خوف باز دارنده است... 🎙️ آرشیو فایل‌های صوتی دهه ۶۰ و ۷۰ 💠 مولی امیرالمؤمنین علی علیه السلام: ✅ أَكْثَرُ اَلنَّاسِ مَعْرِفَةً لِنَفْسِهِ أَخْوَفُهُمْ لِرَبِّهِ. ⬅️ بیشترین معرفت نفس را آن کسی دارد که بیش از همه از پروردگارش خائف است. 📚 غرر الحکم (تمیمی آمدی): ج۱، ص۲۰۱ 💠 مولی امیرالمؤمنین علی علیه السلام: ✅ أَعْلَمُ اَلنَّاسِ بِاللَّهِ سُبْحَانَهُ أَخْوَفُهُمْ مِنْهُ. ⬅️ عالم‌ترین مردم نسبت به خداوند سبحان، خائف‌ترینشان از اوست. 📚 غرر الحکم (تمیمی آمدی): ج۱، ص۲۰۰ @justhadis110

چقدر این فرمایش حضرت امیر صلوات الله علیه را زیبا تبیین کرد و زیبا زندگی‌اش کرد... 🔴 یحیی سنوار: 🔹 من این جمله از امام علی رضی الله عنه و کرّم الله وجهه را خوب به خاطرم سپرده‌ام که گفت: ✅ أَيَّ يَوْمَيَّ مِنَ اَلْمَوْتِ أَفِرُّ أَ يَوْمَ لَمْ يُقْدَرْ أَمْ يَوْمَ قُدِرَ يَوْمَ مَا قُدِّرَ لاَ أَخْشَى اَلرَّدَى وَ إِذَا قُدِّرَ لَمْ يُغْنِ اَلْحَذَرُ ⬅️ دو روز در زندگی انسان هست، روزی که در آن مرگ سرنوشت تو نیست، و روزی که مرگ سرنوشت تو هست. 🔸 من از روز اول نمی‌ترسم چون مرگ سرنوشتم نیست پس کسی نمی‌تواند به من آسیبی برساند. 🔹 از روز دوم هم نمی‌ترسم چون اگر تقدیرم باشد نمی‌توانم از آن جلوگیری کنم. 📚 التوحید (شیخ صدوق) ج۱، ص۳۷۴ @justhadis110

✳ در دعاها معمولاً این فراز را زیاد خوانده‌ایم یا شنیده‌ایم که خدا را چنین خطاب می‌کنیم: یا مُبَدِّلَ السَّیِئاتِ بِالحَسَنات. ای کسی که گناهان را (از فضل و رحمتش)‌ به حسنات تبدیل می‌کند. 💠 اما امام سجاد علیه السلام در آخرین فراز از دعای دوم صحیفه سجادیه خداوند را چنین خطاب می‌فرمایند: ✅ يَا مُبَدِّلَ السَّيِّئَاتِ بِأَضْعَافِهَا مِنَ الْحَسَنَاتِ إِنَّكَ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ ⬅ ای که گناهان را (از فضل و رحمتت) به چندین برابر حسنات تبدیل می‌کنی، به راستی که تو صاحب فضل (و بی‌استحقاق‌بخشی) عظیمی هستی. 📚 صحیفه سجادیه: بند ۲۶ از دعای دوم بدون شرح... @justhadis110

💠 مولی امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام: ⬅️ أَهْلَ اَلدُّنْيَا يُعَظِّمُونَ مَوْتَ أَجْسَادِهِمْ وَ هُمْ أَشَدُّ إِعْظَاماً لِمَوْتِ قُلُوبِ أَحْيَائِهِمْ. ✅ اهل دنیا مرگ بدن‌هایشان را امری عظیم می‌پندارند؛ حال آنکه بی‌رغبتان به دنیا مرگ قلوب زندگان را بسیار عظیم‌تر می‌شمارند. 📚 نهج البلاغه (سید رضی): فرازی از خطبه ۲۳۰ @justhadis110

💠 رسول خدا حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله خطاب به ابوذر غفاری: ✅ عَلَيْكَ بِالصَّمْتِ إِلاَّ مِنْ خَيْرٍ، فَإِنَّهُ مُطَرِّدُ اَلشَّيْطَانِ عَنْكَ، وَ عَوْنٌ لَكَ عَلَى أُمُورِ دِينِكَ. ⬅ بر تو باد به سکوت، مگر آنجایی که خیری وجود داشته باشد؛ پس همانا سکوت موجب دوری شیطان از تو و کمک به تو در راه امور دینت است. 📚 امالی (شیخ طوسی): ج۱، ص۵۳۹ - مکارم الأخلاق (طبرسی): ج۱، ص۴۷۲ 🔷 رهبر معظّم انقلاب آیت الله خامنه‌ای مدّظلّه‌العالی در بخشی از توضیحات در باب حدیث فوق می‌فرمایند: ⬅ «صَمت» با سکوت فرق دارد؛‌ «صَمت» سکوتِ مدّبرانه و عاقلانه است؛‌ نه اینکه انسان از روی تنبلی یا ناتوانی یا موقع‌نشناسی سکوت کند؛ به این نمی‌گویند صَمت. صَمت یعنی سکوت حساب‌شده... «فَإِنَّهُ مُطَرِّدُ اَلشَّيْطَانِ عَنْكَ»؛ این سکوت به‌جا و پُرحرفی نکردن موجب می‌شود که شیطان از تو دور بشود. «وَ عَوْنٌ لَكَ عَلَى أُمُورِ دِينِكَ»؛ و به تو در امر دین کمک می‌کند. حرف‌های زیادی، پُرحرفی در مقام بحث و همین‌طور دائم پی‌در‌پی حرف را بدون تأمل بیرون ریختن، شیطان را بر دل انسان مسلّط می‌کند؛ علاوه بر اینکه از امور دین هم انسان دور می‌ماند. از امور دین یکی صدق است، یکی سلامت در نیت است در مقام گفتار، یکی نُصح و خیرخواهی است؛ این‌ها از امور دین است؛‌ وقتی که «صَمت» نبود، این‌ها هم دیگر بکلّی پایمال می‌شود. [یعنی فی المثل، حرف و بحث که زیاد شد، معمولاً جدل پیش می‌آید، جدل که پیش آمد، خصومت به وجود می‌آید و خصومت که پیش آمد، غالباً دیگر شخص از روی خیرخواهی برای دیگر و صادقانه سخن نمی‌گوید و...] 📚 گزیده‌ی احادیث مکارم الأخلاق به انتخاب و شرح حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای (مدّظلّه‌العالی) - (انتشارات انقلاب اسلامی): ص۳۴۱و۳۴۲ @justhadis110

💠 حضرت امام موسی کاظم علیه السلام: ✅ خَافُوا اَللَّهَ فِي اَلسِّرِّ حَتَّى تُعْطُوا مِنْ أَنْفُسِكُمُ اَلنَّصَفَ. ⬅ در نهان از خدا بترسيد تا از خود انصاف دهيد (کسی می‌تواند منصف باشد که در خفا از خدا بترسد.) 📚 الکافي (ثقة الاسلام کلینی): ج۲، ص۲۸۷ @justhadis110

💠 رسول خدا حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله: ✅ ...ای اباذر! هرگاه به کسی علمی داده شود که او را به گریه نیاوَرَد، حقیقتاً به او دانشی بی‌سود داده شده است. چرا که خداوند در کتابش علما را چنین مدح می‌کند؛ «إِنَّ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ مِنْ قَبْلِهِ إِذا یُتْلی عَلَیْهِمْ یَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ سُجَّداً - وَ یَقُولُونَ سُبْحانَ رَبِّنا إِنْ کانَ وَعْدُ رَبِّنا لَمَفْعُولًا - وَ یَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ یَبْکُونَ وَ یَزِیدُهُمْ خُشُوعا (إاسراء:107تا109) به راستی كسانى‌ كه پيش از آن به آن‌ها علم داده‌ شده، هنگامى‌كه قرآن بر آنان خوانده‌ مى‌شود، سجده‌كنان به خاك مى‌افتند - و مى‌گويند: «منزّه است پروردگار ما، كه وعده‌اش به يقين انجام شدنى است». - آن‌ها [بى‌اختيار] به خاك مى‌افتند و گريه مى‌كنند و [اين آيات، همواره] بر خشوعشان مى‌افزايد.» ای اباذر! هرکه می‌تواند گریه کند، بگرید و هرکه نمی‌تواند گریه کند در دل همواره محزون باشد و حالت گریه بر خود گیرد، چرا که آدم سنگدل از خدای متعال دور است، هر چند خودش متوجّه نباشد. ای اباذر! خداوند می‌فرماید که برای یک بنده، دو بیم و خوف را جمع نمی‌کنم و دو امن و راحت نیز بدو نمی‌بخشم. اگر در دنیا از خوف من در امان و فارغ باشد (از من نترسد)، در قیامت گرفتار بیمش سازم و اگر در دنیا از من بترسد، از خوف قیامت در امانش بدارم. ای اباذر! مردی که به کارهای خوب خودش تکیه دارد و دلگرم است و گناهان کوچک را [بدون خوف تا دم مرگ] رها نمی‌کند، در روز قیامت خداوند بر او خشمگین خواهد بود. نیز مرد دیگری که گناه مرتکب می‌شود ولی بعداً آن‌ها را ترک می‌کند، در قیامت در امان خواهد بود. ای اباذر! اگر کسی به قدر هفتاد پیغمبر عمل [صالح] دارد، باید آن‌ها را به چیزی نشمرد، و همواره در اضطراب باشد که نکند در قیامت نجات نیابد [و تکیه‌اش به عملش نباشد؛ چرا که بدون فضل خداوند، اگر ترازوی عدل نهاده شود، احدی نجات نیابد]. ای اباذر! آن‌گاه که بنده گنه‌کاری را در قیامت می‌آورند و گناهانش را در برابر دیده‌اش می‌نهند، می‌گوید: من در دنیا همواره بر این گناه خود ترسان بودم. در نتیجه‌ی [صدقِ] همین سخن اوست که بخشیده می‌گردد. ای ابوذر! گاه بنده‌ای گناه می‌کند و بهشت می‌رود». ابوذر می‌گوید:‌ پرسیدم: «چگونه ای رسول خدا»؟ حضرت فرمود: «گناهش همواره در برابر چشمش است، از آن توبه می‌کند و [و از شر هوای نفسِ خود و ابلیس] به سوی خدای عزّوجلّ می‌گریزد تا به بهشت رود... ...ای اباذر! مؤمن گناه خود را چون سنگى بزرگ بر بالاى سر خود مى‌بيند كه هر لحظه ممكن است بر فرق سرش افتد و كافر [و منافق] گناهش را چون صداى بال مگسى پندارد كه از جلوى گوشش گذشته باشد. اى اباذر چون خداوند متعال خير بنده‌اى را بخواهد گناهانش را برابر ديدگانش قرار می‌دهد و اگر بدى بنده‌اى را بخواهد [و به واسطه‌ی لجاجتش در معصیت او را به حال خود واگذارد] گناهانش را از يادش می‌برد. اى اباذر به کوچکی گناه مَنِگَر و لكن به عظمت خدايى كه عصيانش كرده‌اى توجه كن. اباذر همانا نَفَس كشيدن مؤمن از نظر اضطراب و دگرگونى از گناه، سخت‌تر است از نفس كشيدن گنجشك هنگامى كه در كمند گرفتار مى‌شود... ⬅ ...يا اباذر: من اوتى من العلم ما لايبكيه لحقيق ان يكون قد اوتى علم ما لاينفعه، لان الله عزوجل نعت العلماء فقال: يا اباذر: من استطاع ان يبكى فليبك و من لم يستطع فليشعر قلبه الحزن وليتباك ان القلب القاسى بعيد من الله و لكن لايشعرون. يا اباذر: يقول الله تبارك و تعالى: لااجمع على عبد خوفين و لااجمع له امنين فاذا امننى فى الدنيا اخفته يوم القيامة و اذا خافنى فى الدنيا امنته يوم القيامة. يا اباذر: لو أن رجلاً كان له كعمل سبعينن نبياً لاحتقره و خشى ان لاينجو من شر يوم القيامة. ...يا اباذر: ان الرجل ليعمل الحسنة فيتكل عليها و يعمل المحقرات حتى يأتى الله و هو عليه غضبان و ان الرجل ليعمل السيئة فيفرق منها فيأتى الله عزوجل امنا يوم القيامة. يا اباذر: ان العبد ليدنب فيدخل به الجنة. فقلت: و كيف ذلك بابى انت و امى يا رسول الله؟ قال (صلى الله عليه و آله و سلم): يكون ذلك الذنب نصب عينيه تائباً منه فاراً الى الله عزوجل حتى يدخل الجنة. ...ان المؤمن ليرى ذنبه كانه تحت صخرة يخاف ان تقع عليه و ان الكافر ليرى ذنبه كانه ذباب مرّ على انفعه. يا اباذر: ان الله تبارك و تعالى اذا اراد بعيد خيراً جعل الذنوب بين عينيه ممثلة و الاثم عليه و بيلاً و اذا اراد بعبد شراً انساه ذنوبه. يا اباذر: لاتنظر الى صغر الخطيئة و لكن انظر الى من عصيت. يا اباذر: ان نفس المؤمن اشد ارتكاضاً من الخطيئة من العصفور حين يقذف به فى شركة... 📚 امالی (شیخ طوسی): ص۵۲۹ @justhadis110

💠 حضرت امام سجاد علیه السلام: ✅ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي دَلَّنَا عَلَى التَّوْبَةِ الَّتِي لَمْ نُفِدْهَا إِلَّا مِنْ فَضْلِهِ، فَلَوْ لَمْ نَعْتَدِدْ مِنْ فَضْلِهِ إِلَّا بِهَا لَقَدْ حَسُنَ بَلَاؤُهُ عِنْدَنَا، وَ جَلَّ إِحْسَانُهُ إِلَيْنَا وَ جَسُمَ فَضْلُهُ عَلَيْنَا. ⬅️ حمد مخصوص خداوندى است كه ما را به توبه رهنمون ساخت و اگر پرتو فضل و بی‌استحقاق‌بخشی او نبود، هرگز بدان راه نمى‌يافتيم. (و موفق به توبه کردن نمی‌شدیم!) 📚 صحیفه سجادیه: دعای اول، بخشی از فراز ۲۲ 💠 مولی امیرالمؤمنین علی علیه السلام: ✅ اَلذِّكْرُ لَيْسَ مِنْ مَرَاسِمِ اَللِّسَانِ وَ لاَ مِنْ مَنَاسِمِ اَلْفِكْرِ وَ لَكِنَّهُ أَوَّلٌ مِنَ اَلْمَذْكُورِ وَ ثَانٍ مِنَ اَلذَّاكِرِ. ⬅️ ياد و توجه [به خدا و اولیائش]، نه كار زبان است و نه راه و رسم انديشه و فکر، بلكه اول و آغاز این یاد و توجه از سوی ياد شده [یعنی خدا و اولیائش] است و در مرتبه دوم، [شخصِ] ياد‌كننده جاى دارد. 📚 غرر الحکم (تمیمی آمدی): ج۱، ص۱۱۸ 💠 حضرت امام حسین علیه السلام در فرازی از دعای عرفه: ✅ إِلَهِي... أَنْتَ اَلذَّاكِرُ قَبْلَ اَلذَّاكِرِينَ... ⬅️ خدای من... تو هستی که یاد می‌کنی قبل از آنکه یادکنندگان تو را یاد کنند... 📚 اقبال الاعمال (سید بن طاووس): ج۱، ص۳۳۹ 🔷 عالم ربّانی آیت الله سید حسین یعقوبی قائنی رضوان الله علیه: ▫️خدا می‌فرماید: من توبه می‌کنم بر بنده؛ من توبه می‌کنم تا آن‌ها بتوانند توبه کنند. ✅ أنا الذّاکر قبل الذّاکرین. ▫️چون خدا خواهد که غفّاری کند ▫️میل بنده جانب زاری کند ما از خودمان هیچی نداریم، غیر از بیچارگی... ✅ @safine_s ❇️ لا مَلْجَأَ مِنَ اللهِ ‌ إِلاَّ إِلَيْهِ ثُمَّ تابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُوا إِنَّ اللهَ‌ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحيمُ (توبه:۱۱۸) پناهى از خدا جز به سوى او نيست. پس [خدا] به آنان [توفيق] توبه داد، تا توبه كنند. به‌راستی که خداوند همان است که بسیار توبه‌پذیر و مهربان است. ❇️ 🔹 بنابر فرمایش علامه طباطبایی در خصوص این بخش از آیه: ⬅️ در این آیه‌ی‌ شریفه خداوند توبه‌ی بنده را میان دو رحمت و دو توبه‌ و بازگشت خودش قرار داده نخست اینکه توفیق و حال توبه را از فضلش (بی‌آنکه بنده شایسته و مستحق این عنایت باشد) به بنده‌اش عطا می‌کند و بنده، متأثر از این توفیق که خدا به او عنایت کرده توبه می‌کند و در نهایت خدای صاحب فضل و کَرَم، از سر رحمتش چنین توبه‌ای را، از بنده‌اش می‌پذیرد. 📚 المیزان فی التفسیر القرآن (علامه طباطبایی): ج۹، ص۴۰۱ 🔷 فرازی از زندگی‌نامه‌ی عالم ربّانی آیت الله سید حسین یعقوبی قائنی مرتبط با همین بحث: ⬅️ همین‌که [از عراق و کربلا] عازم حرکت [به سوی ایران به قصد هجرت] شدیم، سوز و گدازهای سفر قبل که در ایران از فراق کربلا می‌سوختم به یادم آمد؛ لذا به حرم مطهر رفته، عرض کردم: آقا جان! هر وقت مشتاق زیارت مرقد شریف شما شدم خودتان خیلی زود وسایلش را فراهم کنید. البته خود این طرز سؤال علامت نقص حقیر بود؛ زیرا من فکر می‌کردم که اشتیاق به زیارت امام حسین علیه‌السلام از خودم بوده، در حالی که اشتیاق و سوز و گداز نیز از خود آن بزرگوار بوده است... 📚 سفینة الصادقین: فصل بازگشن به وطن، ص۳۵۷ @justhadis110

💠 مولی امیرالمؤمنین علی علیه السلام: ✅ مَا لِعَلِيٍّ وَ لِنَعِيمٍ يَفْنَى وَ لَذَّةٍ لاَ تَبْقَى. ⬅️ على را با نعمت‌هاى فناپذير، و لذّت‌هاى ناپايدار چه كار؟! 📚 نهج البلاغه (سید رضی): فرازی از خطبه۲۲۴ ‌🔷 بخشی از سخنان عالم ربّانی آیت الله سید حسین یعقوبی قائنی رضوان الله علیه در سال ۱۳۸۹: ⬅️ من تعجبم از این خلق، مرگ را باور ندارند. خوب تمام می‌شه، هر چیزی که به انتها برسه، آخر داشته باشه، لذت نداره اصلاً. ولی خوب هادی خداست. خدا هدایت می‌کنه، یه کار کنید، دستتان را بگیرند. یکی به جوانی‌اش مغرور می‌شه، یکی به زورش مغرور می‌شه، یکی به علمش مغرور می‌شه، چقدر جوان‌ها می‌افتن می‌میرند. می‌گه حالا جوانم بعد پیر می‌شم، خوب می‌شم، کی به پیری رسید؟ یقین داری به پیری می‌رسی؟! کی می‌تونه یقین کنه فردا صبح زنده است؟ یک دفه می‌بینه که: ناگهان بانگی برآمد خواجه مرد بلند بگو لا اله الا الله... چیزی که فانی است قابل محبت نیست که بهش محبت پیدا کنی... @justhadis110