✨ بسم الله الرحمن الرحیم ✨ ▪️ حرف اول : #ایران_تسلیت و اما : دردناک‌تر از حادثه‌ی حرم احمد بن موسی علیه‌السلام، درد جهلِ جهل ماست! اینکه نمی‌دانیم و ... نمی‌دانیم که نمی‌دانیم! و گاه نمی‌خواهیم که بدانیم. و بهمین علّت قربانیان بی‌زخم و جراحتِ #نبرد_نرم می‌شویم و مسبّب خون‌هایی که واقعی (نه مجازی) ریخته می‌شوند و ما #واقعاً در آنها شریکیم. حرف دوم : ➖ قربانیان نبرد نرم : اگر حس می‌کنید که از این جنگ آسیبی به شما نمی‌رسد کاملا در اشتباه هستید. این جنگ نفر به نفر نیست و تمام جامعه یک کشور درگیر آن خواهند شد. شما از آسیب‌هایی که می‌بینید هیچ دردی احساس نمی‌کنید. به تیم دشمن ملحق می‌شوید و حتی از ترکش‌هایی که به شما اصابت می‌کند ممکن است ابراز رضایت کنید، چرا که افکار شما دیگر دست خودتان نیست. حرف سوم : ➖ گلوله های جنگ شناختی : حتماً اطرافتان کسانی را دارید که دچار تزلزل در افکار و جهت‌های خود شده‌اند. پیشتر نسبت به خاک و وطن خود تعصب و حس وفاداری بی‌حدی داشته‌اند. ولی امروز نسبت به اعتقادات و ساختار کشور خود تردید دارند و یا با بدبینی و ظن از آن حرف می‌زنند. این تغییر جریان تفکری ناگهانی نبوده است. اگر شما هم درگیر این تغییرات و تردیدها شده‌اید مطمئن باشید گلوله ها و ترکش‌های جنگ شناختی به شما و اطرافیانتان هم برخورد کرده است. حرف چهارم : ➖ اسلحه‌های جنگ شناختی در جنگ شناختی دشمن از چند سلاح ۱ـ اعتمادزدایی، ۲ـ ناامیدسازی جامعه، ۳ـ ناکارآمد نشان دادن حاکمیت، ۴ـ از بین بردن مشروعیت های جامعه ۵ـ زیر سوال بردن اعتبار حاکمیت در راس یک کشور استفاده می کند. ➖ نشانه های هدف در جنگ شناختی: نخبگان، جامعه، اعتقادات و نگرش های مثبت نسبت به کشور همگی نشانه های اصلی برای اصابت گلوله های دشمن هستند. در واقع ادراک را از افراد می‌گیرند و آن‌ها را دست آویز خود برای رسیدن به هدف می‌کنند، بدون اینکه خود وارد میدان شوند. آنوقت ما با چشمان خود می‌بینیم که جامعه از جنگ و تبعات آن در رنج است، کشور در حال ناامن شدن است، ترور عمومیت بیشتری یافته... و اما همچنان افکار در حال مدیریت شدن از سوی دشمن بوده و فرد را بسرعت از درون از بین می‌برند. 💥 و این همان جَهلِ جهل است ... حرف آخر : ➖جنگ شناختی چه زمانی شروع می شود؟ هیچکس نمی‌تواند بگوید این جنگ چه زمانی رخ می‌دهد. برخلاف دیگر انواعِ جنگ‌ها شما وقتی از جنگ شناختی مطلع می‌شوید که آسیب فراوانی از آن دیده‌اید. به عنوان مثال تحرکات سایبری که به تدریج رو به تندتر شدن و شفاف‌تر شدن می‌روند؛ ابتدا افراد را وارد یک جریان فکری کرده و سپس سعی می‌کنند با تشویق و امتیازدهی آنها را به سوی تیم دشمن جذب کنند. برای دشمن چه چیزی از این بهتر که جامعه رقیب، طرفدار او شود؟ و تنها یک سؤال : در پس این وقایع، چه امنیت، امتیاز، رشد و پیشرفتی درانتظارمان است که ارزش این را دارد که از تفکری حمایت کنیم که از اتاق‌زایمانِ داعش بیرون می‌آید؟ امان از جهلِ جهل ❗️ و امان از تأخیر ما در جهاد تبیین ❗️ استاد شجاعی •┈┈••✾•◈◈◈•✾••┈┈• #اللّهمَّ‌عَجِّلْ‌لِوَلِیِّڪَ‌الفَرَج #شاهچراغ #شیراز_تسلیت

🔴 بگذار سیمایت تار بماند کاکو! 🔸این کاکویی که نامش را نمی‌دانم و نشانش هم... در یک قاب تار و مخدوش، در ظلمت شب، با یقه آبی و جامه زحمتکشی، با دست‌هایی به مثال جیب، تهی... به سمت یک ابلیس مسلح می‌رود، انتحاری و بی‌پروا، به حکم آن استاد که جهل از قواعد و اصولش می‌بارد به سوی «نفله شدن» حرکت کرده، یحتمل گفته صدی نودونه گلوله‌اش به شقیقه‌ام می‌مالد ولی اگر یک در صد نمالد، می‌مالمش به زمین... مالید، مثل بهترین کشتی تختی، پهلوان کوبیدش زمین... جسم‌هایی در صف انتظار زمین‌گیر شدن عمودی ماندند، جان‌هایی پاک بر تن‌هایشان سکونت یافتند... همین کاکویی که نامش را نمی‌دانم و نشانش هم... کاکو خواستم بگویم کوله‌پشتی واژه‌هایم، انبان حرف‌هایم، ذهن بیقرارم؛ هیچکدام چیزی ندارد که به تو بگوید، تو بزرگتر از کلمات منی... فقط می‌خواهم مقابل هیچ دوربینی ظاهر نشوی، جواب هیچ خبرنگاری را ندهی، هیچوقت سیمایت آشکارتر از آن چند فریم لرزان و تاریک نشود، در پس پرده غیب بودنت را دوست دارم... وقتی از تمام انسان‌ها خسته می‌شویم، وقتی امید به بند آخرش بند می‌شود و ناامیدی تنها پاسخمان، می‌خواهم سیمای ناآشنایت را پشت کالبدهایی که نمی‌شناسم حدس بزنم... با خودم بگویم که هنوز چه مردانی پشت نقاب سادگی، بی میز و منصب، برادر مانده‌اند، داداش بزرگترمانند... کاکوی ما! 🔹من ایران را دوست دارم، به شکل غیرمنطقی و جدیدا غیراستانداردش... هنوز وقتی یکی مدال می‌گیرد و پرچم بالا می‌رود مثل دوران کودکی دور اتاق می‌دوم، وقتی تصاویر جنگ را می‌بینم از تاخیر به دنیا آمدنم شرمنده می‌شوم و دلم می‌خواهد کوچه‌ای از خرمشهر به خون من آزاد می‌شد، هرسال به سالگرد سقوط هواپیمای عباس بابایی که می‌رسیم جانم تیر می‌کشد که آشناترین هم‌زمین من به آسمان‌ها در آسمان ابدی شد، هربار جایی از شهر نو نوار می‌شود مثل یک توریست مقابلش خشکم می‌زند و با ذوق نگاهش می‌کنم، وطن مثل سیمای مادر است که لای چین و چروکش اصیل‌ترین زیبایی‌ها جا خوش کرده است ... وقت‌هایی که هیچ امیدی نیست و توان پذیرش ناامیدی هم، به آدم‌هایی که نمی‌شناسمشان فکر می‌کنم، دانشمندانی که بیم ترور نگذاشته هیچوقت نامشان جایی ثبت شود، آدم‌هایی که با گردنی باریک‌تر از مو مقابل گردن کلفت‌ها ایستادند و جوری حذف شدند که گویی هرگز نبوده‌اند، همه آنها که خواستند و نتوانستند اما از خواستن، پشیمان نشدند، کاکویمان مرزش تا نتوانستن میلی‌متری بود و اگر نمی‌توانست اسمش لای فهرست روزانه قربانیان فراموش می‌شد، هیچوقت نمی‌فهمیدیم چه پهلوانی بوده... ایران من به شانه‌های استوار کاکوهایی تکیه داده که بعید است هیچوقت بشناسمشان... #محمدصادق‌فرامرزی #شاهچراغ