💛💜💛💜💛💜 #عبور‌زمان‌بیدارت‌می‌کند🕰 #نویسنده_لیلا‌فتحی‌پور #پارت120 چند روزی گذشت زنگ زدنهای پری‌ناز تقریبا قطع شده بود ولی پیام‌دادنهایش ادامه داشت. گاهی نخوانده پاک می‌کردم گاهی هم می‌خواندم و اعصابم خرد میشد. چون یا توهین بود یا تهمت. هنوز یک ساعتی به ظهر مانده بود که بوی قرمه سبزی اشتهایم را تحریک کرد. این روزها ولدی سنگ تمام می‌گذاشت. نور آفتاب پشتم را اذیت می‌کرد و دوباره گرمم شده بود. شوری عرقهایی که از وسط کمرم رد میشد باعث سوزش آن قسمت میشد، احتمالا بر اثر گرمای خورشید آن قسمت پوستم حساس شده بود. البته راستین اسپیلت را روشن کرده بود و داخل اتاق خنک بود، ولی چیزی از گرمای تیز آفتاب بر پشتم کم نمی‌کرد. نگاهی به راستین انداختم غرق خواندن اوراقی بود که روی میزش پخش بودند. آقای خباز و رضا وارد اتاق شدند. آقا رضا گفت: –پاشو بریم. راستین بلند شد و به طرف من آمد و گفت: –هواست باشه تا ما برگردیم. یکی از دوستام قراره بیاد اینجا، اگر قبل از من رسید بیارش تو اتاق تحویلش بگیر و تا من بیام ازش پذیرایی کن. بلند شدم و گفتم: –چشم، حتما. این حرفها را باید به بلعمی که منشی بود می‌گفت، نمی‌دانم چرا به من می‌گفت. بعد از رفتنشان فوری پنجره را بستم و پرده شید را پایین آوردم. خودم را جلوی باد خنک اسپیلت قرار دادم. کمرم می‌سوخت، تقریبا یک هفته‌ایی میشد که هر روز چندین ساعت آفتاب دقیقا در زاویه‌ی کمر من قرار می‌گرفت. از سوزش کمرم صورتم را مچاله کرده بودم و چشم‌هایم را بسته بودم. با صدای ولدی نگاهش کردم. –چته؟ کمر درد داری؟ یک فنجان چای دستش بود. –ولدی جان تو این گرما، چای؟ – زیر کولرگرما کجا بود عزیزم. اگر کمر درد داری درمونش پیش منه‌ها. –واسه سوختگی چیزی داری؟ آفتاب سوختگیا. با چشم‌های گرد شده پرسید: –خودت رو سوزوندی؟ بعد به طرفم آمد و دکمه‌ی کتم را باز کرد و گفت: –ببینم. دستش را عقب کشیدم. –اینجا؟ دستم را گرفت و به طرف اتاقکی که حکم نمازخانه را داشت برد. لباسم را بالا زد و هین بلندی کشید. –خاک بر سرم، پشتت سوخته. صبر کن برم برات یه کم یخ بیارم. روی زمین دراز کشیدم بعد از چند دقیقه ولدی نایلون یخی را روی تنم سُر می‌داد. کارش درد و سوزشم را بیشتر کرد. –بسته، ولدی‌جان، دستت درد نکنه، دردش آروم نمیشه، پاشو بریم الان بلعمی هم سر و کلش پیدا میشه، هی میخواد بپرسه چی شده. –من که سر از کارهای تو درنمیارم دختر، به دیونه‌ها شبیه نیستی ولی کارهات مثل خودشونه، مگه خود آزاری داری آخه؟ نالیدم. –وای ولدی جان، خیلی می‌سوزه، فکر کنم برم خونه یه دوش آب خنک بگیرم بهتر بشم. بلند شد و گفت: –باید پماد باشه، این چیزا فایده نداره، از جنس لباستم هستا، اون تاپی که از زیر کت پوشیدی پلاستیکه، از این به بعد یه چیز خنک و نخی بپوش. بعدشم امروز هوا یهو خیلی گرم شد، آفتابشم تند بود. بعد نفسش را با شدت به بیرون فوت کرد و ادامه داد: –آخه با باز گذاشتن پنجره چی میشه ها؟ که چی مثلا؟ خودت رو گذاشتی سر کار؟ بعد نوچ نوچی کرد و ادامه داد: – من تا حالا ندیدم از روی لباس آفتاب کسی رو اینجوری بسوزونه. لباسم را درست کردم و گفتم: –بیا بریم بیرون، اگر همه رو خبر نکردی تو. خواستم بگویم از تاول‌های دلم خبر نداری، که هیچ پماد سوختگی درمانش نمی‌کند. فقط گاهی اگر خلوتی پیدا شود قلبم دوشی از اشکهایم می‌گیرد تا کمی زخم‌هایش التیام پیدا ‌کند. وارد آبدارخانه که شدیم بلعمی دست به کمر، مقابلمان سبز شد و مرموز نگاهمان کرد. –چیکار می‌کردید شما دوتا اونجا؟ اتفاقی افتاده؟ ولدی کیسه‌ی یخ را داخل سینک ظرفشویی انداخت و گفت: –هیچی، کمرش درد داشت براش یخ گذاشتم بدتر شد، باید بره خونه استراحت کنه. بلعمی گفت: –از کی تا حالا واسه کمر درد یخ میزارن؟ مگه کتک خورده ورم داره؟ بعد رو به من گفت: –زنگ بزن به آقای چگینی بگو حالت خوب نیست برو خونه دیگه، من هستم. همانطور که به طرف اتاقم می‌رفتم گفتم: –نه بابا، چیزی نیست خوبم. بعد از نماز و ناهار تازه پشت میزم نشسته بودم و از سایه‌ایی که پشتم بود استفاده می‌کردم که بلعمی وارد اتاق شد و گفت: –یه آقایی امده میگه دوست آقای چگینیه و با هم قرار داشتن. بی تفاوت گفتم: –خب بگو نیست دیگه، بشینه تا بیاد. همین که بلعمی خواست برگردد یاد حرف راستین افتادم. –عه، نه، نه، صبر کن خودم میام. #ادامه‌دارد... .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

#پارت120 ــ کدوم شعر؟ "افسوس که این کنج قفس راه ندارد اکنون که یک پنجره کوتاه ندارد. پرواز کنم تا که رها گردم از این غم آخر دل بیچاره که همراه ندارد ..." با خجالت گفت: – چقدر خوبه که اهل شعر هستید. لبخند زدم. – اهل شعرنیستم، اهل تهرانم، روزگارم بد نيست‌. تكه ناني دارم ، خرده هوشي‌، سر سوزن ذوقي‌. دوباره با لبخند نگاهش کردم. او هم زمزمه وار ادامه داد: "مادري دارم ، بهتر از برگ درخت‌. دوستاني ، بهتر از آب روان‌. و خدايي كه در اين نزديكي است، لاي اين شب بوها، پاي آن كاج بلند. روي آگاهي آب‌، روي قانون گياه‌. من مسلمانم‌." دست هایم را بالا بردم برایش کف زدم. سربه زیر گفت: – بریم دیگه آقا آرش. همانطور که به سمت دانشگاه می‌رفتیم گفتم: –راحیل. جواب نداد. دوباره گفتم: – راحیل خانم. ــ بله. نچ نچی کردم. –الان تو دلت میگی دوباره من یه کم بهش خندیدم خودمونی شد. با لبخند فقط نگاهم کرد. ــ نذر کردم اگه تا آخر هفته محرم هم شدیم، مکث کردم. – ولش کن یه نذری کردم دیگه. نگاهم کرد. با بهت نگاهم کرد. –شما نذر کردید؟ –اهوم، چیه بهم نمیاد؟ سرش را کج کرد. –چرا خب، حالا چی نذر کردید؟ –نمیگم. دوباره با تعجب نگاهم کرد. ــ عجله‌ایی ندارم به وقتش خودتون میگید. بعد پا تند کرد. –ببخشید من جلوتر میرم، خدا حافظ. بعد از این که رفت گوشی را برداشتم و پیام دادم: – امروز خودم می رسونمت. پیام داد: –نه آقا آرش، باید صبر کنید. گاهی وقتها از این که برای با او بودن باید خیلی مسائل را رعایت کنم خسته می‌شوم. ولی بعد با خودم فکر می‌کنم هیچ گنجی راحت به دست نمی‌آید اگر هم به دست بیاید دیگر گنج نیست. به محض این که به شرکت رسیدم، با مادر تماس گرفتم و گفتم، زنگ بزند و به مادر راحیل قضیه ی خواستگاری و بله برون را اطلاع بدهد. مادر زیاد سرحال نبود. صدایش گرفته بود. احساس کردم گریه هم کرده است. ولی چیزی نپرسیدم. بعد از یک ساعت دوباره با مادر تماس گرفتم، گفت: – مادر راحیل گفته: باید با خواهر و برادرش مشورت کنه، خودش خبر میده. پرسیدم: –مامان جان چرا ناراحتید؟ گریه اش گرفت و در همان حال گفت: –دکتر به مژگان گفته، قلب بچه تشکیل نشده، باید سقطش کنه. شوک زده شدم. بیچاره مادرم، چقدر ذوق داشت. به خانه که رسیدم. مژگان در را باز کرد. آثاری از ناراحتی نداشت. در عوض چشم‌های مادر قرمز بود. برای عوض کردن جو گفتم: –مژگان مگه خودت خونه زندگی نداری همش اینجایی؟ – خونه زندگیم همین جاست دیگه. مادر با همان ناراحتی گفت: – من خودم بهش زنگ زدم بیاد بریم واسه راحیل یه پارچه بخریم. گفتم: – مامان جان، آخه این چه ریسکیه که شما می کنید. با جاری جماعت آدم میره واسه عروس جدید خرید کنه؟ بعد دستم را به طرفین تکان دادم وادامه دادم: –اوه، اوه، چه شود. مژگان اعتراض آمیز گفت: –خیلی هم دلت بخواد که سلیقه‌ی من باشه. بعدشم، من عروس بزرگه هستم. خم شدم و دستم را روی سینه‌ام گذاشتم. –منصب جدیدتون رو بهتون تبریک میگم. مادر گفت: –آرش. نمیخواد لباس عوض کنی، بیا مارو تا پاساژ پارچه فروشی سر چهار راه ببر، مژگان میگه اونجا پارچه هاش قشنگه. نگاهی به مژگان انداختم. – عروس بزرگه افاضه فرمودند؟ مژگان بلند شد و مشتی حواله‌ی بازویم کرد. –برو کنار می خوام رد شم و رفت به سمت در خروجی آپارتمان. – مگه قرار نشد دیگه از این حرکات... نگذاشت حرفم را تمام کنم. –هر وقت جنابعالی یاد گرفتی درست با من حرفی بزنی منم دیگه کتکت نمی زنم. کف دست هایم را به هم چسباندم. –خانم، لطفا دیگه من رو کتک نزنید، منم دیگه باهاتون شوخی نمی کنم. مادردلگیر گفت: – آخه چیه این شوخیا، آخرشم دلخوری پیش میاد. راه بیفت بریم. با انگشت سبابه ضربدری روی کانتر کشیدم و نگاهی به مژگان انداختم. – این خط، اینم نشون از این لحظه همه چی تموم شد. مژگان گفت: – ببینیم. در حال پوشیدن کفشم آرام از مژگان در مورد ناراحتی مادر پرسیدم. مژگان گفت: –حالا معلوم نیست، مامان زیادی شلوغش کرده. فردا هم میرم جای دیگه سونوگرافی. تا ببینیم چی میشه. –خب کاش فعلا چیزی بهش نمی‌گفتی. –باور کن آرش اصلا فکرش رو هم نمی‌کردم مامان اینقدر براش مهم باشه. با تعجب پرسیدم: –برای تو مهم نیست؟ –چرا، ولی حالا که اتفاقی نیوفتاده، بعدشم اصلا الان بچه دار شدن برای ما زوده، وقت زیاد داریم. حرفهایش برایم عجیب بود، اصلا نمی‌فهمیدم چه می‌گوید. نمی توانستم بیشتر از این هم چیزی بپرسم. ولی اگر بلایی سر بچه‌ی کیارش می‌آمد، من هم مثل مادر واقعا ناراحت میشدم.