#یک_نکته_از_هزاران 🌱
يکي از تاجران قمي، هرگاه به مشهد و حرم امام رضا (ع) مشرف مي شدند، چند روزي به عنوان خادم، کفش دار، جاروکش و ...در حرم شريف خدمت مي کردند. يک بار که به زيارت امام (ع) مي روند و تقاضاي خدمت در حرم مي کنند، مقرر مي شود که در آن روز ايشان چهار گلدان نقره اي نفيس و سنگين وزني را که در چهارگوشه بالاي ضريح قرار گرفته و هر روز آنها را از گل هاي تازه و معطر پر مي کنند، پايين بياورد و گل هاي شان را تعويض نمايد.
اين تاجر قمي خود چنين نقل مي کند: آن روز که از چهار پايه بالا رفتم و يکي از گلدان ها را برداشتم تا گل هاي داخلش را عوض کنم، يک لحظه احساس کردم توانايي نگه داشتن آن گلدان سنگين را ندارم؛ از اين رو گلدان از دستانم رها شد، اطراف ضريح پر از جمعيت بود؛ با دلهره و وحشت بسيار زيادي پايين را نگريستم و از امام رضا (ع) درخواست کمک کردم؛ گلدان رها شد و بر سر يکي از زائران افتاد. زائر با صداي بلند فرياد مي زد: «يا الله، يا رسول الله، يا زهرا، يا حسين، يا امام رضا (ع)» با اضطراب بسيار از چهار پايه پايين آمدم، بقيه خادمان نيز آمدند و اطراف زائر مورد نظر را گرفتيم. خوشبختانه به لطف امام رضا (ع) حتي زخم کوچکي روي سرش ديده نمي شد و او کاملاً سالم بود، اما بي وقفه فرياد مي کشيد و نام هاي مقدس پروردگار، پيامبر (ص) و امامان (ع) را بر زبان مي آورد. هرچه به او مي گفتيم: طوري نشده و تو کاملاً سالمي، ساکت نمي شد. به اجبار او را بيرون برديم تا فضاي حرم بيش از آن متشنج نشود. به او گفتم: «خدا را شکر، به لطف امام رضا (ع) اتفاقي برايت نيفتاد؛ پس چرا اين قدر فرياد مي کشي؟» گفت: «فرياد من به سبب نگراني از سلامتي ام نيست؛ شما که نمي دانيد چه اتفاق عجيبي افتاده است.» پرسيدم: «چه شده؟» گفت: «من لال مادرزاد هستم و اکنون بيش از چهل سال است که کلمه اي سخن نگفته ام. تاکنون چندين بار جهت شفا يافتن به حرم مطهر امام رضا (ع) آمده ام، اما اين بار شما واسطه شديد و حضرت با ضربه گلدان حرم خود، مرا مورد رحمت قرار داد و شفا يافتم.»
آري لطف امام رضا (ع) و بقيه اهل بيت (ع) هميشه و مدام شامل حال مريدان و ارادتمندان آن واسطه هاي فيض الهي مي شود و همه را مورد عنايت و مشمول رحمت و لطف خود قرار مي دهند.
@shahidane_14
#یک_نکته_از_هزاران 🌱
نامه یک زن آمریکایی به زنان ایران…✅
من وندی شیلت اهل آمریکا هستم. در سال 1975 به دنیا آمدم و همه گونه مشکلات زنان را درک کرده ام، از بی اشتهایی عصبی تا تعرض توسط دوست پسر، از عدم امنیت محض در خیابانها تا مزاحمت های وقت و بی وقت در اماکن عمومی، از دختران نوجوانی که به گونه ای اسفبار خود را باردار می یابند تا زنان سی چهل ساله ای که نومیدانه با مشکل عدم باروری مواجه هستند. تنها می توانم بگویم که این فرهنگ با زنان مهربان نبوده.
من خانم مسیح علینژاد که به تازگی به آمریکا آمده را نمی شناسم و او را درک نمی کنم. من او را در یک برنامه تلویزیونی دیدم که خطاب به مردم ایران می گفت اینجا نهایت امنیت و آزادی است. من او را دیدم که با یک دوربین در خیابان های آمریکا راه می رفت و زنان ایرانی را تشویق به ترک حجاب و شبیه شدن به زنان آمریکایی می کرد. او را نمی شناسم و نمی دانم در چه شرایطی قرار گرفته که این کار را انجام می دهد. اما این را می دانم که او یا آمریکا را نمی شناسد یا می خواهد از زنان کشورش انتقام بگیرد.
ره آورد فرهنگ ما با زنان در آمریکا این بوده که طبق آمار 41 درصد زنان 16 تا 30 ساله از اینکه مورد تجاوز قرارگیرند همیشه نگرانند. بیش از 11 درصد از زنان ما معتقدند که به هر حال یک روزی از سال مورد تجاوز قرار خواهند گرفت. شاید خانم علینژاد ایرانی فردی باشد که از این موضوع لذت می برد ولی اکثریت زنان آمریکایی مثل او نیستند. در کشور ما 4 درصد از زنان از آژیرهای هشداردهنده تجاوز جنسی استفاده می کنند و 7 درصد از زنان کلاس های دفاع از خود را دیده اند.
این را هم بد نیست بدانید که در ایالت نیوجرسی هزاران دلار از بودجه دولتی صرف رساندن پیام حفظ خویشتنداری به جوانان در کلاس های آموزشی سراسر کشور شده است. یعنی میلیون ها دلار در اختیار موسسات مذهبی آمریکا قرار گرفته تا با آموزش های خود، از دختران نوجوان تعهد بگیرند که عفت و پاکدامنی خود را حفظ کنند. برای من تعجبی ندارد که می بینم دولت آمریکا عکس این کار را می خواهد با مردم ایران انجام دهد یعنی میلیون ها دلار خرج می کند تا زنان و جوانان ایران خویشتنداری را رها کنند اما تعجب من آنجاست که زنانی از ایران حاضرند به کشور خود در راه اهداف یک دولت دیگر خیانت کنند. در آمریکا ما برای این افراد احترام قائل نیستیم. به نظر من این افراد تفاوتی با ربات ندارند!
᯽────❁────᯽
┄┅═📌#زاغ_سیاه👇═┅┄
🎙@zaghsiah
#یک_نکته_از_هزاران 🌱
نامه یک زن آمریکایی به زنان ایران…✅
من وندی شیلت اهل آمریکا هستم. در سال 1975 به دنیا آمدم و همه گونه مشکلات زنان را درک کرده ام، از بی اشتهایی عصبی تا تعرض توسط دوست پسر، از عدم امنیت محض در خیابانها تا مزاحمت های وقت و بی وقت در اماکن عمومی، از دختران نوجوانی که به گونه ای اسفبار خود را باردار می یابند تا زنان سی چهل ساله ای که نومیدانه با مشکل عدم باروری مواجه هستند. تنها می توانم بگویم که این فرهنگ با زنان مهربان نبوده.
من خانم مسیح علینژاد که به تازگی به آمریکا آمده را نمی شناسم و او را درک نمی کنم. من او را در یک برنامه تلویزیونی دیدم که خطاب به مردم ایران می گفت اینجا نهایت امنیت و آزادی است. من او را دیدم که با یک دوربین در خیابان های آمریکا راه می رفت و زنان ایرانی را تشویق به ترک حجاب و شبیه شدن به زنان آمریکایی می کرد. او را نمی شناسم و نمی دانم در چه شرایطی قرار گرفته که این کار را انجام می دهد. اما این را می دانم که او یا آمریکا را نمی شناسد یا می خواهد از زنان کشورش انتقام بگیرد.
ره آورد فرهنگ ما با زنان در آمریکا این بوده که طبق آمار 41 درصد زنان 16 تا 30 ساله از اینکه مورد تجاوز قرارگیرند همیشه نگرانند. بیش از 11 درصد از زنان ما معتقدند که به هر حال یک روزی از سال مورد تجاوز قرار خواهند گرفت. شاید خانم علینژاد ایرانی فردی باشد که از این موضوع لذت می برد ولی اکثریت زنان آمریکایی مثل او نیستند. در کشور ما 4 درصد از زنان از آژیرهای هشداردهنده تجاوز جنسی استفاده می کنند و 7 درصد از زنان کلاس های دفاع از خود را دیده اند.
این را هم بد نیست بدانید که در ایالت نیوجرسی هزاران دلار از بودجه دولتی صرف رساندن پیام حفظ خویشتنداری به جوانان در کلاس های آموزشی سراسر کشور شده است. یعنی میلیون ها دلار در اختیار موسسات مذهبی آمریکا قرار گرفته تا با آموزش های خود، از دختران نوجوان تعهد بگیرند که عفت و پاکدامنی خود را حفظ کنند. برای من تعجبی ندارد که می بینم دولت آمریکا عکس این کار را می خواهد با مردم ایران انجام دهد یعنی میلیون ها دلار خرج می کند تا زنان و جوانان ایران خویشتنداری را رها کنند اما تعجب من آنجاست که زنانی از ایران حاضرند به کشور خود در راه اهداف یک دولت دیگر خیانت کنند. در آمریکا ما برای این افراد احترام قائل نیستیم. به نظر من این افراد تفاوتی با ربات ندارند!
᯽────❁────᯽
┄┅═📌#زاغ_سیاه👇═┅┄
🎙@zaghsiah