📚 #معارف 🔹 صبر از نگاه علی (ع) #محمدمهدی_رشادتی 🔸 امام علی(ع) فرمود: الصبر ثلاثه: الصبر علی المصیبه والصبر علی الطاعه و الصبر عن المعصیه صبر سه گونه است. صبر در مصیبت، صبر بر طاعت و بندگی، صبر بر معصیت و گناه. (تحف‌العقول، ص 203) حضرت تاکید می‌کنند: انسان صبور پیروزی را از دست نمی‌دهد هرچند زمان آن طولانی شود. (نهج‌البلاغه، حکمت 153) مصادیق صبر امیرالمؤمنین در اهمیت اقسام صبر می‌فرمایند: صبر در بلا و گرفتاری نیکو و زیباست اما زیباتر و نیکوتر از آن، صبر از محرمات الهی و چشم‌پوشی از گناه است. (غرر‌الحکم، ج 1، ص 609) در نهج‌البلاغه صبر را بر چهار پایه (اصل) قرار می‌دهند: شوق- هراس- زهد- انتظار. آن کس که اشتیاق بهشت دارد، شهوت‌هایش کاهش پیدا می‌کند. شخصی که از آتش جهنم می‌ترسد، از حرام دوری می‌گزیند. انسانی که در دنیا زهد می‌ورزد، مصیبت‌ها را ساده می‌پندارد و بالاخره انسانی که مرگ را انتظار می‌کشد، در نیکی‌ها و کارهای خوب شتاب می‌کند. (حکمت 31) در عبارت فوق‌ علاوه بر مقاومت کردن در برابر گناه و هواهای نفسانی و نیز تحمل سختی‌ها و مصیبت‌های دنیایی، انجام دادن کارهای خوب و شتاب ورزیدن در نیکی‌ها از جمله مصادیق مهم صبر شمرده شده است. صبر، امر اکتسابی صفت صبر ارتباطی با بدن قوی و نیرومند، جسم چالاک و هیکلی تنومند ندارد. بلکه یک حالت روحی و یک ویژگی درونی و به تعبیر علامه طباطبائی(ره) مصداقی از عزم و تصمیم حدی قلب است. (المیزان ج 16 ص 326) صبر و استقامت، بیش از همه به نوع تفکر آدمی و به نوعی جهان‌بینی انسان مربوط می‌شود. به عبارت دقیق‌تر عنصر صبر و بردباری نتیجه و محصول یک نوع معرفت است و بستگی کامل دارد که در کدام محیط تربیتی پرورش یافته باشد. به نظر می‌رسد که صفت صبوری برخلاف صفت شجاعت که امری ذاتی و غیراکتسابی است، کاملا اکتسابی و دست‌یافتنی است و با تربیت صحیح و در خانواده‌ای سالم و با ممارست می‌توان فرزندان را به زیور زیبای شکیبایی و صبوری آراست. امیر‌‌المؤمنین(ع) صبر را نتیجه یقین و از دستاوردهای ایمان به شمار می‌آورد: الصبر ثمره الیقین و الصبر ثمره الایمان (غرر‌الحکم، ج 1، ص 606) روشن است که ایمان و یقین بی‌جهت نیست بلکه منظور ایمان به غیب و کتاب‌های آسمانی و یقین به آخرت و قیامت است. (بقره 1-5) معرفت، مراتبی دارد و بالاترین مرتبه آن یقین است. هر اندازه کفه ایمان سنگین‌تر باشد و هر اندازه درجه معرفت بیشتر باشد، مقاومت انسان در برابر ناملایمات و اجتناب او از گناهان و جدیت و سخت‌کوشی آدمی در راه بندگی و انجام وظایف الهی بیشتر و بیشتر خواهد شد. روزی حضرت علی(ع) از درب دکان قصابی می‌گذشت. قصاب به آن حضرت عرض کرد: یا امیرالمؤمنین، گوشت‌های بسیار خوبی آورده‌ام، اگر می‌خواهید ببرید. فرمود: الان پول ندارم که بخرم. عرض کرد: من صبر می‌کنم پولش را بعدا بدهید. فرمود: من به شکم خود می‌گویم صبر کند. اگر نمی‌توانستم به شکم خود بگویم از تو می‌خواستم که صبر کنی. ولی حالا که می‌توانم، به شکم خود می‌گویم صبر کند. (حکایت‌ها و هدایت‌ها، ص 107)... ادامه مطلب👇 http://kayhan.ir/fa/news/157176 🔻نشانی ما در پیام‌رسان‌های سروش، آی‌گپ، ایتا، گپ و بله @kayhannewspaper

📚 #معارف 🔹 بایدهای روابط همسران یکدیگر را ببخشیم #محمدمهدی_رشادتی 🔸 ارزش و اهمیت عفو و گذشت یکی از اساسی‌ترین ارزش‌های اخلاقی در روابط میان انسان‌ها، گذشت نمودن از خطاهای دیگران و سهولت‌ پذیرش عذر آنان است. این ویژگی‌ می‌تواند دشمنی‌ها را ریشه‌کن کند و محبت و دوستی و همبستگی در پی داشته باشد. زیر آدمیان در روابط اجتماعی و در تعامل با یکدیگر، گاهی مرتکب اشتباه شده و چه بسا حقوق برخی را نیز پایمال کنند. بنابراین به منظور صیانت از روابط دوستان و آشنایان به ویژه خانواده خود و تحکیم پایه‌های همزیستی مسالمت‌آمیز فیما بین، ضرورت دارد از خطاهای هم چشم‌پوشی کنیم. بدین نحو کینه‌ها و دشمنی‌ها و نزاع‌ها، جای خود را به دوستی‌ها و مهربانی‌ها و هم‌دلی‌ها خواهد داد. عفو و گذشت کردن، در واقع ضد انتقام گرفتن و ضد تلافی نمودن است. امام علی‌(ع) فرمود: ‌«انتقام گرفتن از زشت‌ترین خصوصیات فرد توانمند است و شتاب نمودن در گرفتن انتقام نیز شیوه انسان‌های فرومایه و پست می‌باشد.» (غررالحکم، آمدی، ج 2 ص 519) اما گذشت کردن از جمله بهترین صفات نیک انسان متعالی است. به ویژه اگر او توان گرفتن انتقام را نیز دارد ولی در عین حال از حق خود می‌گذرد. و امام حسین‌(ع) نیز چنین انسانی را باگذشت‌ترین فرد معرفی نموده و وی را تحسین می‌فرماید. (فرهنگ سخنان امام حسین‌(ع)، محمد دشتی ص36) البته بدیهی است که گذشت در جایی صحیح است که آدمی از «حق شخصی» خود چشم‌پوشی کند. اما حق دیگران و یا حقوق عمومی و حقوق الهی، به شخص مربوط نمی‌شود که بتواند از آن بگذرد. لغزش‌ها برادر و خواهر گرامی، چه بسا از طرف هر کدام از ما یعنی زن و شوهر، خطاهایی صادر شود. مردان گاهی عصبانی می‌شوند، ناسزا و دروغ‌ می‌گویند، کم‌محلی و بی‌توجهی می‌کنند، خلف وعده می‌نمایند، گوش به حرف نمی‌دهند، بعضی‌ها کتک‌کاری می‌کنند، اهانت و بی‌احترامی می‌کنند، تنگ‌نظری کرده و خساست به خرج می‌دهند و... زنان نیز گاهی بی‌ادبی می‌کنند، حرف‌های نیش‌دار می‌زنند، پرخاشگری می‌کنند، دادو فریاد راه می‌اندازند، بدون اجازه شوهر و بدون هماهنگی منزل را ترک می‌کنند، بهانه‌تراشی کرده و ممکن است بعضی وظایف اصلی خود را به خوبی انجام ندهند و... به طور قطع این نوع لغزش‌ها و خطاها بیش از این مقدار است و ما قصد نداریم با شمارش آن‌ها، هم قبح بیان بدی‌ها ریخته شود و هم روان خواننده عزیز را مکدر نماییم... ادامه مطلب👇 http://kayhan.ir/fa/news/182787 🔻نشانی ما در پیام‌رسان‌های سروش، آی‌گپ، ایتا، گپ و بله @kayhannewspaper