•┈┈••✾•✨📚✨•✾••┈┈• یکی از مهربانانه ترین آیات قرآن، آیه ۶۰ سوره مبارکه غافر است. ظاهر ابتدای این آیه، مهربانی بدون کبریایی خداست، آنجا که خدا می فرماید:«ادْعُونی أَسْتَجِبْ لَکُمْ؛ مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم.» ادعای ما این است که مهم ترین اثر روانی آیات قرآن، القای کبریایی خداست. ممکن است بعضی تصور کنند که در این قطعه از آیه، القای کبریایی نیست و صرفاً مهربانی است. در حالی که در همین قطعه هم هرچند مهربانی خدا مشهود است، ولی کبریایی خدا هم دیده می شود. اولاً، خدا می فرماید «من» را بخوانید تا شما را اجابت کنم. ثانیاً، در ادامه آیه خدای متعال صریحاً می فرماید:« إِن الَّذِینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبادَتِی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرِینَ؛ کسانی که از دعا کردن تکبر بورزند، آنها را با خواری وارد جهنم می کنم.» البته این خدایی که باران کبریایی است، مهربان هم هست، غفّار هم هست، اگر نبود که بیچاره بودیم. این خدا شنونده هم هست، صبور هم هست، حلیم هم هست، ستّار هم هست، بردبار هم هست. این خدا منتظر ما هم هست. این خدایی که بسیار باعظمت است، این خدا حاضر است ما را ببخشد. حاضر است کوتاهی های ما را جبران کند. آبروی ما را نمی برد. این خدا ما را دوست دارد. این خدا هر چه گناه کنیم تا آخر عمر باز پیگیری می کند که ما را به سوی خود برگرداند. ولی یادمان نرود او اول از همه اینها خداست و ما در مقابل او عبد هستیم. 📌 بخشی از کتاب #نگاهی_به_رابطه_عبد_و_مولا #علیرضا_پناهیان @ketabekhoobam