♨️ سروش محلاتی از بنیانگذاران فقه خوارجی در زمانه ما 🔻مقاله خواندنی حجت‌الاسلام استاد #داوود_مهدوی_زادگان در نقد افکار انحرافی یک #آخوند_اعتدالی #خشونت‌طلب 🔹بخشی از متن مقاله: اکنون از ناحیه برخی  فقه‌خوانده‌ها شاهد طرح ناصواب مساله اعتراضات آبان۹۸ ذیل بعضی مباحث فقهی هستیم. خطای این افراد آن است که اعتراض مردم را در ذیل مفاهیم فقهی چون «مضطر حربی» (محارب مضطر) و «مضطر بغی» (باغی مضطر) مطرح می‌کنند. محاربه و بغی در فقه اسلامی به‌طور مطلق حرام است و شارع مقدس برای آنها احکام جزایی خاصی وضع کرده است در حالی که شنیدن اعتراضات مردمی و رسیدگی به آن (ولو اینکه معترض مرتکب خطاهایی هم شده باشد) یکی از وظایف حاکم اسلامی است. در این صورت، چگونه برخی مدعیان فقه، مساله اعتراض مردمی را ذیل اعمال محرم طرح می‌کنند؟ این نحو از طرح مساله در فقه، تبعات و آسیب‌های اجتماعی ناگواری به‌دنبال دارد و آن عبارت است از «مشروعیت‌بخشی به اعمال محاربی و بغی در پوشش اعتراض مردمی» و تحریص و تشویق به رفتارهای خشونت‌آمیز و ویرانگر. چنین دیدگاهی را فقط در «فقه خوارجی» می‌توان سراغ گرفت. پایه‌گذاری چنین فقهی در حوزه‌های علمیه بدعت خطرناکی است. لذا این رساله در پی نشان دادن «مرز میان اعتراض مردمی» -که امری است مشروع- با «اعمال نامشروع محارب و باغیِ متظاهر به اعتراض مردمی» و نیز «آشکارسازی وجوه پنهان فقه خوارجی» است. متن کامل مقاله را در فایل پیوستی بخوانید... ♨️رسانه مستقل خبر حوزه 🔻🔻🔻 http://eitaa.com/joinchat/3516137473Cc9d671e336

♨️هفته پژوهش و مساله گفتمان رسمی این وضعِ فوقِ دموکراتیک! لنگر انداختنِ گفتمان غیررسمی در مراکز آموزشی-پژوهشیِ حاکمیتی ✍حجت الاسلام #داوود_مهدوی_زادگان یکی از جدی ترین مسایل دانشکده ها و پژوهشگاه های دولتی بویژه در حوزه علوم انسانی، چگونگی تعامل با گفتمان رسمی است. مرجع تعیین گفتمان رسمی در همه جا حاکمیت است. معقول نیست که حاکمیت از نهادی حمایت مادی کنند که آن نهاد در جهت ضدیت و نفی حاکمیت گام بر می دارد. هیچ عاقلی برای براندازی و نابودی خود به دشمنش پول نمی دهد. هیچ حاکمیتی برای پروژه های پژوهشی براندازانه هزینه نمی کند. دموکرات ترین رفتار حاکمیت این است که گفتمان غیر رسمی موجود در مراکز پژوهشی دولتی را به فعالیت در حوزه عمومی و غیر دولتی هدایت کند و اگر وفاداران به گفتمان غیری رسمی همچنان بر ماندن در مراکز پژوهشی دولتی اصرار می ورزند، باید رفتار خود با گفتمان رسمی را اصلاح کنند و کنش های خصمانه و ستیزه جویانه با گفتمان رسمی حاکم بر این مراکز را کنار بگذارند. وقتی گفتمان رسمی تا این اندازه اهل تسامح و تساهل است، چگونه پیروان گفتمان غیر رسمی حاکم بر مراکز پژوهشی تا این اندازه نا مهربانانه رفتار می کنند. علاوه بر این، باید دستگاه فرهنگی حاکمیت نسبت به سطوح مدیریتی مراکز آموزشی و پژوهشی حساسیت و جدّیت بیشتری به عمل آورد. گفتمان انقلاب اسلامی امانتی است در دستان مدیران مراکز پژوهشی. پس، باید این امانت را به کسانی سپرد که امین انقلاب اسلامی باشند. چطور ممکن است این امانت را به کسانی واگذار کرد که عملاً و علناً در ضدیت با گفتمان رسمی جمهوری اسلامی رفتار می کنند؟ حاکمیت، چگونه می تواند مدیری را که گفتمان رسمی انقلاب اسلامی را قبول ندارد، موظف به بسط و ترویج گفتمان انقلاب اسلامی کند؟ به هر روی، بحث و بررسی پیرامون مسایل گفتمان رسمی در مراکز پژوهشی دولتی از جدی ترین مباحث امروز است و هر چه زمان به جلو می رود، این مساله پر رنگ تر می شود. به نظر می رسد هم دستگاه فرهنگی تصمیم گیرنده حاکمیت؛ یعنی شورای عالی انقلاب فرهنگی و هم پیروان گفتمان های غیر رسمی می بایست یکبار برای همیشه به گونه ای شفاف و دغدغه مند پای میز گفتگو بنشینند و گره های بوجود آمده را باز کنند. به امید آن روز.26 آذر 99 ⭕️متن کامل یادداشت در فرهیختگان:👇 http://farhikhtegandaily.com/newspaper/5010/15/&page=190422 ♨️ @khabarehowzeh ♨️اخبار‌ داغ‌‌‌ روحانیت