ببین حاجی ..... بیا رو راست باشیم....... عید کشور های خارجه و کیش و قشم مال خودت.......... اردیبهشت شیراز مال خودت........... تابستان و شمال رفتن و لب ساحل و عشق رو نخواستیم...... غروب دل انگیز پاییز و برگ ریزانش را محض هوای دونفره اش بیخیال شدیم........ دانه دانه برف های زمستان را شمردیم و حوصله کردیم........ به رنگ خاکی لباس بسیجی هایمان قسم!! دلمان به اسپند دود کردن های ورودی یادمان ها خوش بود......... دلمان به زیر آفتاب ماندن بچه های آمار و خوردن گرد و خاک ماشین ها خوش بود.......... دلمان به رمل های داغ فکه خوش بود.......... دلمان به صدای شهید عشق خوش بود که میگفت : چه میجویی عشق همین جاست...... دلمان به چه چیز هایی که خوش نبود....... از بین این همه شهر و کوه و دشت و دریای ایران، یک تکه کوچک بی آب و علفش را هدف قرار داده بودیم که چند سوایی را برویم و یک گوشه اش زار بزنیم و دق و دلی های یکسالمان را که اتفاقا از همیشه بیشتر بود بریزیم بیرون.... میخواستیم بریم یکجا که آنتن نباشد ، دور باشیم از همه کس و همه چیز..... بقول حافظ( طلا کنیم مس وجودمان را....) غم ندیدن رمل های فکه بدجور کلافه ام کرده .... خدا خیرش ندهد چه موقع آمدنش بود این کرونای لاکردار....... #seyed_m دلنوشته ارسالی از خادم الشهدا سید میلاد اجاقی @khadem_koolehbar