🔻قسمت اول #شهیده_محبوبه_افراز در سال ۱۳۲۹ در شهرستان #جهرم به دنیا آمد. او بسیار تیزهوش بود و خیلی زود یعنی در ۱۶ سالگی وارد دانشگاه تهران و در سال ۱۳۵۳ به عنوان جوان ترین پزشک زن با رتبه اول دانشکده پزشکی تهران فارغ‌التحصیل شد. محبوبه از طریق آشنایی با «تراب حق شناس» به سازمان مجاهدین خلق جذب شد و در پاییز ۵۳ با محمد یزدانیان از کادرهای مسئول سازمان و عضو مرکزی شاخه کارگر ازدواج کرد. وی در برابر تغییر ایدئولوژی مقاومت کرد. این پافشاری باعث شد که سازمان وجود وی را برای خود خطرناک تشخیص دهد و به فکر تصفیه داخلی در مورد محبوبه افراز افتاد. در مرحله اول او را به عنوان پزشک به یمن جنوبی اعزام کردند تا در اختیار«جیش ظفار» باشد. محبوبه پس از شهادت خواهرش «رفعت» به لندن رهسپار شد و چند ماه بعد خود را به نوفلوشاتو رساند. وی چند ماه بعد از دیدار با امام خمینی در آپارتمان شخصی خود توسط تزریق مواد سمی در آذر ماه ۱۳۵۷ به شهادت رسید. اکنون به مرور خاطرات مرحومه بهجت افراز درباره خواهرش خواهیم پرداخت. بهجت افزار که به تازگی به دیار باقی شتافته است به مدت ۱۸ سال به عنوان مدیر اداره اسرا و مفقودین هلال احمر ایفای نقش کرد. او از سوی مرحوم ابوترابی‌فرد لقب «ام‌الاسرا» گرفته بود. #قرارگاه_خادم_الشهدا #جهرم @khadem_shohadajahrom

🔻قسمت دوم #شهیده_محبوبه_افراز مرحوم بهجت افراز( #ام‌الاسرا ) دختری که می‌خواست مثل مستضعفین زندگی کند «محبوبه هم مانند رفعت واقعا به دستورهای اسلام مقید بود. با اینکه در دوران مبارزه، سنش کم بود؛ نوشته‌های دفترچه‌اش نشان می‌دهد که چقدر احساسات مذهبی او قوی بود. محبوبه هیچ وقت بدون حجاب به دانشگاه نرفت. همیشه روسری و مانتو شلوار وجوراب ضخیم می‌پوشیدو حداقل لباس و خوراک را داشت. اغلب ساده پوش بود و از اول تا آخر زندگی هیچ تغییری در حجاب او به وجود نیامد. محبوبه دلش می‌خواست مثل مستضعفین زندگی کند. تابستان‌ها که بیکار بود به روستاهای اطراف تهران می‌رفت و به وضع بهداشت آنها رسیدگی می‌کرد. در آن زمان کفش‌هایی از جنس پلاستیک وجود داشت که براق و راحت بودند و معمولا پیرزن‌ها آنها را می‌پوشیدند. محبوبه برای رفتن به روستا از این کفش‌ها خریده بود. به او گفتم :«محبوبه جان چرا کفش اینجوری خریدی؟» گفت: «برای این است که روستاییان فکر نکنند من غیر آنها هستم. می‌خواهم کفشی که می‌پوشند، من هم بپوشم تا برای یک لحظه احساس نکنند که من از آنها بهتر و برتر هستم». یک روز از بیمارستان امام خمینی که در آن کار می‌کرد به خانه آمد. دیدم لبخند می‌زند گفتم: «چی شده؟» گفت:«امروز توی اتاق سرپرستاری بیمارستان نشسته بودم. یکی از خانم‌های خدمتکار که کف بیمارستان را تمیز می‌کرد، برای نظافت آمد. سرپرستار به او گفت خانم روی میزها را هم دستمال بکش.» او جواب داد: «این دیگر کار من نیست کار این خانم است.» یعنی کار محبوبه است. چون محبوبه مثل خانم خدمتکار شلوار پوشیده بود، جوراب به پا داشت و روسری هم به سر داشت، روپوش سفید هم پوشیده بود، این خانم خیال کرده بود محبوبه هم یکی از خدمتکاران نظافت چی است. #قرارگاه_خادم_الشهدا #جهرم @khadem_shohadajahrom

🔻قسمت سوم #شهیده_محبوبه_افراز جوان‌ترین پزشک زن محبوبه گفت: «من چیزی نگفتم. بلند شدم که دنبال کارم بروم.» خانم سرپرستار گفت: «فهمیدی ایشان چه کسی بود؟» گفته بود: «نه. مگر خدمتکار نبوده؟» جواب داده بود: «نه این خانم دکتر بوده ». خدمتکار وقتی متوجه شده بود، گفته بود خدا مرگم بدهد و در راهروی بیمارستان خواهرم را پیدا کرده و معذرت خواسته بود. خواهرم با دست به پشت شانه‌اش زده بود و معذرت خواسته بود. خواهرم هم با دست به پشت شانه‌اش زده بود و او را در بغل گرفته بود و گفته بود: «عزیزم در این ساختمان همه ما یکی هستیم. شما یک کاری انجام می‌دهی من کار دیگری می‌کنم. هر کدام از ما هم که نباشیم کار بیمارستان لنگ است. شما اصلا ناراحت نباش.» این در حالی بود که در آن زمان اگر به خانم دکتری چنین حرفی زده می‌شد، آسمان را به زمین می‌رساند. محبوبه در خرداد ۱۳۵۳ در حالی که ۲۳ سال داشت فارغ التحصیل شد. خبرنگاران به خانه ی ما آمدند و با او مصاحبه کردند و نوشتند :«جوان ترین پزشک ایران.» از طرف بنیاد خیریه ی البرز و قوامی برای او جایزه‌هایی تهیه و از او تجلیل کردند. موسسه البرز متعلق به مردی به نام حسنعلی البرز از ثروتمندهای آن زمان بود که همه ثروتش را وقف امور فرهنگی و علمی کرده بود و به استادان دانشگاه و دانشجویان زبده وام می‌داد و برای دانشجویان نیازمند کتاب می‌خرید. #قرارگاه_خادم_الشهدا #جهرم @khadem_shohadajahrom

🔻قسمت چهارم #شهیده_محبوبه_افراز وام شرافت برای دانشجویان چون خرید کتاب در آن زمان آسان نبود. دفتر موسسه البرز هم در خیابان لاله زار، «چهاراه کنت» بود.دبیرستان البرز را هم این موسسه ایجاد کرده بود. وقتی که افراد زبده شاگرد اول، دوم و سوم، فارغ التحصیل شدند، به آنها جایزه : می‌داد. درآن زمان هم به محبوبه ۶۰۰۰ تومان جایزه داد. «بنیاد قوامی» هم که ما اسمش را نشنیده بودیم، در آن زمان ۲۰۰۰ تومان برای محبوبه پول فرستاد. در زمان تحصیل محبوبه، دانشگاه، وامی به نام «وام شرافتی» به دانشجویان می‌داد؛ یعنی هرکس مطابق شرافت خودش وام دریافت می‌کرد. وقتی که فارغ التحصیل می‌شد، ماهیانه ۲۵۰ تومان قسط این وام را می‌داد. رئیس دانشگاه تهران گفته بود محبوبه بیاید تا او را ببینم تا برایش وام بنویسم. وقتی که محبوبه رفته بود، از او درباره زندگی‌اش پرسیده بود. محبوبه گفته بود: «من از دو سالگی پدرم را از دست داده‌ام و در شهرستان #جهرم تحصیل کرده و دیپلم گرفتم. در دوران تحصیل شاگرد اول بودم و در دانشگاه هم در رشته پزشکی درس خواندم و شاگرد اول هستم.» رئیس دانشگاه تهران پس از شنیدن این سخنان به محبوبه گفته بود: «تو خود شرافت هستی. وام شرافت برای شما معنی ندارد.» #قرارگاه_خادم_الشهدا #جهرم @khadem_shohadajahrom

🔻قسمت پنجم #شهیده_محبوبه_افراز دختران روسری به سر دانشگاه تهران یکی از اقوام ما به نام دکتر حقدان که پدرش هم مجتهد بود و دکتری ادبیات فارسی داشت و در آن زمان معاون وزیر علوم بود. برای ما تعریف می‌کرد که به دکتر غلامحسین مصاحب که همکارم بود، گفتم: «به خواهرت شمس الملوک مصاحب که معادن دانشگاه تهران است بگو ما در دانشگاه تهران یک فامیل داریم مواظبش باش.» دکتر مصاحب اسم محبوبه را پرسیده بود و به خواهرش گفته بود. شمس الملوک از بس عظمت در محبوبه دیده بود، پس از چند روز به برادرش گفته بود:«این دیگر کیست؟» محبوبه دختری فعال و درس خوان بود و از نظر درسی به دانشجویان کمک می‌کرد. در کلاس نیز به مشکلات درسی آنها را رفع می‌کرد و به پرسش‌های آنها پاسخ می‌گفت. در کلاس دانشجویان پزشکی، دو نفر روسری به سر داشتند یکی محبوبه و یکی هم خانم دکتر زهرا اعلمی که متخصص قرنیه در بیمارستان فارابی و استاد دانشگاه تهران است. #قرارگاه_خادم_الشهدا #جهرم @khadem_shohadajahrom

🔻قسمت ششم #شهیده_محبوبه_افراز تاثیر کلاس‌های دکتر شریعتی بر دو دختر سال‌ها بعد یک دختر خانم دیگر هم به آنها اضافه شد. خانم دکتر شریفه جعفری که به دلیل شرکت در کلاس‌های دکتر علی شریعتی در حسینیه ی ارشاد خود و خواهرش مذهبی و محجبه شدند. محبوبه هم از نظر ساده زیستی مانند رفعت بود. به طوری که مادر ما که یک زن پاک دامن بود، یک روز صدایش درآمد و به محبوبه گفت: «تو مثل مار دریک پوست هستی. به تو می گویند خانم دکتر! اقلا یک لباس عوض کن.» محبوبه به مادرم جواب داد:« مادر ارزش انسان به لباس نیست.» محبوبه زمانی این جواب را به مادرم داد که ارزش‌ها به لباس، ماشین و خانه بود. ولی محبوبه در نهایت تواضع و فروتنی بود. هر سال دوم مهر، در دانشگاه تهران، در آمفی تئاتر دانشکده از شاگرد اول و دوم و سوم سال قبل تجلیل می‌کردند. محبوبه چون هر سال شاگرد اول شده بود، روز دوم مهر یکی از سال ها به خانه آمد و گفت: «خواهر نمی‌دانی امروز دانشجویان برای من چه کردند؟» گفتم:«چه کردند؟» گفت:«وقتی که اسم همه دانشجویان را گفتند، حاضرین در آمفی تئاتر یک دستی زدند. ولی وقتی که من برای گرفتن جایزه به روی سن آمدم، به حدی دست زدند که تا لحظاتی دست زدن آنها قطع نمی‌شد.» علت استقبال دانشجویان از محبوبه این بود که او نسبت به همه متواضع بود و با اخلاق خوب با آنها رفتار می‌کرد و مشکلات درسی آنها را برطرف می‌کرد. به همین دلیل همه او را دوست داشتند. #قرارگاه_خادم_الشهدا #جهرم @khadem_shohadajahrom

🔻قسمت هفتم #شهیده_محبوبه_افراز پولی که محبوبه به یک دانشجو داد محبوبه دختری بسیار عاطفی بود. به طوری که شماره تلفن خود را به بیماران فقیرش می‌داد که بعد از مرخصی از بیمارستان با او در تماس باشند تا اگر به کمکی نیازمند بودند به آنها کمک کنند. به یاد دارم یک روز محبوبه از بیمارستان آمده و خوابیده بود. در این موقع یکی از اقوام ما که دانشجو بود، به خانه ما آمد و گفت: «می خواهم پایان نامه‌ام رابگیرم، ولی پول ندارم. می شود مقداری پول به من بدهید؟» من به کیفم نگاه کردم واقعا پول نداشتم. محبوبه را از خواب بیدار کردم و گفتم: «فلانی آمده برای پایان نامه‌اش پول می‌خواهد، من ندارم. تو داری؟ » همینطور که از خواب بیدار شده بود، عاطفه‌اش آن قدر به جوش آمد و دلش آن قدر برای آن فرد سوخت که گفت :«الهی من بمیرم که او پول ندارد. من امروز ۲۵۰ تومن کمک هزینه گرفتم. توی کیفم است. برو به او بده.» فکرش را بکنید خودش دانشجو بود و کمک هزینه از دانشگاه می‌گرفت و به پول نیاز داشت اما ۲۵۰ تومان را به فرد دیگری داد. #قرارگاه_خادم_الشهدا #جهرم @khadem_shohadajahrom

🔻قسمت هشتم #شهیده_محبوبه_افراز روزه حرام محبوبه محبوبه آن قدر به موازین دینی اش پایبند بود که علی رغم دوندگی و درس های سنگین پزشکی و رفتن به بیمارستان ، روزه ی مستحبی می¬گرفت. به یاد دارم که یک روز عید قربان بود و دور هم نشسته بودیم و غذا می-خوردیم که محبوبه از بیمارستان آمد. گفتم :" محبوبه بیا غذا بخور". گفت :"روزه ام".همه ی ما خندیدیم .گفت :"چرا می خندید؟" گفتیم :"برای اینکه روزه ی عید قربان حرام است ". گفت "راست می گویید؟" گفتیم :"والله" گفت: "پس می آیم غذا می خورم". اوایل انقلاب، از جهرم برای ما یک قابلمه رنگینک رسیده بود. و روی آن با دارچین نوشته شده بود، "درود بر خمینی". ما خیلی خوشحال شدیم. چون الان گفتن درود بر خمینی آسان است. در آن زمان، واقعا اگر کسی جرات می¬کرد چنین چیزی بنویسد، خیلی مهم بود. شب همان روز، محبوبه از پاریس زنگ زد و پرسید چه خبر؟ از آنجا که وقتی زنگ می زد، دلش می خواست از اوضاع ایران برایش بگویم، وقتی که گفت چه خبر؟ من هم این مسئله به یادم آمد و فکر کردم برایش تعریف کنم تا خوشحال شود. به همین دلیل به او گفتم محبوبه امروز یک قابلمه رنگینک از #جهرم برای آمده، در آن را بازکردم دیدم نوشته شده "درود بر خمینی". پس از شنیدن این مسئله یک خرده عصبی و ناراحت شد و یک دفعه به من اعتراض کرد و گفت:"مردم با خونشان می نویسند درود بر خمینی، شما روی رنگینک می نویسید درود بر خمینی". #قرارگاه_خادم_الشهدا #جهرم @khadem_shohadajahrom

🔻قسمت نهم #شهیده_محبوبه_افراز مادرم اوایل سال 1356 فوت کرد و من تا سال 1357 که هنوز انقلاب به پیروزی نرسیده بود، خبر فوت ایشان را به محبوبه نداده بودم و هر دفعه که تلفن می کرد، می پرسید بی بی کجاست؟ می¬گفتم شیراز است. یک شب که پرسید بی بی کجاست ؟ گفتم :" محبوبه مرتب میپرسی بی بی کجاست؟ تحملش را داری برایت بگویم؟" گفت :"بله من خیلی مقاوم شده ام، برایم بگو". گفتم :" مادر در سال 1355 سکته کرد و یک طرف بدنش فلج شد. یک سال و نیم پرستاری اش را کردم. به بیمارستان بردم و یک ماه بستری اش کردم. او را به فیزیوتراپی می بردم و خودم آمپول هایش را می زدم". وقتی که این برنامه ها را برایش توضیح دادم، به خاطر مرگ مادرم زد زیر گریه گفتم :"به هرحال دنیا دنیا این طوری است و خدا خواسته ". گفت :" بی بی چه می گفت ؟" گفتم :"بی بی در 24 ساعت آخر عمرش در حال اغما بود ولی دو کلمه را مرتب تکرار می کرد، محبوب، نماز. محبوب، نماز" محبوبه خیلی ناراحت شد. چون دو ساله بود که پدرمان فوت کرد مادرم با یتیمی او را بزرگ کرده و به اینجا رسانده بود. ولی او در زمان بیماری و مرگ مادرش نبود که از او پرستاری کند. پس از صحبت از من خداحافظی کرد و دوباره نیم ساعت بعد زنگ زد و در حالی که خیلی ناراحت بود، گفت برای من حرف بزن. طبیعی است یک دختر تنها وقتی خبر مرگ را در غربت به او بدهند و کسی هم در کنار او نباشد که حتی تسلیتی به او بگوید، بسیار ناراحت می شود. روز بعد محبوبه به منزل خاله ام زنگ زده بود و پرسیده بود، قبر مادرم کدام قطعه است؟ خانواده ی خالم، نشانی قبر مادرم را در قطعه 13 بهشت زهرا به او داده بودند. سه یا چهار روز بعد ، خاله ام سر قبر مادرم در بهشت زهرا رفته بود. بعدا برایم تعریف کرد، سر قبر که رسیدیم دیدیم همان ساعت آب روی قبر ریخته شده است. مثل اینکه کسی پیش از ما آنجا بوده و وقتی دیده ما می آییم بلند شده رفته است. همان روز ساواک به خانه ی ما ریخت و دنبال محبوبه می¬گشت. گفتیم :محبوبه کجا بود؟ محبوبه سال 53 که از ایران رفته، ما دیگر او را ندیده ایم. والله بالله او را ندیده ایم. آن روز دختر دایی ما که دانشجو بود و از شهرستان به تهران آمده بود، در حمام بود. ساواکی ها که فکر می¬کردند محبوبه در حمام است، به طرف حمام رفتند و در راکوبیدند و مرتب می گفتند بیا بیرون. حمام ما در طبقه یدوم بود. به ساواکی ها گفتم :" شما اینجا ایستاده اید چطوری بیرون بیاید" شما پایین بروید تا ایشان بتواند از حمام بیرون بیاید .ساواکی ها را که پنج نفر بودند ، به زور پایین فرستادم و رفعت از حمام بیرون آمد.نگاه کردند دیدند که شکل محبوبه نیست، رفتند و همه جارا زیرو رو کردند و هرچه کتاب و نوار و دعای کمیل بود، برداشتندو بردند. بعد از این مسئله ، جلوی خانه ی ما یک ساواکی می¬ایستاد و بعضی اوقات هم در ماشینی که در گوشه ای پارک شده بود ، می نشست و مراقب منزل ما بود. تلفن ما هم کنترل بود وقتی که با تلفن صحبت می¬کردیم، متوجه می¬شدیم که کسی گوش می-کند، یا صحبت های ما درنوار ضبط می شود. پس از این ماجرا گفتیم محبوبه حتما به ایران آمده و سر قبر مادرم رفته و ساواک هم از این ماجرا با خبر شده است.آن روزها مرزها هم آزادتر شده بود و امکان داشت که محبوبه به ایران آمده باشد، ولی از ترس ساواک در ایران توقف نکرده بود. این ظن و گمان قوی است. ما از هر یک از اقوام پرسیدیم شما سر قبر مادرمان رفتید که همه جواب منفی دادند. دستور دستگیری محبوبه در ساواک شیراز موجود بود و بعد از پیروزی انقلاب به دست شهید سلیمی جهرمی و بعدها به منزل مادر خانم شهید سلیمی در تهران رسید، ولی به دست ما نرسید و ما خود آن را ندیدیم. #قرارگاه_خادم_الشهدا #جهرم @khadem_shohadajahrom

🔻قسمت دهم #شهیده_محبوبه_افراز همراه باشهید رجایی هر دو در مدرسه رفاه- که مرکز مبارزه بود-؛فعالیت می کردند. خواهرم رفعت مدیر و دبیر این مدرسه بود، من هم آن سال‌ها دبیر بودم. خواهر دیگرم دکتر محبوبه هم همزمان با تحصیل دررشته پزشکی، دبیر آنجا بود. شهید رجایی آن زمان از گردانندگان بزرگ مدرسه رفاه بود. فعالیت های مشترک داشتند، چون همه تحت تعقیب ساواک بودند و هر لحظه منتظر بودیم نیروهای ساواک وارد خانه شوند، همه را بگیرند و ببرند، شهید رجایی صبح های زود با منزل‌مان تلفنی تماس می گرفتند و از راه تلفن با خواهرم ارتباط برقرار می کردند. شهید رجایی پرس وجو می کرد که شب خانه‌مان امن بوده است یا نه و خبر سلامتی خودش را به خواهرم اطلاع می داد. آنها با رمزهایی که بین خودشان بود برنامه ریزی می کردند و خواهرم در تاریک روشن هوا از خانه بیرون می رفت و ساعت 9 شب برمی گشت.او روزنامه‌های خارجی می خواند و رادیوهای مخالف شاه را گوش می کرد. در این زمینه ها خواهرم با شهید رجایی ارتباط تنگاتنگی داشت. شهید رجایی، مسلمان و مبارزی تمام عیار و واقعی بود. #قرارگاه_خادم_الشهدا #جهرم @khadem_shohadajahrom

🔻قسمت_یازدهم #شهیده_محبوبه_افراز ملاقات یک عضو فراری سازمان منافقین با امام خمینی (ره) از وضعیت محبوبه بی‌خبر بودیم: محبوبه هم دیگر تماسی نداشت، چون لو رفته بودند و ساواک چندین بار به خانه ما آمده بود و تحت تعقیب بودیم و خانه هم در محاصره ساواک بود، حتی چندبار مرا ساواک خواست و سوال و جواب کرد. اما در سال منتهی به انقلاب که وضعیت فرق کرده بود، چندباری تماس گرفت و کشته‌شدن رفعت را تأیید کرد. محبوبه در پاریس، دنبال کارهای مبارزاتی بود و به خاطر حضور امام در پاریس به آنجا رفته بود. خانم دباغ هم این نکته را تأیید کرده (ایشان با ما آشنا بودند و دخترانشان از شاگردان مدرسه رفاه بودند) و گفتند محبوبه به خانه امام آمده و پرسیدم اینجا چه می‌کنی؟ گفت آمدم که امام را ببینم. در مورد ازدواج محبوبه می‌پرسم، می‌گوید: محبوبه همسر یکی از منافقین به نام محمد یزدانیان شد که بعد از انقلاب به راه انقلاب نیامد و اوایل سال 62 به دست حکومت اعدام شد. در کتاب‌ خاطرات عزت‌شاهی در مورد یزدانیان نوشته شده: یزدانیان در آستانه پیروزی انقلاب اسلامی با همراهی جواد قائدی و فیروزکوهی، گروه اتحاد مبارزه در راه آرمان طبقه کارگر، معروف به گروه «آرمان» را تشکیل داد و رویاروی جمهوری اسلامی ایستادند. #قرارگاه_خادم_الشهدا #جهرم @khadem_shohadajahrom

#شهیده_محبوبه_افراز 🔻قسمت پایانی محبوبه در برابر تغییر ایدئولوژی مقاومت کرد. این پافشاری باعث شد که سازمان وجود وی را برای خود خطرناک تشخیص دهد و به فکر تصفیه داخلی در مورد محبوبه افراز افتاد. در مرحله اول او را به عنوان پزشک به یمن جنوبی اعزام کردند تا در اختیار«جیش ظفار» باشد. محبوبه پس از شهادت خواهرش «رفعت» به لندن رهسپار شد و چند ماه بعد خود را به نوفلوشاتو رساند. در بحبوبه انقلاب مدام منتظر بازگشت محبوبه بودیم که یک ظهر جمعه تلفن زنگ زد و مردی که پشت خط بود گفت گوشی را به همسرتان بدهید. همسرم مدام پشت تلفن یا علی علیه السلام و یاابالفضل علیه السلام می‌گفت و بعد از قطع کردن تلفن گفت که محبوبه را در پاریس گرفتند. باز با پسرخاله‌ام، شهید سلیمی (از شهدای هفتم تیر) تماس گرفتم و همسر و پسرخاله‌ام به طبقه بالا رفتند و ساعتی با هم صحبت کردند و قرار شد شهید سلیمی برای برگرداندن محبوبه به فرانسه برد. ایام عاشورا و تاسوعای سال 57 بود و جایی باز نبود، تا اینکه بالاخره شهید سلیمی توانست با تلاش فراوان به فرانسه برود و بعد از 17 روز تلاش و با کمک‌ها و پیگیری‌های حاج احمدآقای خمینی و خانم دباغ و دکتر مجابی، پیکر محبوبه را پیداکرده و به ایران بازگرداند و ما تازه متوجه کشته شدن او شدیم. وی چند ماه بعد از دیدار با امام خمینی در آپارتمان شخصی خود توسط تزریق مواد سمی در آذر ماه ۱۳۵۷ به شهادت رسید محبوبه را در قطعه شهدای 17شهریور امروز بهشت زهرا، همان‌جایی که امام سخنرانی کردند، دفن کردیم و در تشیع جنازه محبوبه، ده-دوازده هزارنفر شرکت داشتند. منبع:خاطرات خانم بهجت افراز(ام الاسرار)، حکیمه امیری، انشارات مرکز اسناد انقلاب #قرارگاه_خادم_الشهدا #جهرم @khadem_shohadajahrom