📛یکی از آفات زبان، دشنام و ناسزاگوئی است و آن عبارتست از اینکه انسان از امور قبیح و مستهجن با عبارات و الفاظ صریح تعبیر کند و کلمات ناشایست و دور از شان آدمی را بر زبان جاری نماید که در اصطلاح به آن سب یا فحش می‌گویند. 🔷️بعضی از فحش‌ها حرام و بعضی دیگر مکروه و مذموم است. بنابراین، مؤمن باید از بکار بردن الفاظ و عباراتی که بر اشیاء قبیح و مستهجن دلالت دارد اجتناب ورزد . 🔶️اسباب فحش الف) غضب: وقتی شخصی از فردی ناراحت و خشمگین می‌شود و قصد آزار و اذیت او را داشته باشد به او ناسزا و دشنام می‌دهد. ب) عادت: وقتی شخصی با فساق و فجار، ‌ اراذل و اوباش، افراد پست و فرومایه، مجالست و هم‌نشینی کند و با آنها رفیق و مانوس گردد بتدریج روحیات، خلقیات و عبارات آن‌ها در او اثر می‌گذارد و از آن‌جا که سخنان عادی آن‌ها توام با هرزه‌گویی و فحاشی به یکدیگر است به او هم سرایت می‌کند . 🟩معالجة این آفت به این است که: ۱.انسان از مقدمات پیدایش غضب اجتناب کند تا نسبت به مؤمنان به خشم نیاید. ۲.غضب خود را فرو نشاند و بر اعصاب خود مسلط شود. ۳.از معاشرت با اهل فسق و فساد پرهیز نماید تا بتواند زبان خود را از فحش باز دارد. ✅  امام صادق علیه السلام فرمود: «فحش دادن ظلم است و ظالم در آتش دوزخ قرار دارد. البداء من الجفاء و الجفاء فی النار»  اصول کافی ، ج۲،ص۳۲۵ 🔺️دشنام دادن باعث کینه‌توزی و دشمنی می‌شود! شخصی از قبیلة بنی تمیم بخدمت پیامبر (ص) رسید و عرض کرد: مرا موعظه کنید در بین مواعظ حضرت این جمله بود: به مردم فحش مده که باعث دشمنی آن‌ها می‌شود. (لاتسبوا الناس فتکسبوا العدواه لهم او بینهم)   ❌❌کسی که فحش دادن را شروع کرده از آن که جواب فحش او را می‌دهد ستمکارتر است و گناه فحش دهنده و پاسخ گوینده هر دو به عهدة‌ ابتداء کنندة فحش است مگر در صورتیکه فحش دهنده از طرف مقابل پوزش بطلبد یا پاسخ دهنده از حد تجاوز کند.  💠یکی از بزرگترین تعالیم اخلاقی اسلام محترم شمردن مقدسات جامعه است.هر فردی وقتی برای چیزی قداست خاصی قائل شد به آن احترام می‌گذارد و از حریم آن دفاع می‌کند و به هیچ وجه راضی نمی‌شود که دیگری به مقدسات او اهانت کند و آن‌ها را به باد فحش بگیرد و کوچکترین توهینی به مقدسات او هر چند پوچ و خرافی باشد باعث می‌شود که او هم بخاطر تعصب جاهلی خود متقابلاً به مقدسات مؤمنین فحش و ناسزا بگوید و به ساحت قدس الهی اهانت کند. 🔰قرآن برای حفظ مقدسات دینی از نیش زبان و گزند مشرکان، ‌ مؤمنان را از دشنام دادن به بتها بشدت منع می‌کند و می‌فرماید: (ولاتسبوا الذین یدعون من دون الله فیسبوا الله عدوا بغیر علم)   نباید شما مؤمنان به بتهای آنان دشنام بدهید زیرا عکس العمل آنان نیز این خواهد بود که از روی جهالت و لجاجت معبود حقیقی و پروردگار شما را دشنام دهند.     ✴ حقّ‌النّاس، فقط دزدیدن و اتلاف مال مردم نیست، بلکه بردن آبروی مردم نیز حقّ‌النّاس است؛ بلکه حقّ‌النّاس آبرویی، شدیدتر و زیان‌بارتر از حقّ‌النّاس مالی است. چراکه مردم مال و جاه را برای آبرو می‌خواهند و اگر آبرو نباشد، مال و ثروت چه فایده‌ای دارد؟ گاهی با فحش دادن و ناسزاگویی موجب رفتن آبروی برادر مومن خود میشویم و باعث رنج و آزار او میگردیم . ‼گفتیم کسی که اهل ربا باشد در جنگ با خداست اما از نظر روایات، کسی که به دیگران توهین کند نیز با خدا می‌جنگد. ناسزا گفتن، غیبت، تهمت، شکستن دل، زخم‌زبان‌، آبروریزی، تحقیر، سرزنش و بالأخره هر گفتار یا رفتاری که دیگران را سرافکنده و خجالت‌زده کند، از مصادیق اهانت است. طبق این، اهانت به مؤمن، دشمنی و جنگ با خداست و خداوند تعالی می‌فرماید: من از کسی که به او اهانت شده، دفاع و او را یاری می‌کنم. این قبیل گناهان، ظلم و حق‌ّالنّاس است. خداوند متعال به عزّت و جلال خودش قسم خورده است که از هرچه بگذرد، از حقّ مردم و از ظلم به مردم نمی‌گذرد: «وَ عِزَّتِی‏ وَ جَلَالِی‏ لَا یَجُوزُنِی‏ ظُلْمُ‏ ظَالِمٍ‏» اصول کافی، ج ۲، ص ۴۴۳ #گناهان_کبیره #قرآن_روایات_واحادیث_موضوعی #ادمین_مهاجر ╔═.🍃.═══════╗ 🌼@khademngoo🌼 ╚═══════.🍃.═╝