ناگهان در ناگهانی از گل و لبخند باز می گردند نقش پرچمهایشان خورشید در خیابان رودی از رنگین کمان آواز می خواند آسمان دف می‌زند با هفت دست سبز و پنهان مردگان و زندگانش گرم همخوانی کاش برگردند یک شب، آسمان مردان خاکی پوش صبح رویانی که در باران آتش چهره می شستند کاش برگردند، دستمال خونشان را روی فرق چاک چاک خاک بگذارند ناگهان در ناگهانی از گل و لبخند باز می گردند زخم های بی صدا گل می دهد، تنهای بی سر گُل دست ها گل می دهد پای برادر گُل ... ناگهان در ناگهانی از گل و لبخند باز می گردند بچه های «کاروان کربلا» در صبح بیداری بچه های «تنگ چزابه» «خطِ شیر» بچه های گریه های نیمه شب در رود «بهمنشیر» بچه های بی ریای «هور» بچه های غربِ غربت در شب «پاوه» بچه های گریه در «جشن حنابندان» بچه های «آه مادر، کاش وقت نامه خواندن بود»! بچه های «همسرم بدرود!» بچه های «کاش بودی، کاش می دیدی ...» بچه های «تا قیامت بر نمی گردیم ...» انتهای جاده ایثار بچه های «کربلای چار» این زمان، اما زخم ها جانی بگیرد کاش کاش طوفانی بگیرد کاش... ‌ #کربلای_چهار #شعر #قزوه @khademinekoolebar_sb_hamoon